จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 494

หลังจากเก็บใบสั่งยาแล้ว หลี่โม่จึงพาเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิงออกไป

หานซื่อเจี๋ยยืนอยู่ที่ทางเข้า มองตามหลี่โม่ที่ห่างออกไป

จนกระทั่งด้านหลังของหลี่โม่หายไป หานซื่อเจี๋ยถึงผ่อนคลายลงได้

“ไอ้สารเลวเถียนจินหมิง หลอกกันเก่งจริงๆ ต่อไปถ้าเจอมันอีก ต้องตีให้ตาย”

“อาจารย์ครับ ต้าเหว่ยยังไม่ได้สติเลย ต้องส่งโรงพยาบาลไหมครับ?”

หานซื่อเจี๋ยมองต้าเหว่ยที่หมดสติ นั่งยองๆลงไปข้างๆแล้วจับชีพจรดู พูดขึ้น: “เอาน้ำเย็นมาสาดก็ตื่นแล้ว เมื่อกี้คุณหลี่ออมมือแล้วนะเนี่ย”

“ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นยอดฝีมือจากที่ไหน วันหน้าถ้าพวกนายได้เจอคุณหลี่ในเมืองฮ่านอีกก็สุภาพนอบน้อมกันหน่อย อย่าให้เกิดความขัดแย้งกับเขาเด็ดขาด”

“ครับอาจารย์ เดี๋ยวผมจะแจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน”

......

คางเหวินซิงขับเบนซ์กลับไป

เฉินเสี่ยวถงดึงแขนของหลี่โม่เอาไว้ด้วยความตื่นเต้น พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด เอาแต่พูดชื่นชมศรัทธาในตัวหลี่โม่

“พอแล้วหน่า เธอก็พูดเกินไป นั่งดีๆเถอะ”

หลี่โม่นวดๆคิ้วพูดขึ้น

“เกินไปตรงไหนคะ? ฉากเมื่อกี้ที่พี่พ่นน้ำชาออกไป หล่อสุดๆเลยดูดีกว่าดาราทั้งหมดอีกค่ะ ต่อไปพี่จะเป็นไอดอลคนแรกในใจของฉัน ฉันจะเป็นแฟนคลับพี่หมื่นปีเลย”

เฉินเสี่ยวถงราวกับแปลงร่างกลายเป็นติ่งของหลี่โม่ไปแล้ว

“อุ้ย พวกเราลืมเรื่องสำคัญกันไปหรือเปล่า ไม่ได้ซื้อหยกมังกร!”

หลังจากเฉินเสี่ยวถงตื่นเต้นดีใจเสร็จก็นึกได้ว่าไม่ได้ทำเรื่องสำคัญ

หลี่โม่พูดไม่ออกในทันที ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น: “ช่างเถอะ รอพรุ่งนี้มีเวลาว่างค่อยว่ากัน”

“ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปกับพี่ด้วย”

เฉินเสี่ยวถงพูดอย่างพึงพอใจ พรุ่งนี้จะได้ออกไปเดินเล่นกับหลี่โม่อีก ความรู้สึกนั้นยังไม่ดีเท่าไหร่หรอก ถ้าได้ชอปปิ้งด้วยกันคงจะดียิ่งกว่า อย่างนั้นจะได้ลองสวมเสื้อผ้าสวยๆเป็นกองให้พี่หลี่โม่ดู

หลี่โม่หยิบมือถือออกมาพูดขึ้น: “เหวินซิง เอาเลขบัญชีของนายมาให้ฉัน ฉันจะโอนเงินที่นายโดนหลอกกลับไปให้”

“ห๊ะ? ถือเป็นของที่ผมมอบให้อาจารย์ก็ได้ครับ ไม่ต้องโอนมาให้ผมหรอก”

คางเหวินซิงพูดอย่างค่อนข้างเกรงใจ

“ได้ยังไง? มันคนละเรื่องกันนะ อ้อ ตอนค่ำฉันจะไปชกมวยที่งานแข่งมวยดำนะ บอกไปว่าจะออกไปสอนนายขับรถแล้วกัน อย่าลืมช่วยปกปิดให้ฉันล่ะ อย่าหลุดปาก”

“ไม่มีปัญหาครับ ไม่หลุดปากแน่นอน ตอนค่ำอาจารย์ต้องระวังตัวหน่อยนะ ผมเห็นคนพวกนั้นแล้วโหดเหี้ยมกันสุดๆเลย”

