จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 51

บทที่ 51 บังอาจ! อย่าไร้มารยาท

เหล้าที่ราคาขวดละสิบล้าน ตัวขวดฝังไปด้วยเพชรพลอย เป็นเหล้าชั้นดี

แต่ตอนนี้กลับมอบให้กับหลี่โม่?

กวนเหลินกังลงทุนกับมันไปมาก เถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังกำลังพยายามเอาใจหลี่โม่?

“คุณ.....คุณพูดว่าอะไรนะ?”

หวังฟางถึงกับงง ลุกขึ้นยืนมองอู๋เต้าเหวินอย่างไม่เชื่อ “ผู้จัดการอู๋ คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า นี่จะเป็นการเตรียมไว้ให้คนไร้ประโยชน์อย่างหลี่โม่ได้ยังไง? ต้องเป็นเทียนไห่สิ เทียนไห่ถึงจะเป็นแขกพิเศษ”

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หวังฟางยังหันหน้าไปมองหลี่โม่ และเห็นว่าใบหน้าเขาเองก็เต็มไปด้วยความงุนงง

ตอนนี้สีหน้าของหลี่โม่แย่มาก มองไปที่อู๋เต้าเหวิน หรือว่าก่อนหน้านั้นจะไม่เข้าใจที่เขาว่า?

ซู๋ไห่เทียนโมโหจนหน้าแดงก่ำ เขายืนอยู่ตรงนั้น จะหยิบก็ไม่ใช่ จะนั่งก็ไม่ใช่ อึดอัดมากจริงๆ!

ตอนแรกเขากะว่าจะทำเป็นเสแสร้งต่อหน้าคนตระกูลกู้สักหน่อย ตอนนี้เกิดเรื่องนี้ เขากลับกลายเป็นคนที่อับอายที่สุด

หลี่โม่ เป็นเพราะหลี่โม่ทั้งนั้น

และยังมีอู๋เต้าเหวินคนนี้กับเถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังมัน สมองมีปัญหาอย่างนั้นหรอ?

เหล้าที่แพงขนาดนี้กลับมอบให้กับไอ้หลี่โม่จอมอวดดีนั่น!

บ้าไปแล้ว!

“ผู้จัดการอู๋ คุณมั่นใจนะว่าไม่ได้เข้าใจผิด? หลี่โม่คนนี้เป็นคนที่ไร้ประโยชน์สุดๆเลยนะ คนกว่าครึ่งหนึ่งในเมืองฮ่านก็รู้ เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลกู้ หวังแต่พึ่งพาภรรยาอย่างเดียว คุณเอาเหล้านี่มอบให้เขา เขาจะเข้าใจหรอ มันต่างอะไรกับการเทให้หมาดื่มกัน?”

ซู๋ไห่เทียนมีแต่ความโมโห ในเวลานี้เขาไม่พอใจมาก

อู๋เต้าเหวินหันหน้ามา แล้วใช้สายตาเย็นชามองไปที่ซู๋ไห่เทียน

และในตอนนี้ หลี่โม่ก็หัวเราะเบาๆอย่างเย็นชา “อ้อ ฟังอย่างนี้แล้วแสดงว่าคุณชายซู๋เข้าใจเรื่องเหล้ามากเลย?”

“หุบปาก เหล้าที่กูดื่มมาเยอะกว่าน้ำเหล่าที่แกดื่มซะอีก!ขยะอย่างแกเหมาะที่จะดื่มเหล้าแบบนี้?เป็นอะไรที่เสียของที่สุด!”

ซู๋ไห่เทียนเห็นว่าหลี่โม่ยังกล้าพูดแทรกจึงโมโหหนักสุดๆจนหน้าแดงก่ำ

แต่ว่า!

คำพูดที่ด่าออกไปดังก้องทั่วห้อง

“คุณชายซู๋ กรุณาให้เกียรติกันด้วย เหล้านี้เถ้าแก่ของพวกเรามอบให้กับคุณหลี่จริงๆ”ในตอนนี้อู๋เต้าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในสายตามีแสดงออกว่าไม่พออย่างนิดหน่อย

ซู๋ไห่เทียนตัวสั่น ใบหน้ายิ่งแสดงถึงความสงสัยมากขึ้น

ไม่เพียงแต่เขา หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินเองก็ตกใจ

กู้หยุนหลันเองยิ่งมองไปที่หลี่โม่อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วถามเสียงเบาว่า “สรุปว่าเกิดอะไรขึ้น?นายรู้จักเถ้าแก่ของที่นี่?”

หลี่โม่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย จะให้อธิบายยังไงดี?

หรือว่ายอมรับไปตรงๆเลย?

ฉันคือนายน้อยของสำนักหลงเหมิน และก็เป็นหลงจวูนในอนาคต!

