จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 499

“จะบ้าตาย! ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้!”

แคลตี้พูดด้วยความโมโห

แขนที่ผิดรูปผิดร่างของบรูซ ได้ประกาศให้รู้ถึงความล้มเหลวของเขาโดยทั่วกัน แคลตี้รู้สึกว่าการแข่งขันของหลี่โม่กับบรูซไม่จำเป็นต้องดูแล้ว บรูซที่เหลือแขนเพียงข้างเดียวก็คือคนไร้ค่า ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่โม่ได้อยู่แล้ว

ทอมป์สันปิดหน้าจอ พิงอยู่บนพนักเก้าอี้เกาหัวอย่างแรง

“เป็นภารกิจที่ยากจะจัดการจริงๆ ฉันคิดว่าพวกเราอาจจะกลับไปไม่ได้อีกแล้ว เจ้าบ้าหลี่โม่! ฉันอยากจะกลับไปเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตนะเว้ย!”

“ท่านครับ พรุ่งนี้ยังมีการแข่งขันอีกรอบ บางทีน่าจะลองคิดหาวิธีดู บุคคลคนๆนั้นของสำนักหลงเหมินก็อยู่ที่ห้องส่วนตัวไม่ใช่เหรอครับ เราน่าจะไปขอยาเสริมความแข็งแกร่งจากเธอสักหน่อย”

แคลตี้รู้สึกว่าแค่ได้ยาเสริมความแข็งแกร่งของสำนักหลงเหมิน ถึงจะมีวิธีช่วยให้นักมวยสามารถรับมือกับหลี่โม่ได้

ทอมป์สันขมวดคิ้ว รู้สึกว่าราชินีของสำนักหลงเหมินอาจจะไม่ให้ยาเสริมความแข็งแกร่ง

แต่ทว่านี่เป็นเพียงวิธีเดียวในตอนนี้ ไปลองดูก็ไม่มีอะไรเสียหาย

“ก็ได้ งั้นนายก็ลองไปพบแล้วคุยกับเธอดู หวังว่าเธอจะใจป้ำอยู่บ้างนะ”

ทอมป์สันพูดอย่างหมดกำลังใจ

แคลตี้ยักไหล่ ลุกขึ้นออกไปจากห้องทำงาน

บนเวทีประลอง บรูซเงยหน้ามองแสงไฟที่เจิดจ้า ในหัวปรากฏร่างของคนในครอบครัวออกมา

วินาทีนี้มีเพียงแค่ตายบนเวทีประลองเท่านั้น ถึงจะสามารถปกป้องครอบครัวของตนเองได้

“ไอ้เลว วันนี้เราสองคนมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะรอดชีวิตลงจากเวที! แกตายไปซะเถอะ!”

บรูซที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แกว่งแขนขวาที่กระดูกแตกร้าววิ่งเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งทันที ใช้หมัดซ้ายต่อยไปที่หลี่โม่

แค่สู้จนแกตายฉันอยู่ ถึงจะถือเป็นผลแพ้ชนะที่ชัดเจนในท้ายที่สุด บนเวทีประลองโอกาสสุดท้ายที่จะพลิกกลับมาชนะก็ยังมีอยู่ บรูซจึงหวังว่าตนเองจะเป็นคนโชคดีคนนั้น ที่สามารถพลิกกลับมาชนะได้ในช่วงสุดท้าย

หลี่โม่ส่ายหน้า พูดเหยียดหยาม: “ให้หนทางรอดแกก็ไม่ไป จะเดินมาทางตายให้ได้ งั้นอย่ามาโทษฉันแล้วกัน”

ตอนที่บรูซพุ่งถลันเข้ามา หลี่โม่ก็ถีบไปที่หน้าอกของบรูซ

แรงมหาศาลกระทบไปบนร่างกายของบรูซ ทำให้บรูซลอยออกไปราวกับกระสุนปืน

บรูซที่ลอยอยู่กลางอากาศรู้สึกว่าตับไตไส้พุงกระเพื่อมไปหมด เลือดทะลักออกมาจากปากทันที

ความรู้สึกของความตายพุ่งเข้ามาในหัวของบรูซ บรูซรู้สึกว่าตนเองเหมือนโดนลำแสงที่น่าพิศวงเข้าครอบคลุม นางฟ้านับไม่ถ้วนลอยอยู่รอบๆตนเอง ราวกับพระเจ้าส่งลงมารับตนเองแล้ว

พลั่ก!

