จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 612

“คุณหลี่ ผมว่าสามแสน มันไม่ได้มากสำหรับคุณใช่ไหม คุณน่าจะรู้ว่าเงินกับที่อยู่ของจางเสี่ยวหง อะไรสำคัญกว่ากัน เพราะมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย คุณไม่น่าจะปฏิเสธ ถ้าคุณสร้างเรื่องโกหกผม มันดูเกินไปหน่อยนะครับ”

เกาหนิงเอากระดาษยัดใส่กระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงใช้มือดันแว่นกรอบทอง และหรี่ตาพูด

ไอ้เด็กนี่จะเล่นสงครามจิตวิทยากับเขาสินะ หลี่โม่คิดในใจ

วิธีการกระตุ้น คนที่เคยมายั่วโมโหเขา ใช้ไม้นี้จนชินแล้ว

หลี่โม่ไม่ได้ตอบตกลงทันที เขาพูดว่า “อืม เงินสามแสนไม่มากสำหรับผม......แต่นายต้องบอกผม จะเอาเงินสามแสนไปทำอะไร ถ้าเอาไปใช้ผิดกฎหมาย ถึงผมจะต้องใช้วิธีอื่นไปหาข่าวของจางเสี่ยวหง ผมก็ไม่มีทางให้เงินสามแสนกับนายอย่างแน่นอน”

สีหน้าของเกาหนิงเคร่งขรึม “เอ่อ คุณหลี่โม่สงสัยเยอะไปหน่อยนะ”

เหอะ เด็กมหาวิทยาลัยที่ไม่เคยผ่านอะไรมา ก็ยังคงเป็นเด็กมหาวิทยาลัยอยู่วันยังค่ำ ถึงไอคิวเขาจะสูง แต่เขาก็ยังกลัว

เหมือนเงินสามแสนจะสำคัญกับเกาหนิงมาก

ไม่งั้นเขาคงไม่พูดแบบนี้ออกมาหรอก

“ได้ ในเมื่อนายไม่ยอมบอก ผมก็ไม่บังคับนาย งั้นผมไปก่อน”

พูดจบ หลี่โม่ก็ทำท่าจะเดินไป

เมื่อเขาเดินออกไปสองสามก้าว จู่ๆ เกาหนิงก็พูดขึ้นมา “ช้าก่อน!”

“คิดได้แล้วเหรอ” หลี่โม่หันมาหรี่ตามองเขา

สงครามครั้งนี้ เกาหนิงเป็นฝ่ายแพ้ เขาพยักหน้าแล้วเดินมาหาหลี่โม่ และพูดเสียงเบา “พ่อทำธุรกิจร้านอาหารเล็กๆ เพื่อให้ผมเข้ามหาวิทยาลัย ช่วงนี้ธุรกิจไม่ค่อยดี ค่าเทอมของมหาวิทยาลัยเมืองฮ่านสูงมาก เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนโรคหัวใจกำเริบเข้าโรงพยาบาล การผ่าตัดต้องใช้เงินสองแสน ส่วนเงินอีกหนึ่งแสนผมจะซื้อของบำรุงให้พ่อ อีกทั้งยังช่วยลดภาระเรื่องค่าเทอม......”

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ได้สิ ผมเข้าใจแล้ว นายรีบติดต่อเพื่อนคนนั้นเลย ผมจะกลับไปเตรียมเงินสามแสนให้นาย หวังว่าจะพบกันเร็วๆ นี้ อีกอย่าง เกาหนิง เรื่องที่นายพูดเมื่อกี้ ผมจะไปสืบดู หวังว่านายจะไม่หลอกผม” หลี่โม่พูดอย่างจริงจัง และหันหลังเดินออกไป

เขาขับรถกลับโรงแรม อาหารเช้าที่สั่งมาในโรงแรมเต็มโต๊ะ จากนั้นหลี่โม่จึงแบ่งให้ฟางรั่วเสว่ หลี่โม่กดมือถือโทรออก ใครบางคนรีบวิ่งมาจากอีกห้อง ส่วนอีกคนรีบขับรถมาที่โรงแรม

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น หลี่โม่รู้ว่าพวกเขามาแล้ว จึงรีบลุกขึ้นไปต้อนรับ

“รีบเข้ามาสิ เราไม่ได้ทานอาหารเช้าด้วยกันมานานแล้ว มากินด้วยกันสิ ถึงจะเที่ยงแล้ว แต่ฉันรู้ว่าพวกนายเป็นพวกโต้รุ่ง”

ฟางรั่วเสว่กับชุยเซิ่งจุนมองหน้ากัน ราวกับตกใจกับท่าทีของหลี่โม่ ในเมื่อพวกเขามาถึงที่นี่แล้ว จึงไม่เกรงใจ และนั่งลงบนโซฟา ชุยเซิ่งจุนใช้ตะเกียบคีบซาลาเปาน้ำซุปเข้าปาก และพูดทั้งๆ ที่มีอาหารอยู่ในปาก “เหล่าหลี่นายว่ามาสิ มีอะไรถึงให้พวกเรามาช่วย แถมยังเตรียมอาหารเช้ามาซะเต็มโต๊ะ”

หลี่โม่ยิ้มแล้วถูมือไปมา “เหอะๆ คุณชายชุยรู้ใจผมจริงๆ พอดีผมหมุนเงินไม่ค่อยทัน......เลยอยากยืมเงินคุณสักสามแสน”

“แค่กๆ” ชุยเซิ่งจุนเกือบสำลัก เขาเบิกตาโพลงแล้วพูดว่า “เท่าไรนะ! สามแสน เงินแค่นี้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับนายเหรอ ถึงต้องมายืมเราเนี่ย”