จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 198

บทที่ 198 แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร

หวงจิ่งซานหยิบโทรศัพท์โทรไปหาผู้เป็นพ่ออย่างหวงติ้งฟา

“พ่อ รีบมาที่โรงแรมถังซ่ง เมื่อกี้ผมโดนลุงหานตบหน้าไปสองที พ่อต้องมาตัดสินให้ผมด้วย!”

เมื่อหวงติ้งฟาได้ยินเสียงร้องของลูกชาย หัวใจของเขาบีบรัดขึ้นมา เขาพูดอย่างเคร่งเครียดว่า “ลูกรอก่อน หารลี่เฉิงบ้าไปแล้วหรือไง ฉันจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง!”

หวงติ้งฟามีลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา ขนาดตัวเขาเองยังไม่กล้าทำอะไรลูก แล้วเขาจะทนได้อย่างไรเมื่อคนอื่นมาทำร้ายลูกชายของเขา

หวงจิ่งซานก็ไม่กล้าพูดความจริงออกไป จึงพูดแค่ว่าตัวเองถูกตบ แต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร

เมื่อเก็บโทรศัพท์ หวงจิ่งซานก้มหน้าแล้วพูดว่า “เดี๋ยวพ่อฉันก็มาแล้ว ลุงหานคิดไว้เลยว่าจะอธิบายกับพ่อผมยังไง”

หารลี่เฉิงนั่งยิ้มอยู่ข้างหลี่โม่บนโซฟา เขายกกาน้ำชาขึ้นมารินชาให้หลี่โม่

ไม่นานหวงติ้งฟาก็วิ่งเข้ามาในโรงแรมถังซ่ง หลังจากที่เขากวาดตามองไปทั่วก็วิ่งเข้าไปหาหวงจิ่งซาน

“จิ่งซานทำไมหน้าลูกถึงบวมขนาดนี้”

“เพราะพวกเขาไงพ่อ ลุงหานกับไอ้สวะนั่นร่วมมือกันทำให้ผมอับอาย!”

หวงจิ่งซานชี้ไปที่หารลี่เฉิงกับหลี่โม่แล้วพูดออกมา

หวงติ้งฟาขมวดคิ้วเป็นปม เขามองไปยังหลี่โม่ เห็นว่าการแต่งตัวของหลี่โม่ก็แค่คนธรรมดาทั่วไป จึงไม่เห็นหลี่โม่อยู่ในสายตา จึงหันไปมองหารลี่เฉิงและครุ่นคิด

หวงติ้งฟาคือผู้จัดการสมาคมอาหาร และพอดีกับที่เขารับผิดชอบดูแลบริษัทอาหารขนาดใหญ่อย่างโรงแรมถังซ่ง จึงสามารถถือหุ้นในโรงแรมถังซ่งที่เมืองฮ่าน

“หารลี่เฉิงตบลูกจริงเหรอ” หวงติ้งฟาเอ่ยถาม

“จริงสิครับ พอลุงหานเข้ามาก็ตบผมสองทีโดยไม่ถามอะไรสักคำ” หวงจิ่งซานตอบกลับอย่างหงุดหงิดและรู้สึกไม่ยุติธรรมอย่างมาก

หวงติ้งฟาโกรธจนความดันขึ้น เขาชี้หน้าหารลี่เฉิงแล้วตวาดออกมาว่า “หารลี่เฉิง นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม หรือเห็นว่าฉันแก่แล้วจึงไม่มีแรงทำอะไรได้ กล้าทำร้ายลูกชายฉัน เราจะได้เห็นดีกัน!”

“ไอ้คนจนนี่มันมีอะไร นายถึงต้องออกหน้าแทนไอ้ขยะอย่างมัน แล้วมาทำร้ายลูกฉัน สมองนายมีปัญหาใช่ไหม!”

หวงติ้งฟาเอียงหน้ามองหวงจิ่งซาน จากนั้นจึงตวาดใส่หลี่โม่ “ไอ้จนนี่มันยั่วโมโหอะไรลูก เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะไอ้ขยะนี่ใช่ไหม”

“เพราะมันนั่นแหละ ลุงหานถึงตบหน้าผมแทนมัน มันเป็นลูกเขยของตระกูลกู้ เป็นแมงดาที่เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน” หวงจิ่งซานแสร้งทำเป็นถูกกลั่นแกล้งแล้วพูดออกมา

หลี่โม่ปรายตามองสองพ่อลูก แล้วส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ นี่มันลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ เป็นพ่อลูกที่ไร้สมอง

หวงติ้งฟามองหลี่โม่ที่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาตวาดออกมาอย่างหงุดหงิดว่า “แมงดาที่เกาะผู้หญิงอย่างแกยังกล้ามาหาเรื่องลูกชายของฉัน แกไม่รู้จักคำว่าตายใช่ไหม ชื่อเสียงของฉันในเมืองฮ่านนับว่าไม่น้อย ไอ้ขยะที่ไหนจะมากลั่นแกล้งลูกชายของฉันตามอำเภอใจไม่ได้”

จากนั้นหวงติ้งฟาก็หันไปตวาดใส่หารลี่เฉิง “หารลี่เฉิง นายต้องอธิบายมา ถ้านายอธิบายให้ฉันพอใจไม่ได้ อย่าว่าฉันไม่รู้จักกับนายก็แล้วกัน ต่อจากนี้โรงแรมถังซ่งของพวกนายก็ไม่ต้องทำกิจการแล้ว ฉันจะทำให้พวกนายเลิกทำกิจการตลอดไป”

หารลี่เฉิงแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นมา “ลูกชายของนายยั่วโมโหคนใหญ่คนโต นายยังไม่รู้ตัวอีก ตอนนี้นายยังจะปกป้องลูกชายตัวเอง ฉันว่านายนั่นแหละที่ไม่รู้จักคำว่าตาย”

“เหอะ เหอะ ยังกล้าพูดขู่อีกเหรอ นายคิดว่าฉันขี้ขลาดขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้านายทำได้ก็ฆ่าฉันสิ ตอนนี้ฉันจะโทรไปหาสมาคมอาหาร พรุ่งนี้โรงแรมถังซ่งต้องปิดลง!”