จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 488

“ห้าล้านเลยเหรอ คางเหวินซิงดูหน่อยสิ คิดว่าไง ”เฉินเสี่ยวถงถาม

คางเหวินซิงรับหยกมังกรไปดู ดูซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษตรงไหน แต่ดูๆไปก็เหมือนของจริงหรอกนะ

“คงราวๆนั้นมั้ง แล้วมันเหมือนกับหยกมังกรที่เธอต้องการมั้ยล่ะ ถ้าไม่ต่างก็ซื้อๆไปเถอะ”

“งั้นก็ซื้อๆไปเถอะ รีบไปคิดเงิน”

คางเหวินซิงหยิบบัตรออกมา เขาไว้อาลัยให้ค่าขนมตัวเองอยู่สามวินาที

เถียนจินหมิงหัวเราะแหะๆหยิบเครื่องรูดบัตรPOSมา ในใจรู้สึกเสียดายที่เปิดราคาต่ำไปหน่อย น่าจะคิดราคาสักสิบล้าน ใครจะไปรู้ว่าสองคนนี้มีตังค์ขนาดนี้ ราคาห้าล้านยังไม่ต่อ

รูดบัตรจ่ายเงิน เถียนจินหมิงห่อหยกมังกรอย่างดี จากนั้นจึงส่งทั้งคู่ออกนอกประตูร้าน

คางเหวินซิงเดินพลางถามพลาง“ทำไมจู่ๆถึงซื้อของพรรคนี้อ่ะ จะให้อาจารย์เหรอ อาจารย์ชอบของโบราณเหรอ ทำไมฉันถึงไม่ซื้ออีกชิ้นให้อาจารย์ล่ะ หรือเรากลับไปซื้อกันอีกชิ้นดีมั้ย”

“อย่าคิดเหลวไหลเลย ไม่ได้ให้อาจารย์หรอก ฉันใช้เอง รีบขับรถกลับไปเร็ว”

เฉินเสี่ยวถงไม่อยากเสียเวลา ถ้าหากว่าพวกหลี่โม่ดูคฤหาสน์อะไรเรียบร้อยกลับมาแล้วไม่เห็นเธอ คงจะกระอักกระอ่วนมาก

คางเหวินซิงมองเฉินเสี่ยวถงอย่างสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถาม ได้แต่ขับรถส่งเธอกลับไป

เฉินเสี่ยวถงกลับเข้าห้อง หยิบหยกมังกรออกมาส่องแล้วส่องอีก ท้ายที่สุดก็วางลงตรงโต๊ะเครื่องแป้ง

เธอวางประดับตรงโต๊ะเครื่องแป้งมองแล้วมองอีก รู้สึกว่าหยกมังกรวางไว้แบบนี้ก็สวยดีนะ

“สรรพสิ่งล้วนเตรียมพร้อม รอให้จางเต๋ออู่ถามฉัน ฉันก็ถ่ายรูปให้ดู บอกว่านี่คือกุญแจลับก็พอ”

เฉินเสี่ยวถงปรบมือ หมุนตัวออกไปทำงานบ้าน

……

ใกล้เที่ยงแล้ว หลี่โม่ กู้หยุนหลัน กับคู่สามีภรรยากู้เจี้ยนหมินกลับมาบ้าน หวังฟางกับกู้เจี้ยนหมินสีหน้าเบิกบาน เห็นได้ชัดว่าคงพอใจกับคฤหาสน์ยอดเขาเป็นอันมาก

กู้เจี้ยนหมินนั่งยิ้มบนโซฟาพูดว่า“คฤหาสน์ยอดเขานี่ไม่เลวจริงๆ ช่วงนี้คิดเรื่องย้ายบ้านได้แล้วล่ะ รอให้ซีซีออกจากโรงพยาบาลก่อนก็ย้ายบ้านได้แล้ว แล้วเชิญเพื่อนมาเลี้ยงฉลองกัน”

มีคฤหาสน์แบบคฤหาสน์ยอดเขา กู้เจี้ยนหมินก็อดที่จะอวดไม่ได้

หวังฟางยิ่งหน้าบานพูดขึ้น“หลี่โม่ถือว่าก้าวหน้าไปอีกขั้น งานเลี้ยงต้องจัดแน่นอน แล้วต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่ด้วย เชิญใครมาได้เชิญมาให้หมด เชิญพวกที่เคยดูถูกเรามาดูให้เต็มตา”

ไม่กี่ปีมานี้หลี่โม่เหลวไหลเกินไป ทำให้หวังฟางโดนดูถูกอย่างมาก ตอนนี้มีโอกาสกู้หน้า ก็ย่อมต้องแสดงหน่อยเป็นธรรมดา

เห็นพ่อแม่มีความสุข กู้หยุนหลันก็พลอยสุขไปด้วย

“ตกลง งั้นรอซีซีออกจากโรงพยาบาลแล้วย้ายบ้านกัน ต้องจัดงานเลี้ยงฉลองด้วย”

หลี่โม่เห็นมีความสุขทั้งบ้าน ในใจก็เบิกบาน

เฉินเสี่ยวถงเดินออกมาจากห้อง หัวเราะเหอะๆ“คุณลุงคุณป้าคะ ไปดูบ้านเป็นไงบ้างคะ นั่นเป็นคฤหาสน์ชั้นยอดเชียวนะคะ อยู่แล้วสบายใจแน่นอน”

“เสี่ยวถงพูดไม่ผิด นั่นเป็นคฤหาสน์ชั้นยอดจริงๆด้วย ฉันว่าในเมืองฮ่านคงไม่มีคฤหาสน์ยอดเขาที่สวยได้ขนาดนี้แล้วล่ะ”

หวังฟางดึงเฉินเสี่ยงถงนั่งลง แล้วเริ่มคุยจ้อกับเฉินเสี่ยวถง

หลี่โม่มองเฉินเสี่ยวถงอย่างงุนงง รู้สึกว่าเฉินเสี่ยวถงไม่เหมือนคนเมนส์มาเลยสักนิด

ตอนที่หลี่โม่เห็นโต๊ะเครื่องแป้งของกู้หยุนหลัน รู้สึกว่าผิดปกติ

“ทำไมโต๊ะเครื่องแป้งเธอถึงมีหยกมังกร ของเฉินเสี่ยวถงเหรอ”

หลี่โม่ถามสงสัย

กู้หยุนหลันมองไปตามทางที่หลี่โม่ชี้ เห็นบนโต๊ะเครื่องแป้งมีหยกมังกรอยู่

“เอ๋ ตอนเช้ายังไม่มีเลยนี่นา หรือว่าตอนที่ไปคฤหาสน์เสี่ยวถงเอามาวาง”

กู้หยุนหลันงงหนักมา ก่อนหน้าไม่เคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อน

หลี่โม่เดินไปหยุดหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบหยกมังกรพิจารณาขึ้นดู

หยกมังกรค่อนข้างเบา แต่ความละเอียดของหยกนี่แย่กว่าหยกธรรมดาเสียอีก

แล้วเขาก็เอาหินหยกไปส่องดูโครงสร้าง หลี่โม่ยืนยันว่าของนี่แต่งขึ้นจากกระจกแน่นอน

“เป็นของศิลปะเหรอ หรือว่าเฉินเสี่ยวถงเอามาเล่น แต่เธอบอกว่าเมนส์มานี่ แล้วไปเอาของนี่มาจากไหน”

หลี่โม่เองก็สงสัยในใจ วางท่าวางทาง ราวกับจะสืบเรื่องสืบราวให้ถึงที่สุด

“ของศิลปะก็วางไว้เล่นๆไง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคางเหวินซิงให้มาก็ได้ ดูคางเหวินซิงกับเฉินเสี่ยวถงก็เหมาะสมกันดี ตอนซื้อบ้านเขาก็ช่วยเอาไว้มาก คุณเป็นอาจารย์ก็ควรจะห่วงใยเรื่องใหญ่ของลูกศิษย์หน่อยมั้ย”

หลี่โม่พยักหน้าแรง ถ้าจับสองคนคู่กัน ก็จะได้ส่งเฉินเสี่ยวถงออกไปโดยเร็ว ว่าแล้วตัวเองก็ขึ้นเตียงกอดกู้หยุนหลัน ความรู้สึกที่ต้องนอนโซฟานี่ลำบากจริง

“ก็จริงนะ ไว้ตอนบ่ายค่อยคุยกับคางเหวินซิง เจ้านี่มันสนใจแต่รถ ทำแบบนี้ไม่ค่อยถูก เห็นทีจะต้องเปิดความคิดให้สักหน่อย ให้เห็นความสำคัญอิสตรีบ้าง”