จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 334

ทำไมครัฟฟ์ถึงได้สนับสนุนหลี่โม่ คนที่อยู่ที่นี่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ แม้แต่กู้หยุนหลันเองก็คิดไม่ออกเช่นกัน

เป็นเพราะครัฟฟ์ต้องการได้รับความไว้วางใจจากตนเองและหลี่โม่หรือ?

แต่ความไว้วางใจของตนเองกับหลี่โม่มีประโยชน์อะไร?

กู้หยุนหลันรู้สึกว่าอย่างน้อยความไว้วางใจของตนเองนั้นไม่มีประโยชน์ ครัฟฟ์อาจจะกำลังพยายามทำให้ได้รับความไว้วางใจจากหลี่โม่อยู่

แต่ทำไมครัฟฟ์ถึงต้องการความไว้วางใจจากหลี่โม่?

กู้หยุนหลันกำลังคิดเรื่องนี้โดยที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หม่าเจียเฉิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ รู้สึกว่าครัฟฟ์ไม่ให้เกียรติตนเอง ยังไงตนเองก็เป็นถึงคุณชายใหญ่ที่มีชื่อเสียงของเมืองเอก แต่ในสายตาของครัฟฟ์ตนเองด้อยกว่าหลี่โม่ไอ้ยาจกที่เกาะเมียกิน สิ่งนี้ทำให้หม่าเจียเฉิงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

“ครัฟฟ์ เดิมทีผมอยากจะคุยเรื่องการร่วมธุรกิจกับคุณ แต่ไม่คิดว่าคุณจะไม่ทำตามกติก คุณควรพิจารณาสถานการณ์ให้ดี ถ้าคุณไม่ให้เกียรติผม สินค้าของบริษัทคุณจะไม่สามารถขายในเมืองเอกได้แม้แต่ชิ้นเดียว!”

ที่หม่าเจียเฉิงมีความมั่นใจเช่นนี้เป็นเพราะว่า บริษัทฉางเซิ่งผูกขาดในอุตสาหกรรมยาในตัวเมือง และแผ่ขยายไปยังเมืองใกล้เคียง บริษัทยาในและต่างประเทศหลายแห่งมีการร่วมธุรกิจอย่างแน่นแฟ้นกับบริษัทฉางเซิ่ง

ครัฟฟ์ส่ายศีรษะอย่างไม่แยแส ในใจของเขามีเป้าหมายเดียว นั่นก็คือทำภารกิจของท่านแปดให้สำเร็จ

“ขอโทษด้วย เรื่องนี้ผมไม่ต้องคิดไตร่ตรองเลย ตอนนี้ให้พวกคุณขอโทษคุณหลี่และคุณกู้ แล้วออกไปจากงานเลี้ยงในคืนนี้ มิเช่นนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”

ครัฟฟ์มีท่าทางจริงจังหนักแน่น หลังจากพูดเขาโบกมือ บอดี้การ์ดเปิดสวิตช์กระบองไฟฟ้า มีเสียงไฟซ็อตที่กระบองไฟฟ้า ฟังแล้วค่อนข้างน่ากลัว

หม่าเจียเฉิงระเบิดความโกรธออกมา เขาใช้นิ้วชี้ตนเอง แล้วกล่าวว่า “กูถูกข่มขู่มากไปแล้ว ถ้าแกมีความสามารถลองเข้ามาแตะต้องกูดูสิ ถ้ากูขยับแม้แต่คิ้ว แม่งกูจะเรียกแกว่าปู่เลย”

พวกลูกเศรษฐีที่อยู่ข้างหลังหม่าเจียเฉิงโห่ร้องขึ้นมา ทุกคนต่างแสดงความไม่พอใจ

“ถ้าพวกแกกล้าก็ลองเข้ามาแตะต้องพวกเรา ถ้าแตะต้องพวกเราแล้วก็คอยดูว่าพวกแกจะสามารถออกจากเมืองฮ่านได้ไหม!”

“แม่งคนต่างชาตินี่มันโง่มาก ไม่เข้าใจสถานการณ์เลย เพื่อไอ้ยาจกขยะคนเดียว มาเป็นศัตรูกับพวกเรา ช่างไม่เจียมตัว”

“นี่มันศตวรรษไหนแล้ว คิดว่าเป็นชาวต่างชาติแล้วมันเจ๋งหรือ ฉันเคยเล่นกับผู้หญิงต่างชาติมาหลายคน แม่งพวกเธอเรียกฉันว่าพ่อ วันนี้ฉันจะจัดการไอ้แก่สารเลวคนนี้”

พวกลูกเศรษฐีไม่มีความกลัว รู้สึกว่าครัฟฟ์แค่ข่มขู่เท่านั้น ไม่ลงมือจริงหรอก

ครัฟฟ์มองไปที่หม่าเจียเฉิงและคนอื่นๆ ด้วยสายตาที่เย็นชา และโบกแขนของเขาเบาๆ “จับพวกเขา และตีพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะขอโทษคุณหลี่กับคุณกู้”

บอดี้การ์ดก้าวไปข้างหน้าทันที โบกสะบัดกระบองไฟฟ้าในมืออย่างพร้อมเพรียง และใช้กระบองไฟฟ้าทุบตีหม่าเจียเฉิงและคนอื่นๆ

ก่อนที่หม่าเจียเฉิงจะได้สติเขาก็ถูกกระบองไฟฟ้าตีไปหนึ่งครั้ง กระแสไฟฟ้าอันทรงพลังพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที ทำให้หม่าเจียเฉิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว และความเจ็บปวดรุนแรงก็พุ่งเข้ามาในจิตใจ

“โอ๊ย! แม่งฉิบหาย!”

ขณะที่หม่าเจียเฉิงกรีดร้อง ก็ถูกบอดี้การ์ดเตะลงไปที่พื้น กระบองไฟฟ้าอีกอันก็ช็อตไปบนร่างของหม่าเจียเฉิง หม่าเจียเฉิงสั่นไปทั้งตัว แล้วน้ำลายฟูมปาก

ลูกเศรษฐีจากเมืองเอกสิบกว่าคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ดมืออาชีพ หลังจากต้านทานได้ไม่ถึงครึ่งนาที พวกเขาถูกบอดี้การ์ดของครัฟฟ์ทำร้ายจนลงไปกองกับพื้น

บอดี้การ์ดของครัฟฟ์ไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย พวกเขาทุบตีลูกเศรษฐีที่นอนอยู่บนพื้นอย่างรุนแรง ทำให้พวกลูกเศรษฐีร้องคร่ําครวญอย่างอนาถ

“ขอโทษคุณหลี่กับคุณกู้ เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกแก มิเช่นนั้น ก็รอถูกพวกเราทุบตีจนพิการเถอะ”