บรูซร่วงลงบนพื้นอย่างแรง หลังจากกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ประกายในแววตาของบรูซค่อยๆจางหายไป

ด้านล่างเวทีเงียบสงัด ทุกคนกำลังมองหลี่โม่อย่างตกตะลึง

ไม่เข้าใจเลยว่าหลี่โม่ที่โดนทุกคนเยาะเย้ยเหน็บแนมไปเมื่อครู่ ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนไปทรงพลังขนาดนี้ เพียงแค่หนึ่งหมัดหนึ่งเท้า ก็จัดการบรูซผู้ยิ่งใหญ่ได้แล้ว

หลี่โม่กวาดสายตาไปที่ผู้ชมด้านล่างเวที ยิ้มแล้วทำท่าทางให้หุบปาก ตอบกลับไปที่ผู้ชมที่ดูถูกตนเองเมื่อครู่

แล้วหลี่โม่ก็หมุนตัวเดินไปที่ทางออก ออกไปจากเวทีประลองอย่างรวดเร็ว

เพล้ง

แก้วน้ำในมือของราชินีสำนักหลงเหมินหล่นแตกละเอียดอย่างแรง: “ช่างเป็นตอบจบที่เกินความคาดหมายจริงๆ ดูแล้วงานแข่งมวยดำสากลก็ชื่อเสียงไม่ตรงกับความเป็นจริงสินะ ไม่มียอดฝีมือที่พอจะเข้าท่าเลย”

“ครับ คุณพูดถูก ผมว่าพวกเขามาตรฐานต่ำ งานแข่งมวยดำสากลที่ไร้สาระอะไรนี่ มีแต่พวกอืดอาดกับไร้ประโยชน์ทั้งนั้น”

จางเต๋ออู่เออออห่อหมกไปด้วย

“กลับกันเถอะ หวังว่ารอบชิงชนะเลิศพรุ่งนี้จะโดดเด่นหน่อยนะ”

สีหน้าของราชินีสำนักหลงเหมินกลับมาสงบเหมือนเดิม แต่ในใจกลับครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

พละกำลังของหลี่โม่ที่ปรากฏให้เห็น เกินกว่าที่ราชินีของสำนักหลงเหมินคาดการณ์เอาไว้อีกครั้ง ราชินีของสำนักหลงเหมินรู้สึกว่าควรจะคิดหาวิธีอย่างจริงจังเสียที ถ้าปล่อยให้หลี่โม่พัฒนาต่อไป กลัวว่าผลลัพธ์จะจัดการได้ยากแล้ว

จางเต๋ออู่รีบยื่นมือเข้าไปประคองราชินีของสำนักหลงเหมิน ตอนที่กำลังประคองราชินีของสำนักหลงเหมินยืนขึ้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพอดี

ราชินีของสำนักหลงเหมินหาวเบาๆ ยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น: “ฉันเริ่มง่วงแล้ว ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนนะ”

“ได้ครับๆ งั้นพรุ่งนี้ผมจะติดต่อกับคุณจางนะครับ”

แคลตี้ส่งจางเต๋ออู่กับราชินีของสำนักหลงเหมินออกไปจากลานฝึกฝนการต่อสู้ เห็นพวกเขาขึ้นรถกลับไป

หลังจากแคลตี้กลับเข้าไปที่ลานฝึกฝนแล้ว หลี่โม่กับฉู่จงเทียนก็เดินออกมาจากมุมเปลี่ยวที่อยู่ไม่ไกล

“สองคนเมื่อกี้ คือคนที่คุณบอกว่าเป็นคนสำคัญเหรอ?” หลี่โม่ถาม

“ใช่ครับ คือสองคนนั้น พวกเขาให้ความสนใจการแข่งขันของคุณอย่างมาก”

แล้วฉู่จงเทียนก็พูดถึงเรื่องของรอบไวด์การ์ด

เน้นย้ำพูดถึงเรื่องที่จางเต๋ออู่ถามหาวิดีโอการต่อสู้ของหลี่โม่กับนู่หลั่ง

หลี่โม่อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย: “เฮอะๆ นี่อยากจะดูพละกำลังของฉันให้ชัดเจนงั้นเหรอ? ไร้เดียงสาจริงๆ”

ฉู่จงเทียนก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร แล้วก็ไม่กล้าถามอะไรด้วย ราวกับกลายเป็นรูปปั้นดินเหนียวในวัดไปแล้ว

หลี่โม่ตบไหล่ของฉู่จงเทียนเบาๆ: “เอาล่ะ คุณกลับไปเถอะ ผมก็จะกลับแล้ว”

“คุณต้องระวังตัวนะครับ ผมเห็นพวกเขาสงสัยในตัวคุณ”

“เฮอะๆ คุณวางใจเถอะ พวกเขาคุกคามผมไม่ได้หรอก”

หลี่โม่โบกๆมือ รีบเดินออกไปจากหอฝึกฝนการต่อสู้ เดินไปทางรถเบนซ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

เดินมาถึงข้างรถเบนซ์ หลี่โม่กลับพบว่าในรถไม่มีใครอยู่เลย จึงขมวดคิ้วขึ้นมา

“พวกเขาสองคนจะไปไหนกันได้?”

หลี่โม่มองซ้ายมองขวา รอบๆด้านไม่มีร่างของเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิงอยู่แล้ว จึงหยิบมือถือออกมาโทรหาเฉินเสี่ยวถง