จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 20

บทที่ 20 ผมเอามาให้คุณ

“ได้มาแล้ว? หลี่โม่ คุณอย่าล้อเล่นกับฉันนะ!”

กู้หยุนหลันตกใจ และตามด้วยความโกรธ

ถึงขั้นนี้แล้ว หลี่โม่ยังมีกะจิตกะใจมาล้อเล่นอีก

เขาไม่รู้ความหมายของสัญญาครั้งนี้หรือไง?

หลี่โม่ยังไม่ทันได้อธิบายอะไร กู้หยุนหลัน ก็นอนหันหลังให้

ช่วยไม่ได้ หลี่โม่ทำได้แค่นั่งเงียบๆเป็นเพื่อน

กู้หยุนหลัน สิ่งที่คุณต้องแบกรับ ผมหลี่โม่ขอรับแทนคุณเอง

งานเลี้ยงตระกูลกู้ในวันพรุ่งนี้ คุณจะต้องโดดเด่นกว่าทุกคน!

เพียงแค่คุณอยากได้ ผมหลี่โม่จะเตรียมให้คุณเอง!

ในช่วงเย็นของวันรุ่งขึ้น ตระกูลกู้จองโถงใหญ่ของโรงแรมสี่ดาวในเมืองฮ่าน เพื่อจัดงานเลี้ยงกลางปี

ประตูโรงแรม ร่างที่สวยงามยืนรออยู่ และเต็มไปด้วยความกังวลและความโกรธ

กู้หยุนหลันมาถึงนานแล้ว มองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนใจ รอหลี่โม่

ทำไมเขายังไม่มาอีกนะ?

วันนี้ให้เขาทำตัวมีชีวิตชีวาหน่อย ไม่ใช่ว่าพอเรื่องมาถึงตัว ก็หายหัวกันหมด

งานเลี้ยงกลางปีของตระกูลกู้ ทุกคนต้องมาเข้าร่วม แต่ทุกครั้งหลี่โม่มักจะเป็นเป้าหมายของการเยาะเย้ย ช่วยไม่ได้ ถือว่ามาสร้างความสนุกสนานก็แล้วกัน

ครั้งนี้ หลี่โม่จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมรึเปล่า……

กู้หยุนหลันส่ายหัวตำหนิตัวเอง ที่คิดกับหลี่โม่แบบนั้น

“หยุนหลัน”

หลี่โม่วิ่งมาอย่างไว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพูดว่า “รอนานแล้วเหรอ?”

กู้หยุนหลันมองหลี่โม่อย่างใจเย็น พูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมเพิ่งมา ให้ไปเปลี่ยนลุค ทำไมถึงมาในสภาพนี้ล่ะ?”

หลี่โม่ลูบๆจมูกพูดว่า “ผมไม่มีเสื้อผ้านี่ อีกอย่าง ทุกปีก็แบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก”

คิ้วสวยของกู้หยุนหลันขมวดแน่น หน้าตาไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ยังคาดหวังกับอะไรได้อีก?

ก็เป็นคนที่ถูกหัวเราะเยาะมาตลอด กู้หยุนหลันก็ชินแล้ว

อีกอย่าง หลี่โม่ผู้ไร้อนาคตคนนี้ ต่อให้สวมชุดฮ่องเต้ ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้

แถมคืนนี้ กู้ซิงเว๋ยคงไม่ปล่อยตนไปแน่

สักพัก กู้หยุนหลันพูดนิ่งๆว่า “เอาล่ะ หลังจากนี้อย่าพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ฉันให้พูดอะไรก็พูดอย่างนั้น จะได้ไม่โดนพวกนั้นหัวเราะเยาะ เข้าใจไหม?”

หลี่โม่พยักหน้า หัวเราะแหะๆ ดูเฉยเมย

เห็นท่าทางเอ้อระเหยลอยชาของหลี่โม่ กู้หยุนหลันอยากจะถีบเขาออกไปซะเดี๋ยวนี้

ไม่ได้ดั่งใจเลย!

