จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 39

บทที่ 39 กู้หยุนหลันถูกตี

ทุกคนสูดลมหายใจมวลอากาศเย็น!

เหมือน เหมือนมากจริงๆ!

แต่ จะเป็นไปได้เหรอ

เศษสวะหลี่โม่นั่น จะขึ้นโรลส์รอยซ์ไปได้ยังไง แถมยังทำให้เฝิงเหวินเตี่ยนปฏิบัติด้วยความเคารพขนาดนั้น

ทุกคนไม่พูดอะไรอีก สีหน้าหมองคล้ำหนัก

“หยุดพูดไร้สาระ! เขามันแค่ขยะ จะเป็นคุณชายหลี่ไปได้ยังไง!”

ซู๋เทียนไห่ตะคอกอย่างโกรธจัด คิ้วขมวดยุ่ง ในใจก็สงสัยอย่างมาก

ไม่น่าจะใช่หลี่โม่จริงๆ หรอก...

ไม่น่าเป็นไปได้

“ช่างเถอะ เรากลับไปกัน” ซู๋เทียนไห่บอกแล้วนำผู้คนกลับไป แต่เมื่อเดินไปสองก้าวแล้วยังคงหันมองกลับมา

จนกระทั่งโรลส์รอยซ์ออกจากที่จอดรถ เขาถึงได้ถอนหายใจโล่งอก แต่ความสงสัยในใจยิ่งทวีความรุนแรง

กลับไปทางฝั่งกู้ซิงเว๋ย เขารีบกลับไปที่ห้องประชุมเภสัชกรรมวินเซิง

ตอนนี้ในห้องประชุม ญาติพี่น้องตระกูลกู้ทุกคนอยู่ที่นี่ เพราะมันเป็นการร่วมมือที่สำคัญมาก ถ้ามีอะไรผิดพลาด เท่ากับสูญกำไรของหนึ่งปีไป

เวลานี้คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้นั่งอยู่ในตำแหน่งกรรมการบริหารด้วยอารมณ์กระวนกระวาย

หรี่ตามองกู้ซิงเว๋ยกลับมาด้วยใบหน้าอมทุกข์ คิ้วขาวเลิกขึ้นและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“คุณปู่” กู้ซิงเว๋ยพูดพลางก้มหน้าต่ำ

เมื่อเห็นภาพนี้และเห็นว่าในมือเขาว่างเปล่า ปู่กู้ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ตวาดถามอย่างจริงจังว่า “แล้วสัญญาล่ะ แกคงจะไม่ไปทำให้ประธานหรุงโกรธหรอกใช่ไหม”

ทันทีที่คำพูดออกมา สายตาของญาติพี่น้องต่างตกลงมาที่ตัวกู้ซิงเว๋ย อย่างเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

โดยเฉพาพกู้เจี้ยนกั๋ว เขาเพิ่งจะอวดความสามารถของลูกชายตัวเองในห้องทำงานไป มาตอนนี้ ถ้าการร่วมมือถูกทำลายด้วยมือของกู้ซิงเว๋ย เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!

“ซิงเว๋ย เกิดเรื่องอะไรกันแน่ แกพูดมาเร็ว ประธานหรุงว่ายังไง แล้วสัญญาล่ะ แกเก็บไว้ในรถเหรอ ลงไปเอามันขึ้นมาสิ!” กู้เจี้ยนกั๋วพูดด้วยความร้อนใจมาก

“คุณปู่...”

ฟุ่บ!

กู้ซิงเว๋ยคุกเข่าลงกับพื้น พูดสะอึกสะอื้นกับปู่กู้ “หรุงปินเอาสัญญาผมกลับไป เขาบอก เขาบอกว่า...”

กู้ซิงเว๋ยเป็นแบบนี้ ไม้เท้าในมือของปู่กู้ก็เคาะกระเบื้องอย่างแรง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า “รีบพูด เขาบอกว่าอะไร!”

กู้ซิงเว๋ยหวาดกลัวลนลานละล่ำละลักว่า “เขาบอกว่าเขาต้องพิจารณาการร่วมมือกับตระกูลกู้ใหม่อีกครั้ง แล้วก็บอกว่า ที่อยากร่วมมือกับบริษัทรุงคาง ไม่ได้มีแค่ตระกูลกู้ที่เดียว”

ตึง!

ปู่กู้ตบลงบนโต๊ะอย่างแรง เป่าเคราตัวเองและชี้ไปที่กู้ซิงเว๋ย ตะคอกออกมาด้วยเสียงร้ายกาจ “ไอ้อกตัญญู! ไอ้สารเลว! แกไปทำเรื่องโง่อะไรกันแน่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าหรุงปินจะพูดแบบนั้น! นี่มันธุรกิจหลายสิบล้านนะ ฉัน..ฉันจะตีแกให้ตาย!”

ด่าอย่างนั้นแล้วปู่กู้ก็ถือไม้เท้ากำลังจะวิ่งไป แต่กลับถูกหลายคนมาห้ามไว้

“คุณปู่ใจเย็นๆ เรื่องมันเกิดไปแล้ว เราต้องคิดหาทางออก”

“ใช่คุณปู่ อย่าโมโหเลย เดี๋ยวร่างกายจะแย่ คุณมีความดันโลหิตสูงอยู่นะ ไหนจะโรคหัวใจอีก โกรธไม่ได้นะ”

ปู่กู้หอบด้วยความโกรธจัด กลับมานั่งที่ตำแหน่งหัวโต๊ะอีกครั้ง จ้องกู้ซิงเว๋ยด้วยสายตาที่เย็นชาและตะคอกว่า “ยังไม่รีบบอกมาอีกว่าที่ไปพบหรุงปินน่ะเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น”

กู้ซิงเว๋ยตัวสั่นงันงกอย่างหวาดกลัว ดวงตาหลุกหลิกก่อนจะรีบพูดว่า “คุณปู่ ไม่ใช่ความผิดของผมนะ เป็นเพราะไอ้เวรหลี่โม่เรื่องถึงได้วุ่นวายแบบนี้”

หลี่โม่เหรอ

เครื่องหมายคำถามขึ้นบนใบหน้าของทุกคน ปู่กู้ก็ไม่เข้าใจอย่างมาก เรื่องนี้มันไปเกี่ยวกับหลี่โม่ได้ยังไง

“ใช่แล้วล่ะ เป็นเพราะเขา!” จากนั้นก็เอาเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาเติมแต่ง “...ตอนที่ผมไป ก็เห็นหลี่โม่อยู่ที่นั่นแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะเราเอาตำแหน่งผู้รับผิดชอบของกู้หยุนหลันมา เธอก็เลยแค้น จึงให้หลี่โม่ไปเป่าหูหรุงปิน ไม่อย่างนั้นทำไมจู่ๆ หรุงปินก็เปลี่ยนความคิดล่ะ!”