จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 457

ทอมป์สันเอียงหัวแล้วจ้องมองหลี่โม่ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“สิ่งที่คุณพูดมันก็น่าสนใจจริงๆ ทรงพลังอันยิ่งใหญ่ของนู่หลั่ง ยังโดนนายบอกเหมือนอย่างกับว่าคนขอทาง นี่มันทำให้ผมไม่น่าเชื่อจริงๆ หรือว่าทุกคนในนี้มีพลังยิ่งใหญ่เหมือนกับนู่หลั่ง ตลกป่ะเนี่ย”

หลี่โม่เหลือบมองทอมป์สัน ยิ้มแล้วส่ายหัว

ทอมป์สันจ้องมองหลี่โม่ด้วยความสงสัย นึกไม่ออกว่าหลี่โม่ยิ้มทำไม“นายคิดว่าผมพูดไม่ถูกหรอ หรือว่าผมพูดความจริงออกมานั้นมันทำร้ายจิตใจคุณ?ถ้ามันทำร้ายจิตใจคุณแล้วก็ ผมไม่เกรงที่จะขอโทษคุณ”

“ไม่ ผมแค่ยิ้มว่านายไม่มีความรู้ นายเคยอ่านนวนิยายศิลปะการต่อสู้ของประเทศพวกเรามั้ย?นายรู้ไหมว่าคนขอทางพวกนั้นเขาได้ตั้งเป็นแก๊งพรรคกระยาจก?”

หลี่โม่ถามคำถามพร้อมกันหมด ทุกคำถามที่ถามออกมาทอมป์สันรู้แค่ส่ายหัวเปล่าๆ สุดท้ายทอมป์สันจ้องมองหลี่โม่อย่างมึนงง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำที่หลี่โม่พูดเยอะขนาดนี้ แท้จริงแล้วอยากจะสื่อถึงอะไร

“พรรคกระยาจก？18ฝ่ามือพิชิตมังกร？ท่าไม้ตีหมา？พลังเหล่านี้เจ๋งและเก่งมากนักเหรอ?ผมคิดว่าน่าจะไม่เก่งเท่านู่หลั่งหรอกมั้ง หรือความจริงแล้วนายเป็นคนของพวกพรรคกระยาจก แล้วรู้สึกไม่พอใจนู่หลั่ง?”

ทอมป์สันเถียงกลับไปทันที จะทำให้หลี่โม่ว่าจนไม่มีคำเถียงไม่ได้ ทอมป์สันจะเสียหน้านี้ไม่ได้

หลี่โม่ยิ้มอย่างมีชัย“การที่ไม่มีความรู้อย่างนายมันทำให้ผมผิดหวัง พลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรนั้นสามารถทำให้โลกนี้แตกสลายได้ การเอาหัวแม่ทัพออกจากกองทัพก็เหมือนออกสำรวจกระเป๋า ผมจะเล่าเรื่องราวที่สืบทอดต่อพลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรที่ชื่อกัวจิ้งและเฉียวเฟิงให้นายฟังนะ”

หลี่โม่ได้เล่าเรื่องราวนวนิยายศิลปะการต่อสู้ให้ทอมป์สันฟังขึ้นมา เหตุการณ์ที่เกินจริงนั้น ทำให้ทอมป์สันฟังแล้วสงสัยมาก

ฉู่จงเทียนเงยหน้าจ้องมองเพดานจนไม่มีคำพูดใดๆ ไม่นึกเลยเรื่องราวจะเกิดขึ้นมาถึงจุดนี้ การที่นู่หลั่งตั้งการฝึกซ้อมอบรมครั้งนี้ มันกลายเป็นการเล่านิทานของหลี่โม่ไปแล้ว

ละที่สำคัญที่สุดคือทอมป์สันยึดติดกับนิทานที่หลี่โม่เล่ามาก ยังวิ่งไล่ถามหลี่โม่ว่านายเป็นพลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรนั้นไหม

นู่หลั่งสังเกตถึงสถานการณ์นอกเวทีประลอง การที่หลี่โม่กับทอมป์สันมัวแต่พูดคุย แต่ไม่สนใจเรื่องการแข่งขันของตัวเองนั้น นู่หลั่งแสดงความไม่พอใจอย่างมาก

“ไอ่พวกคนเถื่อน กลุ่มคนไม่กล้าสู้กับผมคนเดียวเหรอ ถ้าเป็นลูกผู้ชายก็มาล้อมวงผมไว้สิ ให้ผมได้รู้ว่าพวกคุณมีความกล้าพอและเก่งมากแค่ไหน！”

นู่หลั่งคำรามถึงนักสู้ที่เหลือ นู่หลั่งทำให้นักสู้ที่เหลืออีกแปดคนตระหนกใจ ณ ตอนนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นบนเวทีประลองสู้กับนู่หลั่งเลย ยังก้าวถอยหลังสองก้าวพร้อมกันด้วยซ้ำ

หมัดไป๋เหรินลงบนเวทีประลองแล้วยกมือสองข้างขึ้นอย่างสูง ไม่มีใครยอมสู้กับนู่หลั่งอีก

นู่หลั่งกัดฟันอย่างแรง วิ่งลงไปด้วยใต้ตาแดงๆ ยกมือทุบตีไปในทางสมองของหมัดไป๋เหริน

“ผมยอมแพ้แล้ว ！ นายจะทุบตีผมไม่ได้！”

หมัดไป๋เหรินคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ แต่นู่หลั่งไม่ยอมฟังนักมวยขาวพูดอะไร หมัดกำปั้นทุบตีไปที่สมองของหมัดไป๋เหริน พุ๊ม！

หมัดไป๋เหรินโดนทุบตีจนตีลังกา เลือดพุ่งทะลักออกจากปาก ร่างกายเจ็บปวดอย่างมาก

“อย่า อย่าต่อยผมเลย ผมจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว ผมลาออก！”

“นายบอกไม่แข่งก็คือไม่แข่งงั้นหรอ？ถ้าขึ้นเวทีนี้แล้วมีไม่ตายก็รอด！”

นู่หลั่งพูดจบแล้วเอาขาถีบไปบนหน้าของหมัดไป๋เหรินอย่างรุนแรง ต่อด้วยเอาเท้าเหยียบใบบนหน้าของหมัดไป๋เหรินจนหัวแตกสลาย

กระดูกที่แตกสลายเจาะเข้าไปโดนสมองของหมัดไป๋เหริน สมองกลีบ หมัดไป๋เหรินดิ้นรนสองครั้ง ลมหายใจนั้นค่อยๆหายไป