ร้านนี้เขาสามารถซื้อได้ง่ายๆใช้เวลาเพียงแค่ขยับนิ้ว?

พูดออกไป กู้หยุนหลันและแม่ยายพวกเขาจะเชื่อหรอ?

ในขณะนี้เอง อู๋เต้าเหวินก็หัวเราะแล้วพูดแทรก “คุณหลี่ คนสูงส่งอย่างคงจะลืมแล้ว ครั้งก่อนที่อยู่หน้าโรงพยาบาลประชาชน คุณช่วยเหลือเถ้าแก่พวกเรา เถ้าแก่ของพวกเราเคยรับสั่งไว้ ถ้าหากว่าคุณมาร้านของเรา จะต้องบริการอย่างดีที่สุด ห้องอาหารนี้ก็เห็นแก่คุณถึงได้ให้พวกคุณใช้”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา หวังฟางที่เมื่อกี้ยังเอาแต่ประจบซู๋ไห่เทียนก็ถึงกับระเบิด

เธอพูด “อะไรนะ!ผู้จัดการอู๋ ที่ให้ห้องนี้กับพวกเราก็เพราะเห็นแก่หลี่โม่?ไม่ใช่เพราะว่าเทียนไห่?”

นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ซู๋ไห่เทียนเองก็มึนงง รู้สึกว่าที่ตัวเองเสแสร้งแกล้งทำมาตลอดนั้นได้มาจากคนอื่น?

อู๋เต้าเหวินบอกว่าพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ไว้เรียบร้อยแล้วว่าบิลของห้องสวนลอยฟ้านั้นฟรี

หลี่โม่เพิ่งเข้าไปห้องโถง พนักงานคนหนึ่งก็ยืนทำความเคารพอยู่ด้านใน พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณหลี่คะ ผู้จัดการอู๋และลุงเฉียนรอคุณอยู่ชั้นบนค่ะ”

หลี่โม่พยักหน้า มือสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง กำลังจะเดินขึ้นชั้นบน

แต่ว่า ได้ยินคำพูดประชดประชันเข้าหูมาซะก่อน

“โอ๊ะๆๆ นี่มันหลี่โม่ที่เป็นแมงดาไร้ประโยชน์ของบ้านเราไม่ใช่หรอ นายมาที่นี่ทำไม?”

หลี่โม่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นกู้ชิงหลินและพวกลูกคนรวยคนอื่นๆกำลังเดินลงบันไดมา

ขาเรียวยาวทั้งสองข้างนั้นเป็นสิ่งที่ผู้ชายทุกคนชอบจริงๆ

หลี่โม่ขมวดคิ้ว แล้วหลีกทางให้ ตอนนี้เขาไม่อยากมีเรื่องเข้าใจผิดกับกู้ชิงหลิน

แต่ว่ากู้ชิงหลินกับกอดอกไว้แสดงออกถึงร่างกายที่สมบูรณ์ แล้วพูดถากถางว่า “ใช้ได้นี่หลี่โม่ คนจนๆอย่างแกก็มีสิทธิ์มาที่นี่แล้วหรอ?”

หลี่โม่ขมวดคิ้วแล้วพูดนิ่งๆ “เกี่ยวอะไรกับเธอ?”

เมื่อฟังคำนี้ กู้ชิงหลินก็โมโห พูดอย่างดุดัน “นี่มันท่าทางอะไรของแก?แกก็เป็นแค่เพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลกู้ของฉัน กล้าดียังไงมาพูดจาอย่างนี้กับฉัน!”

“โอ๊ะ ชิงหลิน นี่คือแมงดาหลี่โม่ที่นายพูดถึงขั้นหรอ?”

“ใช้ได้นี่ ได้เจอวันนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย อวดดีพอสมควร”

“เหอะๆ ไอ้หนุ่มนี่ก็อวดดีอยู่นี่ เฮ้ย แกคือหลี่โม่หรอ พูดจากับพี่ชิงหลินแบบนี้ได้ยังไง?ขอโทษซะ!”

ตอนนี้ลูกคนรวยแต่ละคนนั้นดื่มไปพอสมควร หัวเราะตามๆกันแล้วก็ด่า

กู้ชิงหลินนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา มองใบหน้าที่มืดหมองของหลี่โม่ แล้วใช้มือตบๆที่แก้มของเขา “หลี่โม่ ขยะอย่างแก ยังกล้าทำหน้าแยกเขี้ยวใส่ฉัน?นายมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วหรอ? คิดว่าพึ่งกู้หยุนหลันแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกจริงๆนั้นหรอ?”

ลี่โม่กำหมัดแน่น

ในตอนนั้นก็มีเสียงดุดันดังมาจากด้านบน “บังอาจ! ใครกล้าทำตัวไร้มารยาทกับคุณหลี่!”