ทั้งสองเดินเข้าไปในโถงโรงแรม บุคคลสำคัญที่เกี่ยวข้องกับตระกูลกู้ก็มากันเยอะแล้วพอเข้าไป กู้หยุนหลันกับหลี่โม่กูถูกเมินจากคนของตระกูลกู้

ในโถง เต็มทุกที่นั่ง เต็มไปด้วยญาติของตระกูลกู้

เมื่อเห็นกู้หยุนหลันพาหลี่โม่กลับมา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม อย่างไม่เกรงใจ

แต่ว่า เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกคนจึงทักทายกันอย่างอบอุ่น

“หยุนหลันมาแล้ว มานั่งนี่สิ”

“หยุนหลัน สวยขึ้นนะ”

“มานั่งเร็ว พ่อกับแม่ของคุณมาถึงนานแล้ว”

ญาติๆทักทายกู้หยุนหลันด้วยการถามคำตอบคำ สำหรับหลี่โม่ไร้ตัวตนอยู่แล้ว เลยถูกมองข้าม

หลี่โม่รู้สึกหดหู่ แต่ไม่ใส่ใจ บรรยากาศแบบนี้ เขาชินซะแล้ว ก็แค่นั่งอยู่เป็นเพื่อนกู้หยุนหลันอยู่เงียบๆ

กู้เจี้ยนหมินกับเมียเขาหวังฟาง นั่งที่โต๊ะหลักฟังคนโน้นคนนี้คุยกันสักพักแล้ว

แต่ดูท่าทางสีหน้าพวกเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เมื่อเห็นหลี่โม่เข้ามา หวังฟางพ่นลมและตะโกน “เอาอะไรมาก็ไม่เอา ไปเอาหมามาไม่เป็นมงคลเลย!”

หวังฟางไม่ปลื้มมาก ตนกับกู้เจี้ยนหมินอุตส่าห์มาล่วงหน้า ก็โดนบ้านพี่ใหญ่กับบ้านน้องสามเยาะเย้ยให้อับอาย

นั่นก็เพราะกู้หยุนหลันแต่งงานกับเศษสวะนี่

หวังฟางที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ถูกหัวเราะเยาะ ก็เดือดดาล และโกรธมาก

หลี่โม่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่ก็ได้ยินสิ่งที่แม่ยายตำหนิ ถอนหายใจและดื่มน้ำเงียบๆ

คนจนถูกเหยียดหยาม ขนาดน้ำยังเป็นน้ำเย็นเลย

จู่ๆ เสียงผู้ชายหัวเราะเยาะเย้ย ที่เต็มไปด้วยความหยิ่งและเย้ยหยันดังมา

“โอ้ะ นี่หลี่โม่นี่นา หึหึ ทำไมถึงนั่งตรงนี้ล่ะ คนดังในเมืองฮ่านอย่างคุณ ต้องไปนั่งที่โต๊ะหลักสิ”

กู้ซิงเว๋ยสองมือล้วงกระเป๋ามองไปที่หลี่โม่อย่างผยอง แล้วเดินเข้าไป ท่าทางมั่นใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่กู้หยุนหลันที่อยู่ข้างๆหลี่โม่เช่นกัน พูดเยาะเย้ย: “กู้หยุนหลัน วันนี้เป็นงานเลี้ยงสรุปกลางปีของบริษัท เธอพาสิ่งที่น่าอายขนาดนี้มา ไม่กลัวคุณปู่โกรธเหรอ?”

กู้ซิงเว๋ยว่างๆก็ชอบพูดให้หลี่โม่อับอาย และหันไปเยาะเย้ยกู้หยุนหลันต่อ อวดความเหนือกว่าในฐานะที่ตนเป็นหลานชายคนโต

ช่วยไม่ได้ ตระกูลกู้หยุนหลัน ก็น่าขันแบบนี้แหละ

โดยเฉพาะหลี่โม่ เศษสวะแท้ๆเลยล่ะ!

หลี่โม่ทำหน้าหงอย ไม่ยินดี แต่ก็อดกลั้นโทสะไว้ นั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น

กู้ซิงเว๋ยเห็นท่าทางเขาแบบนั้น ก็ไม่พอใจ เอื้อมมือไปตบๆแก้วของเขา แล้วพูดยั่งโมโห“ฮ่าๆ ขี้ขลาดจริงๆโดนด่าก็ไม่โต้ตอบ โดนตบก็ไม่สวนกลับ”

กู้หยุนหลันเห็นกู้ซิงเว๋ยกระทำต่ำๆกับหลี่โม่ ก็รู้สึกไม่สบายใจ

ถึงยังไง หลี่โม่ก็เป็นสามีของตน

“กู้ซิงเว๋ย พอได้แล้ว!”

กู้หยุนหลันลุกขึ้น จับมือกู้ซิงเว๋ยออก แล้วยืนตรงหน้าหลี่โม่ เหมือนแม่นกอินทรีปกป้องลูก