จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 351

เสียงตะโกนของหลงเทียนสิงไม่เบาเลย แต่หลังจากที่มันผ่านกำแพงอย่างหนาในคฤหาสน์ เสียงของเขากลับเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

แต่ทว่าหลี่โม่กลับได้ยินเสียงอันแสนเบาได้อย่างชัดเจน

มีคนมาอีกแล้ว

แถมยังมาเป็นหลายคนอีกด้วย

หลี่โม่รู้ได้เลยว่าจะต้องเป็นคนที่ตระกูลหม่าหามาจัดการเขา

มุมปากของเขายกขึ้น หลี่โม่ยิ้มและก้าวออกไป

จางเจียต้องหัวใจกระตุกวูบ เมื่อเห็นรอยยิ้มของหลี่โม่ เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

นี่มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ หลี่โม่จะทำร้ายเขา

หนี!

ตอนนี้ในหัวของจางเจียต้องมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ขาทั้งสองข้างงอเล็กน้อย เขาออกแรงไปที่เท้าทั้งสองข้าง จางเจียต้องดีดตัวออกไปข้างหน้าราวกับสปริง

หลี่โม่มองไปทางจางเจียต้อง เขาหายแวบไปอยู่ข้างหลังของจางเจียต้อง จากนั้นจึงถีบไปที่เอวของจางเจียต้อง

แรงอันมหาศาลทำให้ตัวของจางเจียต้องพุ่งตัวเร็วขึ้นไปอีก เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องบินที่สูญเสียการควบคุม และไปกระแทกกับกำแพงที่อยู่ไม่ไกล

ให้ตายเหอะ

เขาสบถออกมาในใจ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมากันไว้ด้านหน้า

ตู้มมม

เสียงดังสนั่นขึ้นมา จางเจียต้องทะลุเข้าไปในกำแพง ฝุ่นลอยตลบอบอวลออกมาจากรูขนาดใหญ่บนกำแพงที่สามารถมองทะลุออกไปข้างนอกได้

หลงเทียนสิงกับคนอื่นๆ ตกใจกับภาพที่จางเจียงต้องทะลุออกมาจากกำแพง พวกลูกน้องตกใจจนลั่นไกปืน กระสุนปืนถูกปล่อยออกไปทางจางเจียต้อง

เสียงปืนดังขึ้นเหมือนเสียงของโดมิโน่ หลังจากเสียงปืนนัดแรกดังขึ้น เสียงปืนกระบอกอื่นๆ ก็ดังขึ้นตามมาทันที กระสุนปืนเล็งไปที่ตัวของจางเจียต้อง

ปืนไรเฟิลจู่โจมกว่า 20 กระบอกกำลังปล่อยกระสุนออกมา จางเจียต้องที่หน้าซีดเผือดกำลังสบถออกมาในใจอย่างต่อเนื่อง

จางเจียต้องถึงกับต้องสบถคำที่เกี่ยวข้องกับบุพการีออกมาอย่างอดไม่ได้ เขารีบกระโจนลงบนพื้นและกลิ้งตัวไปด้านหลัง เขากะจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์

เมื่อต้องเผชิญกับกระสุนที่สาดออกมาราวกับเม็ดฝน ถึงคนที่จะเคยผ่านการดัดแปลงยีนมาอย่างเขา ก็ต้องหวาดกลัว เขาไม่กล้าผลีผลามเข้าไป

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจางเจียต้องไม่ได้ป้องกันเก่งเหมือนครัฟฟ์ กล้ามเนื้อของเขาไม่สามารถต้านทานกับกระสุนได้

สวบ สวบ

ถึงแม้จางเจียต้องจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังโดนกระสุน ความเจ็บทำให้การเคลื่อนไหวของเขาลดลง

จางเจียต้องตื่นตระหนกเหมือนสุนัขไร้บ้าน เมื่อสอดตัวเข้ามาผ่านรูกำแพงที่พัง ก็เห็นหลี่โม่ยืนอยู่หน้ากำแพง ข้างหน้ามีเสือที่ดุร้าย ส่วนข้างหลังมีฝูงหมาป่า นี่คือสภาพที่แท้จริงที่จางเจียต้องเผชิญอยู่

ตอนนี้จางเจียต้องคิดจะขอร้องอ้อนวอน เดิมทีเขาคิดว่ายีนของตัวเองสามารถดัดแปลงได้สำเร็จ แล้วจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกนี้ แต่ความจริงกลับสั่งสอนอย่างโหดร้าย

“ข้างในยังมีคน มันสามารถหลบกระสุนได้ มันต้องเป็นคนมีฝีมือ เตรียมระเบิดมือแล้วโยนเข้าไป!”

หลงเทียนสิงแผดเสียงออกมาอย่างน่ากลัว พวกลูกน้องถือระเบิดและเตรียมที่จะโยน จางเจียต้องตกใจจนเยี่ยวราด

ถึงแม้จะได้รับการดัดแปลงยีน แต่จางเจียต้องไม่เคยผ่านสงครามมาและเหตุการณ์อันตรายมาก่อน จิตใจของเขาพังทลายไปหมดแล้ว

“หลี่โม่ นายให้ฉันเข้าไปหลบหน่อยนะ ไม่งั้นฉันโดนระเบิดตายแน่ ขอแค่นายช่วยฉัน ต่อไปฉันจะเป็นลูกน้องของนาย ได้ไหม!”

จางเจียต้องพูดอ้อนวอนออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวจนจะร้องไห้

“นายนี่มันขี้ขลาดจริงๆ ก็แค่ระเบิดไม่กี่ลูกเอง ยีนของนายได้รับการดัดแปลงแล้ว ฆ่าพวกมันก็แค่เรื่องง่ายๆ ถ้านายสามารถฆ่าพวกมันได้ ฉันจะไว้ชีวิตนาย”

จางเจียต้องลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อชั่งน้ำหนักระหว่างหลี่โม่กับหลงเทียนสิง เขารู้สึกว่าจัดการหลงเทียนสิงได้ง่ายกว่า ถ้าไม่โดนกระสุนจู่โจมจนสาหัส ตัวเขาเองต้องไม่ตายแน่นอน