จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 260

บทที่ 260 ขัดเกลาคนเลว

“รอให้เขามาจัดการเหี้ยอะไร! ไอ้เศษสวะนั้นรู้ว่าตนเองสร้างเรื่องราวใหญ่โตไว้ น่าจะหนีไปแล้วมั้ง! คุณโง่หรือเปล่า คุณรู้ไหมเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งคุณไปในช่วงวิกฤต!”

กู้เจี้ยนเจียงขมวดคิ้วและกล่าว

กู้ชิงหลินสีหน้าเย็นชา โยนสำเนาเอกสารหนึ่งชุดไปตรงหน้ากู้หยุนหลัน

“คุณดูเอาเอง! คนที่ลักพาตัวพวกเรา ถูกส่งมาจากตระกูลซูในเมืองเอก นี่คือบันทึกหลักฐานที่เพิ่งได้รับมาเมื่อสักครู่ ต้องให้พวกเราทั้งตระกูลหายนะ คุณกับสามีเศษสวะจึงจะพอใจใช่ไหม!”

กู้หยุนหลันเปิดดูเอกสารด้วยมือที่สั่น

ตระกูลซู ตระกูลซูเป็นคนส่งคนมาจริง ๆหรือ!

หลี่โม่ไปหาตระกูลซูที่เมืองเอกหรือ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และมีน้ำตาคลอเบ้า

ลองนึกถึงอำนาจของตระกูลซูในเมืองเอก ถ้าหลี่โม่ไปโดยลำพัง มันเหมือนกับการไปหาความตาย!

คนของตระกูลกู้ไม่มีใครสังเกตเห็นอารมณ์ที่ผิดปกติของกู้หยุนหลัน คิดว่ากู้หยุนหลันกำลังตกใจกลัว

“ยังจะบอกว่าให้หลี่โม่ไปจัดการ แม่ง คุณคิดว่าหลี่โม่เป็นใคร! มันเป็นแค่เศษสวะที่เกาะเมียกิน จะสามารถจัดการแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างไร แม้ว่าพวกเราตระกูลกู้จะพยายามอย่างเต็มที่ก็ไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้! การจะหาคนกลางที่ช่วยคุยก็หาไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

กู้เจี้ยนกั๋วกล่าวด้วยความโมโห ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเหน็บหนาวในใจ กู้เจี้ยนกั๋วไม่กล้าแม้แต่จะคิด ว่าผลที่ตามมาจากการล่วงเกินตระกูลซูจะเป็นอย่างไร

กู้ชิงหลินเหล่มองกู้หยุนหลันที่ซึม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ต้องเป็นผู้หญิงเลวคนนี้ที่หว่านเสน่ห์ดึงดูดผู้คนอยู่ข้างนอกจนทำให้เกิดเรื่อง ฉันคิดว่าส่งเธอไปขอโทษที่ตระกูลซูดีไหม!”

กู้ซิงเว๋ยครุ่นคิดว่าจะติดต่อคุณชายซูดีหรือไม่ หากเรื่องนี้พูดคุยประสานงานกันได้ ก็จะทำให้ตนเองได้ความดีความชอบ

เมื่อคิดได้ว่าคุณชายซูสนใจในตัวกู้หยุนหลัน กู้ซิงเว๋ยกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “หยุนหลัน ถึงเวลาที่คุณต้องเสียสละเพื่อตระกูล ผมจะคิดหาทางส่งคุณไปขอโทษตระกูลซูที่เมืองเอก ขอแค่คุณปรนนิบัติคุณชายซูให้ดี เรื่องนี้ก็จะจบได้แน่นอน”

กู้หยุนหลันก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ เป็นห่วงหลี่โม่อย่างเงียบ ๆอยู่ในใจ

กู้ชิงหลินมองท่าทางของกู้หยุนหลัน กล่าวด้วยความเย้ยหยันว่า “คุณแสร้งทำตัวน่าสงสาร หรือน่าสังเวชทำไม เวลานี้จะเสแสร้งให้ใครดู คุณควรรีบโทรหาสามีไร้ประโยชน์ของคุณให้รีบกลับมา แล้วพวกคุณสองคนไปขอโทษที่ตระกูลซู”

“ให้หลี่โม่เป็นทาส และคุณไปเป็นสาวใช้ เพื่อให้คุณชายซูพอใจ ให้พวกเราหมดกังวลว่าพวกคุณจะไม่สร้างปัญหาให้พวกเราในอนาคตอีก!”

กู้ซิงเว๋ยพูดอย่างอวดเก่ง

ขณะนี้

ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก หลี่โม่ก้าวเดินเข้ามาในห้องประชุม

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามา กู้ซิงเว๋ยหัวเราะขึ้น “ไอ้เศษสวะกลับมาได้จังหวะพอดี ฉันคิดว่าแกหนีไปแล้วสักอีก แกกับภรรยาของแกไปกับฉัน ฉันจะพาแกไปขอโทษตระกูลซู”

เมื่อกู้หยุนหลันเห็นหลี่โม่กลับมาแล้ว เธอใช้สองมือเช็ดน้ำตา มองหลี่โม่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่กังวล เมื่อเขาเห็นว่าหลี่โม่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คุณภรรยา ผมกลับมาแล้ว มีคนรังแกคุณใช่ไหม”

หลี่โม่เดินไปข้างกู้หยุนหลัน มองกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆด้วยสายตาเยือกเย็น

กู้เจี้ยนกั๋วตบโต๊ะด้วยความโกรธและคำราม “หลี่โม่! นี่คืออากัปกิริยาอะไร! แกได้ล่วงเกินตระกูลซูที่อยู่เมืองเอก ทำให้ตระกูลกู้เกิดหายนะครั้งใหญ่เช่นนี้ ตอนนี้แกรีบยอมรับความผิดซะ!”

“จะให้โอกาสพวกคุณสองสามีภรรยาแก้ไขข้อผิดพลาด พวกคุณตามกู้ซิงเว๋ยไปตอนนี้เลย ไปยอมรับความผิดที่ตระกูลซูที่เมืองเอก ไม่ว่าคุณชายซูจะขอให้พวกคุณทำอะไร พวกคุณก็ต้องทำตาม!”

หลี่โม่หัวเราะ “ให้ขอโทษตระกูลซู? คุณกำลังพูดตลกอยู่ใช่ไหม ให้ตระกูลซูมาขอโทษผมและหยุนหลันค่อยน่าฟังหน่อย”

ปัง ๆ ๆ!