นึกถึงเรื่องการแข่งขันมวยดำคราวก่อน คางเหวินซิงยังรู้สึกหวาดผวาไม่หาย นักมวยพวกนั้นน่ากลัวเกินไปจริงๆ

แม้ว่านู่หลั่งจะโดนหลี่โม่ชกตาย แต่นั่นเป็นแค่ผู้เล่นของรอบไวด์การ์ดเท่านั้น ในการแข่งขันที่จริงจัง พระเจ้ารู้ดีว่าผู้เล่นเก่งกาจขนาดไหน

เฉินเสี่ยวถงเบ้ปาก ถลึงตาใส่คางเหวินซิงพูดขึ้น: “นายพูดเป็นไหมเนี่ย? ปากเสียถุยๆๆ พูดเรื่องดีๆสิ พี่หลี่โม่ต้องกลับมาพร้อมชัยชนะอยู่แล้ว”

“ใช่ๆๆ ก็ดูสมองของผมสิ อาจารย์ต้องชนะทุกคนอย่างแน่นอนครับ!”

คางเหวินซิงพูดตามขึ้นมา

หลี่โม่ยิ้มบางๆ พิงไปบนเบาะหลับตาพักเหนื่อย

กลับมาถึงห้องทำงานของกู้หยุนหลันแล้ว กู้หยุนหลันยิ้มมองทั้งสามคน: “พวกคุณสามคนพูดคุยเป็นยังไงกันบ้าง? ดูพวกคุณคุยกันนานใช้ได้เลยนะ”

เมื่อครู่กู้เจี้ยนกั๋วอยู่นอกประตูพอดี ฟังบทสนทนาของทั้งสองคนจนเกือบจะหมดแล้ว รอให้ทั้งสองคนคุยกันเสร็จ จึงพุ่งเข้ามาโต้แย้ง

ในใจของกู้หยุนหลันชะงักงัน ไม่คิดว่ากู้เจี้ยนกั๋วจะได้ยินคำพูดเมื่อครู่

“คุณลุง ลูกเขยแต่งเข้าก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีสิทธิในทรัพย์สินส่วนตัวนะคะ? ใบสั่งยานี้หลี่โม่ไม่ต้องเอาออกมาอยู่แล้ว ถ้าคุณลุงรู้สึกไม่พอใจก็ไปฟ้องได้เลยค่ะ”

กู้หยุนหลันพูดอย่างแข็งกร้าว

“ดีนักนะ! ไม่นึกว่าจะเห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัว แกลืมไปแล้วใช่ไหมว่าแกสกุลอะไร?”

“หนูสกุลอะไรไม่เกี่ยวกับที่หลี่โม่จะให้ไม่ให้ใบสั่งยา นั่นเป็นทรัพย์สินส่วนตัวที่ต้องมีมารยาท ไม่มีใครสามารถล่วงละเมิดได้”

หัวใจของกู้เจี้ยนกั๋วกระอักเลือดแล้ว ยื่นนิ้วออกมาชี้กู้หยุนหลัน แล้วมองไปที่หลี่โม่อย่างโหดเหี้ยม

“หลี่โม่ แกจะให้ไม่ให้!”

“คุณลุงครับ คุณลุงจะให้ผมให้อะไร ผมไม่มีอะไรเลย” หลี่โม่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“ได้ นี่พวกแกสองคนจะก่อกบฏสินะ คอยดูเถอะ!”

กู้เจี้ยนกั๋วหมุนตัวออกไปด้วยความโมโห ในใจอยากจะแย่งใบสั่งยาในมือของหลี่โม่ออกมาเหลือเกิน

ไม่ว่าใบสั่งยานั้นจะดีหรือไม่ดี จะพัฒนาออกมาเป็นผลิตภัณฑ์ได้หรือไม่ กู้เจี้ยนกั๋วแค่ไม่อยากเห็นใบสั่งยาอยู่ในมือของหลี่โม่

แค่ลูกเขยไร้ค่าที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงเท่านั้น สร้างเรื่องแย่ๆให้ตระกูลกู้ แล้วยังทำให้ลูกชายของตนเองต้องเข้าโรงพยาบาลอีก!

แก้แค้น!

ต้องแก้แค้นให้ได้ถึงจะพอใจ!

แต่ต้องทำยังไงถึงจะได้แก้แค้น?