จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 470

ซ่างเปียวมีสีหน้าไม่สนใจกับคำขู่ของอากวาง เป็นคนในวงการเดียวกัน ใครไม่เคยโดนขู่ล่ะ ขนาดคำขู่ที่ว่าจะฆ่าทั้งครอบครัว ซ่างเปียวก็ได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

อากวางรู้สึกอับอายต่อหน้าหลี่โม่ เขาพุ่งเข้าไปหาซ่างเปียวและถีบที่หน้าอกของเขาจนกระเด็นลงบนพื้น

“อ๊าก!”

ซ่างเปียวร้องโอดครวญ และมองอากวางด้วยสายตาเคียดแค้น “เหอะๆ เอาสิ ถีบต่อสิ แกมีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ ถ้าแกฆ่าฉันไม่ได้ แกมันก็แค่ไอ้กระจอก”

“แกยังกล้าอวดดีอีกนะ! วันนี้ฉันฆ่าแกแน่!”

อากวางกระทืบซ่างเปียวไปอีกหลายครั้ง จนซ่างเปียวกลิ้งไปบนพื้น

เฉินเสี่ยวถงทำเป็นกลัวและไปหลบข้างหลังหลี่โม่ เธอจับแขนของหลี่โม่เอาไว้แน่น

“พี่หลี่โม่ สายตาของเขาน่ากลัวมาก”

เฉินเสี่ยวถงพูดเสียงอ่อน

กู้ชิงหลินปรายตามองเฉินเสี่ยวถง เธอแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เริ่มแสดงแล้วเหรอ เธอคิดว่าแกล้งอ่อนแอ แล้วหลี่โม่จะหวั่นไหวเหรอ ความคิดปัญญาอ่อนจริงๆ ฉันจะจับตาดูหลี่โม่แทนหยุนหลันเอง”

คำพูดของกู้ชิงหลินเต็มไปด้วยการข่มขู่ แถมยังมีอำนาจจากกู้หยุนหลันด้วย ดังนั้นกู้ชิงหลินจึงไม่เห็นเฉินเสี่ยวถงอยู่ในสายตา แถมเธอยังคิดว่าจะหาประโยชน์จากตรงนี้ได้ยังไง

ต้องโทษที่ก่อนหน้านี้ทำผิดกับหลี่โม่มาเยอะ ถึงขนาดที่จะประจบประแจงยังยาก เสียใจจริงๆ !

เฉินเสี่ยวถงย่นปากยู่ เธอเกลียดกู้ชิงหลินจนกัดฟันกรอด เธอแทบอยากจะถีบกู้ชิงหลินออกไปนอกโลก เพื่อไม่ให้มาขัดขวางการสร้างความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่โม่

คางเหวินซิงก้มหน้าทำสมาธิเหมือนพระพุทธรูป เขาไม่กล้ามองไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น

อากวางหยุดกระทืบซ่างเปียวเพราะเหนื่อย เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วพูดว่า “คุณหลี่ ผมไร้ความสามารถ ผมง้างปากไอ้หมอนี่ไม่ได้”

“เป็นเรื่องปกติ จัดการพวกหัวรั้นแบบนี้ ต้องให้พวกมันเห็นโลงศพเสียก่อน”

หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และเดินเข้าไปหาซ่างเปียว

เฉินเสี่ยวถงโดนหลี่โม่พาเข้าไปด้วย เมื่อเธอเห็นคนน่ากลัวอย่างซ่างเปียวใกล้ๆ เธอตกใจจนอุทานและกอดเอวของหลี่โม่เอาไว้แน่น

“กรี๊ด น่ากลัวมาก ตกใจจนหัวใจจะวาย”

เฉินเสี่ยวถงกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

หลี่โม่หมดคำจะพูด เขาแงะมือทั้งสองข้างของเฉินเสี่ยวถงออก “ถ้าเธอกลัวก็ออกไปรอข้างนอก อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องน่ากลัวยิ่งกว่านี้อีก”

“ฉัน ฉันไม่อยากออกไป ถ้าออกไปแล้วน่ากลัวยิ่งกว่านี้จะทำไง อยู่กับนายฉันไม่กลัว”

เฉินเสี่ยวถงพูดออดอ้อน

คางเหวินซิงเอามือขึ้นมาปิดหน้า เขาคิดถึงตอนที่นู่หลั่งโดนจัดการบนเวทีมวย เขาตกใจจนฉี่เกือบราด แต่เฉินเสี่ยวถงยังมองอย่างเพลิดเพลิน ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไรเลย เธอแกล้งทำเป็นกลัวแน่ๆ จิตใจของผู้หญิงช่างเดายากจริงๆ

กู้ชิงหลินเดินฟึดฟัดเข้ามา เธอจับแขนเฉินเสี่ยวถงและลากออกมา

“เธออย่ามาตอแหล คิดว่าพวกเราดูไม่ออกหรือไงว่าเธอกำลังแสดงละคร ยืนดูนิ่งๆ ตรงนี้แหละ”

กู้ชิงหลินลากเฉินเสี่ยวถงมาหน้าประตู เธอยืนเท้าเอวจ้องเฉินเสี่ยวถง

เฉินเสี่ยวถงเบะปาก น้ำตาคลออยู่ตรงเบ้าตา “พี่หลี่โม่ เธอแกล้งฉัน พี่มาจัดการเธอเลย”

“เหอะๆ ยังมีหน้าให้คนมาจัดการฉันอีก เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”

กู้ชิงหลินพูดอย่างไม่ยอม

หลี่โม่ได้ยินก็ปวดขมับ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าพวกเธอทะเลาะกันอีก ฉันจะส่งพวกเธอกลับ ยืนพิงกำแพงไปเงียบๆ!”