จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 300

“ฉันรนหาที่ตายเหรอ? ฮ่า ๆ ๆ นี่เป็นคำพูดที่ฟังแล้วตลกสิ้นดี แกรู้สึกว่าฉันมีท่าทางที่อยากจะตายอย่างนั้นเหรอ? ไม่แหกตาดูหรือไงคนของฉันที่อยู่ที่นี่เหรอ! แกไอ้สวะถ้ายังทำให้ฉันไม่พอใจอีกแล้วล่ะก็ ฉันก็จะทำให้พวกคุณทั้งหมดไม่พอใจยิ่งกว่า”

จางจงหยางพูดคุกคามไปตรง ๆ คนที่นี้ทั้งหมดเป็นลูกน้องของตน คำพูดของเขาเหมือนดังคำสั่งของสวรรค์ สั่งให้ใครตายคนนั้นก็ต้องตาย

ใบหน้าของซีเหมินจื้อเผิงและคนอื่นๆ เปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที หากเป็นเพราะความไร้สาระของหลี่โม่แล้ว ดึงให้พวกเขาไปเกี่ยวข้องด้วย นั้นเป็นการตายที่ไม่ยุติธรรมเลย

“หลี่โม่! สวะอย่างแกไม่ต้องพูดแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ให้แกพูด! ยังกล้าพูดเถียงกับพี่ใหญ่อีก ผู้วิเศษอะไรมอบความกล้าให้แกขนาดนี้ แกอยากให้ฉันถุยน้ำลายใส่หน้าแกใช่มั้ย! หากแกอยากจะตาย ก็ไม่ต้องพาพวกเราตายไปด้วย!”

ซีเหมินจื้อเผิงตะโกนด่าทอด้วยความตื่นตระหนก

เหอซูฟางพยักหน้าซ้ำ ๆ: “ใช่แล้ว ๆ จื้อเผิงพูดถูก แกไอ้สวะอยากจะตายก็ไปตายคนเดียว อย่าทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนตายไปกับแกด้วย ไอ้สวะแบบแกก็ควรรีบไปตาย ๆซะ”

“ไอ้สวะ! ยากจน! ต่ำตม! ไร้ประโยชน์! หยุนหลันแม่พูดกับลูกหลายครั้งแล้ว ว่าให้ลูกหย่ากับไอ้สวะคนนี้ซะ ลูกก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ลูกดูสิไอ้สวะคนนี้สร้างความวุ่นวายให้กับตระกูลของพวกเราอย่างไร! รีบให้เขาไสหัวออกไป! เขาและตระกูลของพวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องต่อกัน!”

หวังฟางตะโกนพูดด้วยเสียงสุดกำลัง ด้วยความกลัวตายที่อยู่ตรงหน้า ทำให้หวังฟางเหมือนดั่งคนประสาทไปแล้ว

กู้เจี้ยนหมินรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นอย่างมากเช่นกัน เผชิญหน้ากับเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวที่ไม่เคยเจอมาก่อน กู้เจี้ยนหมิน คิดแค่เพียงรีบตัดความสัมพันธ์กับหลี่โม่ ไม่ให้หลี่โม่ดึงเข้าไปมีส่วนร่วมในเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้

“ลูกพี่ใหญ่ท่านนี้ ตระกูลของพวกเราไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับหลี่โม่ ลูกสาวของฉันหลี่โม่ ใกล้……จะหย่ากันแล้ว คุณจะจัดการอย่างไรกับหลี่โม่ก็ได้ โปรดอย่าให้ตระกูลของพวกเราเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ขอร้องคุณแล้วล่ะ”

กู้หยุนหลันพยายามเม้มริมฝีปาก ฟังคำพูดของพ่อแม่แล้ว กระวนกระวายใจรู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนัก

“ฮ่า ๆ ๆ”

จางจงหยางหัวเราะอย่างพอใจ รู้สึกว่าได้แกล้งหลี่โม่มากพอแล้ว ควรจะเริ่มเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจจริงจังกันได้แล้ว

