จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 211

บทที่ 211 โทรศัพท์ของคุณสายเข้า......

สิบนาทีผ่านไป

โอหยางจงเฉิงพูดอย่างขมขื่น “ไอ้คนปัญญาอ่อน พูดเองเออเองอยู่ได้ นายทำให้เราล้มละลายสิ เอาเลย ทำตอนนี้เลยสิ!”

“คุณโอหยาง อย่าไปสนใจคนปัญญาอ่อนพันธุ์นี้เลยครับ มันจะมีปัญญาทำให้เราล้มละลายได้ไง ถ้าทำได้มันคงไม่เป็นไอ้ขอทานที่อาศัยอยู่บ้านคนอื่นเขาแล้ว!”

คุณเฉียนพูดไปด้วยแล้วพยุงโอหยางจงเฉิงลุกขึ้นด้วย

ในขณะที่หลี่โม่บอกว่าถึงเวลาแล้ว เขาก็ได้ปล่อยโอหยางจงเฉิงที่เขาเหยียบอยู่เพื่อจะได้เห็นปฏิกิริยาของเขาเมื่อต้องเจอกับการล้มละลายของบริษัท

คุณหลินหยิบทิชชูแล้วช่วยคุณโอหยางเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณโอหยางครับ ผมว่าเราเรียกคนมาจัดการมันดีกว่า เรื่องคืนนี้เราต้องเคลียร์ให้จบนะครับ จะปล่อยไอ้เหลือขอคนนี้ไปง่ายๆ ไม่ได้ เราต้องหักแขนขาของมันให้หมด!”

“แค่หักแขนขายังไม่พอหรอก ตัดไอ้เจ้าน้องชายของมันด้วย ให้มันไม่เหลือความเป็นคนอีก ถ้าแบบนี้นางตัวแสบกู้หยุนหลันก็จะเป็นของคุณโอหยาง รีบโทรเรียกคนเลย”

คุณเฉียนพยายามพูดยกยอโอหยางจงเฉิง แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ เขาจึงหยิบมันออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เขากำลังจะกดรับสาย แต่เมื่อเห็นหมายเลขที่โทรเข้ามาคุณเฉียนก็เอะใจทันที

เป็นสายโทรเข้าจากผู้จัดการฝ่ายงานเงินของบริษัท โทรมาในเวลาแบบนี้ต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน

เขามองไปที่หลี่โม่แล้วส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดที่หลี่โม่จะทำให้เขาล้มละลายออกจากหัว

หลังจากลังเลอยู่สักพักคุณเฉียนก็กดรับสายนั้น “ฮัลโหล ดึกดื่นป่านนี้โทรมามีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

“แย่ แย่แล้วค่ะคุณเฉียน เงินหมุนเวียนในบัญชีของบริษัทเราถูกระงับไปแล้วค่ะ ทางธนาคารบอกว่าธุรกิจของบริษัทเรามีความเสี่ยงสูง ดังนั้นพวกเขาต้องการให้เราชำระเงินกู้ก่อนกำหนด แต่ตอนนี้เงินของเราเพียงพอที่จะจ่ายค่าดอกเบี้ยเท่านั้นนะคะ!”

“เป็นไปได้ไง บริษัทกูมีปัญหาอะไร ทำไมจู่ ๆ ธนาคารถึงยกเลิกสัญญากู้แบบนี้!”

คุณเฉียนพูดด้วยความโกรธ

“หนูก็ไม่ทราบเหมือนกันคะ ทางธนาคารแจ้งว่าวันพรุ่งนี้เช้าเขาจะระงับเงินทั้งหมดในบัญชีของเรา ถ้าพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงเราไม่สามารถชำระเงินกู้ได้ พวกเขาจะยึดทรัพย์สินทุกอย่างของทางบริษัทเรา นั่นหมายความว่าเราต้องเสียอาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทเราเลยนะคะ!”

“เชี่ย! ตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ส่วนเรื่องเงินผมจะหาทางเอง!”

โอหยางจงเฉิงและเพื่อนอีกสองคนได้แต่มองไปที่คุณเฉียนด้วยความสงสัย

“คุณเฉียน เกิดอะไรขึ้นกับบริษัทคุณครับ?”

คุณหลินกระซิบถามเบาๆ สายตาของเขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่หลี่โม่ด้วยความกังวล

“ไม่รู้ธนาคารเป็นบ้าอะไร ดึกดื่นป่านนี้ยังมาระงับเงินในบัญชีผม ยังบอกว่าธุรกิจของบริษัทผมมีความเสี่ยงมากเกินไป สงสัยมันเป็นบ้าไปแล้ว!”

คุณเฉียนบ่นพึมพำแล้วมองไปที่โอหยางจงเฉิงด้วยสีหน้าขมขื่น “คุณโอหยางครับ น้องชายเกิดปัญหาแล้ว สงสัยต้องขอให้ท่านคุณโอหยางช่วยหน่อยละครับ”

“เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาหรอก เงินแค่สีห้าพันล้านเป็นเรื่องเล็กสำหรับผม”

คุณโอหยางเงยหน้าพูดอย่างหยิ่งผยอง

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์คุณหลินที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้น

โอหยางจงเฉิงและคนอื่นๆ มองไปที่โทรศัพท์เครื่องนั้นเหมือนเห็นผี

“ใครโทรมา?”

โอหยางจงเฉิงสีหน้าตึงเครียด

“ผมดูหน่อย”

คุณหลินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นภาพบนหน้าจอใบหน้าของเขาก็ซีดลงทันที “มัน มันเป็นสายโทรเข้าจากฝ่ายกฎหมายของบริษัท ผมขอรับสายก่อนนะครับ”

“ทนายเหอ เกิดอะไรขึ้นครับ ดึกป่านนี้แล้วยังโทรหาผม?”