จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 377

หลี่โม่โกรธจนลูกตาแทบถลนออกมา ใช้มือขวาจับคอของฉิงจี้เย่และยกขึ้น

“คุณพูดอะไรน่ะ? แม่งฉิบหายคุณกล้าให้คนลักพาตัวซีซี!”

“คุณหลี่ โปรดระงับความโกรธ คนของผมไม่ได้ทำอะไรซีซี ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ คุณสามารถพาผมไปพบซีซีได้ ถ้าซีซีบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย คุณก็ฆ่าผมได้ทันที”

ฉิงจี้เย่ขอความเมตตาด้วยความตื่นตระหนก หวังว่าหลี่โม่จะไม่ฆ่าตนเอง และให้โอกาสตนเองอีกสักครั้ง

“โอเค ถ้าซีซีบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ผมจะฆ่าล้างตระกูลฉิงของคุณ”

หลี่โม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

ฉิงจี้เย่แอบอธิษฐานอยู่ในใจ หวังว่าลูกน้องของเขาจะไม่ทำอะไรเกินไป มิเช่นนั้นหลี่โม่จะฆ่าล้างตระกูลฉิงจริง ๆ

เย่จงเทียนพาคนเดินเข้ามา

เห็นหลี่โม่มองฉิงจี้เย่ด้วยสีหน้าไม่ดี หัวใจของเย่จงเทียนกระตุกครั้งหนึ่ง

“คุณหลี่ พวกคุณเป็นอะไรไป? มีเรื่องอะไรก็พูดกันดี ๆ”

เย่จงเทียนและตระกูลฉิงมีมิตรไมตรีต่อกัน เมื่อเห็นท่าทางของฉิงจี้เย่ตอนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดแทนเขา

“เขาให้คนไปลักพาตัวลูกสาวผม”

หลี่โม่ปล่อยมือ ทำให้ฉิงจี้เย่ที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงกับพื้น

เมื่อได้ยินว่าฉิงจี้เย่ทำเรื่องที่รนหาที่ตายเช่นนี้ ทำให้เย่จงเทียนมีสีหน้าที่ไม่สู้ดี

“เสี่ยวฉิง สิ่งที่คุณทำมันไม่ถูกต้อง ทำไมคุณถึงให้คนไปลักตัวลูกสาวของคุณหลี่ได้อย่างไร! ถ้าลูกสาวของคุณหลี่เกิดเป็นอะไรไป ผมจะเป็นคนที่ฆ่าคุณก่อน”

เย่จงเทียนยกปืนขึ้นและส่ายไปมาบนหน้าผากของฉิงจี้เย่ ราวกับว่าถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องก็จะยิงทันที

ฉิงจี้เย่ยิ้มด้วยใบหน้าที่ขมขื่นและกล่าวว่า “ผมถูกผีดลบันดาลใจไปชั่วขณะ ผมผิดไปแล้ว คุณหลี่พวกเราไปดูเด็กที่โรงพยาบาลกันก่อนเถอะ”

หลี่โม่เดินออกไปอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่โม่จะโกรธมากขนาดไหน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ และทุกคนก็เดินตามหลี่โม่ไปอย่างเงียบๆ

ฉิงจี้เย่เดินตามหลังหลี่โม่อย่างประหม่า เมื่อเขาเห็นหลี่โม่เดินไปที่รถของตนเอง ฉิงจี้เย่ก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถ

“คุณหลี่ เชิญขึ้นรถ”

หลังจากที่หลี่โม่ขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังแล้ว ฉิงจี้เย่ก็เข้าไปนั่งคู่กับคนขับ และสั่งให้คนขับรถไปส่งที่โรงพยาบาล

เย่จงเทียนและคนอื่น ๆ ก็ขับรถตามหลัง แล้วขบวนรถทั้งหมดก็ขับมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลและจอดรถเรียบร้อยแล้ว ฉิงจี้เย่ เย่จงเทียนและคนอื่น ๆ ก็ห้อมล้อมหลี่โม่เดินเข้าไปที่โรงพยาบาล ตามด้วยกลุ่มทหารรับจ้างและนักฆ่าที่โหดเหี้ยม ดูแล้วเหมือนเจ้าพ่อปรากฏตัวต่อสาธารณชน

ผู้คนสัญจรไปมากำลังจับตามอง คนที่ปรากฏตัวในทิศทางของหลี่โม่ต่างก็หลบเลี่ยงให้ ส่วนคนขี้ขลาดก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หลี่โม่และคนอื่น ๆ เดินเข้ามาในโรงพยาบาล ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของพวกสอดรู้สอดเห็น

หลี่โม่เดินไปอย่างคล่องแคล่วคุ้นทางจนถึงห้องพักผู้ป่วยของซีซี ฝีเท้าของหลี่โม่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็วิ่งเหยาะๆ

ผลักประตูห้องพักออก มองเห็นซีซีนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มตุ๊กตา และสนุกสนานกับชายวัยกลางคนที่แปลกหน้าสองคน ทำให้หลี่โม่รู้สึกโล่งใจทันที

ฉิงจี้เย่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แอบรู้สึกดีใจที่คนที่ตนเองส่งไปที่นั่นเก่งเรื่องหลอกล่อเด็ก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนที่เห็นเด็กแล้วก็เกิดความรำคาญ เกรงว่าตนเองคงจะหัวขาดไปแล้ว

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามา ซีซีก็ทิ้งตุ๊กตาที่เธอถืออยู่ และวิ่งไปหาหลี่โม่อย่างรวดเร็ว

“คุณพ่อค่ะ ลุงสองคนนี้เล่านิทานให้หนูฟัง พาหนูออกไปเล่น และซื้อของอร่อยๆ และของสนุกๆ มาให้หนูมากมายเลยค่ะ”

หลี่โม่อุ้มซีซี มองซีซีด้วยรอยยิ้ม “ซีซีมีความสุขไหม”

“มีความสุขมากค่ะ พวกเขาบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณพ่อ แต่เมื่อก่อนหนูไม่เคยเห็นพวกเขาเลยค่ะ”

“อึม พวกเขาเป็นเพื่อนของพ่อเอง”