“ไอ้สวะหลี่ รู้ไหมว่าฉันมาเพื่ออะไร? ฉันต้องการล่อให้ฉู่จงเทียนออกมา หากแกสามารถเรียกฉู่จงเทียนมาที่นี่ได้ ฉันก็จะให้แก ไม่ใช่สิ พวกคุณทั้งหมดที่มีทางรอด หากเจ้าไม่สามารถเรียกฉู่จงเทียนมาได้ ฉันก็จะให้พวกคุณได้ลองลิ้มรสชาติของการตายทั้งเป็น”

เผชิญหน้ากับคำข่มขู่ของจางจงหยาง ซีเหมินจื้อเผิงกลัวจนตัวสั่นเทา พูดเร่งรัดให้หลี่โม่ทำตามคำพูดของจางจงหยาง

ไอ้สวะอย่างแก ยืนบื้ออยู่อีกทำไม รีบไปทำตามคำสั่งของลูกพี่ใหญ่คนนั้นสิ เรียกไอ้สารเลวฉู่อะไรนั้นออกมา!”

หลี่โม่มองไปที่จางจงหยางยิ้มแล้วพูดว่า: “คุณคิดจะควบคุมเมืองฮ่าน มีความทะเยอทะยานไม่น้อยนะ ได้ยินมาว่าคุณไปรวมหัวกับฉู่ฉาวฟาของเมืองเอกอีกด้วย”

สีหน้าจางจงหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย หรี่ตามองไปที่หลี่โม่ สอดมือขวาเข้าไปตรงหน้าอก หยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมา

มือซ้ายลูบคลำดึงลำกล้องขึ้นเบา ๆ จางจงหยางพูดด้วยเสียงเย็นชาว่าซ “แกรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”

เห็นจางจงหยางเอาปืนออกมา ซีเหมินจื้อเผิงและคนอื่นๆ ต่างหดตัวลง เอาตัวแนบชิดติดกับกำแพง เหมือนกับจะให้ตัวเองหลบเข้าไปซ่อนอยู่ในกำแพง

กู้หยุนหลันก็หวาดกลัวมากเช่นกัน โอบกอดเอวหลี่โม่ไว้จนแน่น ให้ตัวเองแนบชิดติดกับหลี่โม่ ทำอย่างนี้เท่านั้นถึงจะทำให้

กู้หยุนหลันรู้สึกปลอดภัย

หลี่โม่ลูบหลังของกู้หยุนหลันเบา ๆ ช่วยบรรเทาความตึงเครียดให้กับกู้หยุนหลัน

“ฉู่จงเทียนบอกกับฉัน”

“ฮ่า ๆ ๆ ดีมาก ดูเหมือนความสัมพันธ์ของแกกับฉู่จงเทียนไม่ธรรมดาจริง ๆ ตอนนี้ให้แกโทรศัพท์ไปหาฉู่จงเทียน ให้เขามาที่นี่คนเดียว ฉันขอเตือนแกไว้ก่อนอย่าคิดเล่นตุกติก ไม่อย่างนั้นภรรยาที่งดงามดั่งดอกไม้หยกของแก อาจจะถูกลูกน้องของฉันย่ำยีเป็นของเล่นสนุกก็ได้นะ”

จางจงหยางพูดจบก็ขึ้นลำกล้องโหลดกระสุนปืน หลังจากเปิดระบบล็อคไกปืนเล็งปืนไปที่หลี่โม่

ร่างกายที่บอบบางของกู้หยุนหลันสั่นเทา หลี่โม่พูดปลอบเบา ๆ ว่า: “ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องกลัว แค่เรื่องโทรศัพท์หาฉู่จงเทียนเท่านั้นเอง”

หลี่โม่หยิบโทรศัพท์อย่างช้า ๆ โทรออกไปหาฉู่จงเทียนในทันที

“เปิดระบบแฮนด์ฟรีให้ด้วย ให้ฉันฟังว่าฉู่จงเทียนพูดอะไร”