จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 270

เสียงจากข้างนอกไม่ได้ดังมากนัก แต่ชื่อที่เอ่ยถึงนั้นกลับทำให้จางจงหยางและคนอื่นๆ รู้สึกตกใจ

“ท่านเทียนมาเหรอ? ท่านเทียนมาเมืองจินไห่? ทำไมท่านเทียนมาเมืองจินไห่ไม่ติดต่อผมก่อน”

จางจงหยางพึมพำอย่างสงสัย

แต่ความสงสัยของจางจงหยางก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะพวกเขาได้เห็นฉู่จงเทียนเดินเข้ามาพร้อมกับชายอ้วนวัยกลางคน

ชายอ้วนวัยกลางคนแต่งตัวเรียบง่ายมาก แต่ใบหน้าที่แดงก่ำของเขาเปล่งประกายความมีฐานะออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ลู่เจี้ยนปินมากับท่านเทียน?”

เฝิงจื่อฉายกระซิบถาม

“ใช่ รีบออกไปต้อนรับท่านเทียนกับข้าที”

จางจงหยางจึงพาเฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ เดินออกไปต้อนรับลู่เจี้ยนปินกับฉู่จงเทียนทันที ส่วนฮั่วเจี้ยนเฟิงก็เดินเข้ามาหาหลี่โม่ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ไอ้กระจอก นายก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้วสิ มีเรื่องกับหัวหน้ามาเฟียของเมืองจินไห่ไม่พอ ยังดันไปมีเรื่องกับหัวหน้ามาเฟียของเมืองฮ่านอีกด้วย นายรอเก็บศพตัวเองได้เลย”

จากนั้นฮั่วเจี้ยนเฟิงมองไปที่กู้หยุนหลัน “หยุนหลัน เธอเห็นมันสร้างปัญหาแล้วใช่ไหม มันอาจจะกระทบไปถึงครอบครัวตระกูลกู้ของเธอก็ได้นะ แต่ไม่ต้องห่วง คุณก็เห็นว่าผมสนิทกับพวกเขาแค่ไหนแล้วใช่ไหม มีผมอยู่ทั้งคนคุณไม่ต้องกังวลเรื่องครอบครัวเธอหรอกนะ”

กู้หยุนหลันนึกถึงเรื่องในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่หวาง จากนั้นค่อยๆ หันหน้ามองไปที่หลี่โม่

หลี่โม่ยิ้มพูดกับเธอ “คุณเคยเห็นทัศนคติของฉู่จงเทียนที่มีต่อผมแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกนะ”

กู้หยุนหลันพยักหน้าเบาๆ โดยที่ไม่ได้รู้สึกกังวลใดๆ เลย

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองไปที่กู้หยุนหลันอย่างประหลาดใจ เขาสงสัยว่าทำไมกู้หยุนหลันถึงไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกเลย หรือว่ากู้หยุนหลันจะเชื่อคำพูดของไอ้กระจอกคนนั้นจริงๆ?

“หลี่โม่! นายรู้จักคำว่าปลาหมอตายเพราะปากไหม! ยังบอกว่าฉู่จงเทียนมีทัศนคติอะไรกับนายอีก ถามจริงนายเคยเจอตัวจริงของท่านเทียนแล้วเหรอ! อย่าขี้โม้ไปเลย เดี๋ยวคนที่จะซวยตามก็คือหยุนหลัน! ทางที่ดีนายรีบไปคุกเข่าต่อหน้าเฝิงจื่อฉายตอนนี้ จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง!”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดด้วยความเกลียดชัง

“คุณไม่จำเป็นต้องห่วงผมหรอก ตอนนี้คุณรีบไปเลียแข้งเลียขาเขาเถอะ” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

“เหอะ ๆ ไอ้กระจอกนายมันไม่รู้ฟ้าจริงๆ หยุนหลัน เธอคอยจับตาดูดีๆ นะว่ามันจะตายด้วยท่าไหน เลือกให้ถูกข้างก็แล้วกัน!”

หลังจากที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดจบเขาก็รีบเดินไปหาฉู่จงเทียนและคนอื่นๆ ทันที

ฉู่จงเทียนกับลู่เจี้ยนปินถูกจางจงหยางและคนอื่นๆ ล้อมรอบและกำลังสนทนาด้วยคำพูดที่ไร้ซึ่งประโยชน์อยู่

“ท่านเทียน พี่ทำไมไม่บอกผมว่าจะมาเมืองจินไห่ ผมจะได้ต้อนรับพี่เป็นอย่างดีครับ”

จางจงหยางแสร้งพูดด้วยคำบ่นแต่เต็มไปด้วยการประจบสอพลอ

“เจี้ยนปินเป็นคนเชิญผมเอง ผมก็อยากจะมาเจอเพื่อนเก่าสักหน่อย ถ้าบอกก่อนมันก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่จงเทียน จางจงหยางก็รู้สึกโล่งใจ ขอเพียงแค่ฉู่จงเทียนไม่ถือสาเขาก็เพียงพอแล้ว

ลู่เจี้ยนปินเหลือบมองไปที่เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อกี้ผมได้ยินพวกคุณเอ่ยถึงท่านเทียน พวกคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่ครับ?”

“เมื่อกี้มีคนพูดจาโอ้อวดค่ะ เขาหาว่าท่านเทียนไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวเขาเลยแม้แต่ปลายนิ้ว พวกเราทุกคนต่างก็คิดว่าเขาเสียสติไปแล้ว”

เหอลี่ฉุนยิ้มพูด และเธอคิดว่าถ้าฉู่จงเทียนได้ฟังคำนี้เขาต้องโกรธอย่างแน่นอน

“ฮ่า ๆ ๆ”

ลู่เจี้ยนปินหัวเราะแล้วพูดต่อ “ก็ไม่แปลกนะที่คนในเมืองจินไห่ไม่กลัวท่านเทียน”

ไป๋เชียนหลี่รีบพูดต่อ “ท่านประธานลู่ยังไม่ทราบเองครับ อันที่จริงเขาคนนั้นมาจากเมืองฮ่านครับ ได้ข่าวว่าเขายังเป็นลูกเขยกระจอกที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิง วันๆ ไม่ทำมาหากินแถมยังพูดจาโอ้อวดด้วย ดังนั้นพวกเราจึงติเตียนเขาอยู่ครับ”

“อ้าวเหรอ? น่าสนใจดีนะ”

ลู่เจี้ยนปินมองไปที่ฉู่จงเทียนด้วยรอยยิ้ม