จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 587

ให้คนอย่างหลงโปลงไปคุกเข่าเห่าเหมือนหมาอย่างนั้นเหรอ

ทำไมเขาถึงกล้าขนาดนั้น

คนอย่างหลงโปถึงตาย ก็ไม่ยอมคุกเข่าเห่าเหมือนหมาเด็ดขาด!

หลงโปโกรธจนไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ เขาเหวี่ยงหมัดพุ่งไปยังหลี่โม่ เขาเตรียมใช้กำลังปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง

แต่เมื่อหลงโปยกหมัดขึ้นมา เท้าของหลี่โม่ก็พอจะเดาวิธีสกปรกของหลงโปได้ เขาใช้เท้าถีบหลงโปจนกระเด็นออกไป และกระแทกลงบนหลังคารถซูเปอร์คาร์แนวคิดอย่างแรง

โครม!

หลงโปกระแทกลงบนหลังคารถซูเปอร์คาร์แนวคิด จนทำให้หลังคารถยุบลงเป็นวงกว้าง

“อู้ยยย!”

ทุกคนพากันสูดหายใจเฮือก คิดไม่ถึงว่าหลี่โม่ไม่เพียงแต่จะเก่งเรื่องรถ เขายังลงมืออย่างโหดเหี้ยมอีกด้วย

“อาจารย์เจ๋งสุดยอด! แต่เมื่อกี้ผมยังไม่ได้เปิดกล้องเลย อยากถ่ายท่าทางของอาจารย์เมื่อกี้มาก ความเร็วและพละกำลังที่ออกมา มันสุดยอดมาก!”

คางเหวินซิงเดินเข้ามาพูดเยินยอหลี่โม่ อย่างหน้าไม่อาย เฉินเสี่ยวถงมองคางเหวินซิงอย่างเย้ยหยัน

“คำชมของนายไม่ได้เรื่อง มันธรรมดาและไม่มีระดับเอาเสียเลย ต่อไปต้องใช้คำพูดสละสลวยมาชมพี่หลี่โม่นะ”

“ผม...ผมยังไม่ได้เตรียมมาไง ต่อจากนี้จะชมอย่างยิ่งใหญ่เลย”

คางเหวินซิงพูดอย่างกระอักกระอ่วน

ผู้คนรอบๆ ตั้งสติได้ และพากันพูดชมต่างๆ นานา โดยที่ไม่มีใครเหลียวแลหลงโปว่าจะเป็นอย่างไร

ดังคำกล่าวที่ว่าชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ตอนนี้ไม่มีใครสนใจผู้แพ้อย่างหลงโป เขาเหมือนกระดาษชำระที่ใช้เสร็จ และถูกโยนลงถังขยะ เขากลายเป็นขยะอย่างสมบูรณ์แบบ

หลี่โม่หาวออกมา เขาพูดอย่างเกียจคร้านว่า “นี่ก็ดึกแล้ว ทุกคนกลับไปอาบน้ำนอนเถอะ รอราซิ่งคลับสร้างเสร็จ เราคอยมารวมตัวกันอีกครั้ง”

“ใช่ๆๆ เฮียหลี่พูดถูก ในเมื่อเฮียหลี่ง่วงแล้ว เราอย่าไปรบกวนเวลาเฮียหลี่เลย ให้เฮียหลี่รีบกันไปพักผ่อนเถอะ”

“แข่งรถได้น่าตื่นเต้นขนาดนั้น เฮียหลี่ต้องใช้สมาธิมาก สมควรพักผ่อนเยอะๆ เราค่อยหาวันแวะไปหาเฮียหลี่แล้วกัน”

“รอให้ราซิ่งคลับสร้างเสร็จ พวกเราจะเข้าไปเป็นสมาชิก เมื่อถึงตอนนั้น หวังว่าเฮียหลี่จะช่วยแนะนำ”

ขณะที่ทุกคนกำลังพูด หลี่โม่กับเฉินเสี่ยวถงเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถเบนซ์ ส่วนคางเหวินซิงนั่งตรงเบาะคนขับอย่างมีความสุข

เมื่อเบนซ์เคลื่อนตัวออกไป ทุกคนพากันโบกมือบอกลาหลี่โม่

เมื่อไฟท้ายของรถเบนซ์หายไปจนลับตา ทุกคนต่างเดินไปที่รถของตัวเองอย่างเฮฮา จากนั้นจึงขับออกไป

และตลอดเวลา ไม่มีใครสนใจหลงโปสักคน

หลงโปนอนแน่นิ่งอยู่บนหลังคาซูเปอร์คาร์แนวคิด เขารู้สึกเหมือนว่าชีวิตของตัวเองพังทลาย

“สมควรตาย ไอ้หลี่......พรวด!”

หลงโปไม่ทันได้พูดจบ ก็กระอักเลือดออกมา

หลงโปพยายามพลิกตัว เขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เขากลิ้งลงจากหลังคารถ และหล่นตุบลงบนพื้น

หลงโปมองไปรอบๆ ที่ว่างเปล่า เขายิ้มอย่างเวทนา จากนั้นจึงสะกดกลั้นความเจ็บปวด และล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

เขาเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ และกดปุ่มโทรออก เขาหลับตาฟังเสียงสัญญาณในโทรศัพท์

“ฮัลโหล เสี่ยวโปเหรอ คิดยังไงถึงโทรหาฉันได้ ไหนบอกว่าถ้ามีเรื่อง จะไม่โทรหาฉันแล้ว”

น้ำเสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ฟังดูยียวน

“ตงจื่อ รีบมารับฉัน ฉันอยู่ที่ถนนเขาลั่วย่าน ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย”