จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 492

ใบหน้าของหานซื่อเจี๋ยชะงักงัน อยากจะพูดออกไปดังๆว่าเถียนจินหมิงไม่ใช่ลูกศิษย์ของตนเอง แต่ทว่านึกถึงจุดอ่อนของตนเองที่โดนเถียนจินหมิงกุมเอาไว้ จึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วฝืนใจยอมรับ

“แหะๆ น้องชายพูดเล่นแล้ว บางทีเรื่องราวในนั้นอาจจะมีการเข้าใจผิดเล็กน้อย เรามานั่งคุยกันอย่างละเอียดดีกว่าไหม? เข้าใจผิดกันเมื่อพูดให้เข้าใจก็ไม่มีอะไรแล้ว ใช่ไหมล่ะ”

หานซื่อเจี๋ยยิ้มแย้ม ท่าทีเหมือนเป็นทูตสันติภาพ

“ไม่ได้”

หลี่โม่ส่ายหน้าพูดขึ้น: “เรื่องนี้ไม่ได้เข้าใจผิดกัน แค่ลูกศิษย์ของคุณชดใช้เงินมาก็พอ ของชิ้นนี้ผมควักเงินไปสิบล้าน ให้เขาชดใช้หนึ่งร้อยล้านก็ถือว่าจบกันด้วยดี”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานซื่อเจี๋ยหายไป ขมวดคิ้วแน่น คนที่สามารถควักเงินสิบล้านออกมาจ่ายได้ในทันที ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

สายตาตำหนิมองไปที่เถียนจินหมิง หานซื่อเจี๋ยพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ: “จินหมิง นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ขายของปลอมในใจแกก็รู้ดีอยู่แล้ว! กล้าโกงเงินสิบล้าน แกไม่คิดๆดูให้ดี คนที่จ่ายเงินสิบล้านจะเป็นคนธรรมดาไหม?”

เถียนจินหมิงเบ้ปาก ในใจคิดว่าผมจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้เหรอ ก็แค่เห็นว่าพวกเขาเป็นลูกคนรวยที่ไม่มีความรู้ไม่มีประสบการณ์ถึงได้โกงน่ะสิ ใครจะไปรู้ว่าลูกคนรวยที่ดูปัญญาอ่อนขนาดนี้ จะกล้าย้อนกลับมาเล่นงานตนเอง

“อาจารย์ อาจารย์รู้จักผมดีที่สุด ผมไม่เคยขายของปลอมนะ!”

เถียนจินหมิงมองหานซื่อเจี๋ยด้วยใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์

หานซื่อเจี๋ยโมโหจนแทบจะตกเลือด นวดๆหัวพูดขึ้น: “คุณผู้ชายยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร?”

“เรียกผมว่าคุณหลี่ก็ได้”

“คุณหลี่ คุณลองดูว่าอย่างนี้ได้ไหม เรายังไม่ต้องวิเคราะห์ว่าเป็นของจริงหรือปลอม หากคุณไม่ชอบ ผมจะให้ลูกศิษย์ของผมคืนเงินให้คุณ อย่างนี้ได้ไหม?”

หานซื่อเจี๋ยยังคิดจะไกล่เกลี่ย พยายามไกล่เกลี่ยให้พอใจกันทุกฝ่าย

“ไม่ได้ ก่อนหน้านี้เขาขายของปลอมที่เหมือนกันเป๊ะให้เพื่อนผม หลอกเอาเงินเพื่อนผมไปห้าล้าน เรื่องนี้ผมรวบยอดคิดบัญชีทั้งหนี้ใหม่หนี้เก่ากับเขา ถ้าไม่ยอมชดใช้ด้วยเงิน งั้นก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

“นี่พวกนาย! แม่งตั้งใจมาหาเรื่องสินะ! คิดว่าคนอย่างฉันเถียนจินหมิงรังแกง่ายใช่ไหมล่ะ! อาจารย์ เห็นแล้วใช่ไหม นี่ผมไม่ได้เป็นคนหาเรื่องพวกเขานะ พวกเขานั่นแหละมาหาเรื่องเอาชีวิตผมถึงที่นี่!”

เถียนจินหมิงสติแตกทันที หวังว่าหานซื่อเจี๋ยจะรีบออกหน้าช่วยเหลือ รับนิทานเรื่องนี้ไปเล่าต่อ

เพียงแค่วันนี้ลากพวกหลี่โม่ออกไปได้ก่อน เถียนจินหมิงก็ตัดสินใจไม่สนใจอะไรอีก รีบหนีไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

สีหน้าของหานซื่อเจี๋ยก็ค่อนข้างแย่ ทั้งโมโหเถียนจินหมิงที่หาเรื่องมาให้ตนเอง แล้วก็โมโหหลี่โม่ที่ไม่ไว้หน้าตนเองเลยแม้แต่นิดเดียว

“ที่บอกว่าถ้าเป็นของปลอมจะชดใช้ให้สิบเท่าก็มากเกินไปจริงๆ ชดใช้แค่สามเท่าได้ไหม? ผมจะให้เขาชดใช้ให้คุณสามสิบล้าน!”

หานซื่อเจี๋ยกัดฟันพูด

“อาจารย์ ไม่ต้องกังวลไปหรอก! มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องชดใช้ให้เขาสามสิบล้าน? แค่สามพันผมก็ไม่ให้เขา!”

เถียนจินหมิงพูดอย่างไม่ยอมแพ้

อย่าพูดถึงใช้เงินเลย ต่อให้คืนเงินก็เพียงพอที่จะทำให้เถียนจินหมิงเจ็บปวดใจแล้ว

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง ค่าธรรมเนียมของครั้งนี้เป็นของเถียนจินหมิงทั้งหมด ค่าธรรมเนียมการโอนเงินสิบล้านไปๆมาๆตั้งแสนสองหมื่น! คนมากมายที่ต้องหาเงินทั้งปีด้วยความยากลำบากแต่ก็อาจจะหาได้ไม่ถึงแสนสองหมื่นด้วยซ้ำ

“จินหมิง ทำผิดแล้วก็ยอมรับเถอะ ควรชดใช้ก็ต้องชดใช้!”

“ไม่ได้ ผมไม่ชดใช้ให้เด็ดขาด อาจารย์ก็จัดการไปตามสมควรเถอะ ถ้าไม่ช่วยผมยุติเรื่องนี้ งั้นก็ดูผมตายตรงนี้แล้วกัน”

ในแววตาของเถียนจินหมิงปรากฏสายตาข่มขู่ออกมา หานซื่อเจี๋ยได้แต่ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มอยู่เงียบๆ รู้ว่าเรื่องนี้ตนเองก็ต้องช่วยเหลืออย่างเลี่ยงไม่ได้

“แกมันลูกศิษย์เลว! น่าโมโหจริงๆ!”

หานซื่อเจี๋ยถูๆหน้าอก ท่าทางค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นมา มองไปที่หลี่โม่พูดขึ้น: “คุณหลี่ เรื่องนี้ ถ้าคุณไม่มีหนทางที่จะผ่อนผันให้กันได้ งั้นผมก็ทำได้เพียงขอโทษคุณแล้ว”

พละกำลังกับความว่องไวของต้าเหว่ยทำให้หานซื่อเจี๋ยพึงพอใจ หานซื่อเจี๋ยคิดว่าหลี่โม่คงจะล่าถอยไปเองเมื่อตกที่นั่งลำบาก

หลี่โม่ส่ายหน้า อ้าปากพ่นน้ำชาที่เพิ่งเข้าปากเมื่อครู่ออกไป

น้ำชาสีเหลืองทองประกอบร่างเป็นลูกธนูน้ำกลางอากาศ พุ่งตรงแทงเข้าไปที่คอของต้าเหว่ย

ไม่ทันรอให้ฝ่ามือของต้าเหว่ยตกลงมา น้ำชาที่พุ่งออกมาของหลี่โม่ ก็โจมตีเข้าไปบนคอของต้าเหว่ยแล้ว

น้ำชาร้อนๆ บวกกับแรงโจมตีที่แข็งแกร่งทรงพลัง ทำให้ต้าเหว่ยรู้สึกเจ็บปวดร้อนผ่าวที่คอ ตามมาด้วยความรู้สึกอึดอัดอย่างรุนแรง ราวกับโดนฝ่ามือใหญ่ๆที่ไร้รูปร่างบีบคอเอาไว้แน่น

“อื้อ!”

ต้าเหว่ยร้องออกมาด้วยความอึดอัด ร่างกายกำยำลอยขึ้นแล้วร่วงลงมาบนพื้น เกิดเสียงดัง

ปั๊ก!

เสียงของต้าเหว่ยที่ร่วงลงมาบนพื้น ทำให้ทุกคนตื่นตกใจ

หานซื่อเจี๋ยขมวดคิ้วแน่น จ้องเขม็งไปที่คราบน้ำบนพื้น

แค่น้ำชาที่พ่นออกมาคำเดียว ก็จัดการต้าเหว่ยที่ว่องไวและมีพละกำลังยอดเยี่ยมได้แล้วเหรอ? งั้นน้ำชาที่พ่นออกมานี้จะมีพละกำลังมากขนาดไหนกัน?

ความรู้สึกหวาดกลัวปะทุออกมาจากในใจของหานซื่อเจี๋ยทันที สายตาที่แปลกไปของหานซื่อเจี๋ยมองไปที่หลี่โม่

นี่คือยอดฝีมือ เป็นผู้เชี่ยวชาญช่ำชองมือหนึ่งเลย!

“ที่แท้ก็เป็นยอดฝีมือนี่เอง เมื่อครู่ผมเสียมารยาทแล้ว ยังต้องขอคำแนะนำด้วยไม่ทราบว่าคุณหลี่มาจากสำนักไหนถ่ายทอดความรู้มาจากกลุ่มไหนจากปรมาจารย์ท่านไหนครับ!”

หานซื่อเจี๋ยพูดอย่างนอบน้อม