จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 16
บทที่16 พี่สะใภ้กลับมาแล้ว
“จับฉลากงั้นเหรอ？”
“อือ”
“เชื่อก็บ้าแล้ว！”
หานหยู่เยนย่นจมูกแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไป
รถขับไปถึงใต้ตึก แล้วพบกับหานเจี้ยนเย่ และหลิวเซียงหลันสามีภรรยาพอดี
“พ่อแม่”
หานหยู่เยนเรียก
แต่แววตาของหลิวเซียงหลันกลับมองไปที่BMW540 พลางมีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ “หานหยู่เยน สมกับที่เป็นลูกสาวฉันจริงๆ เลย ไม่กี่วันก็ซื่อรถได้แล้ว”
“แม่ ไม่ใช่ รถคันนี้……”
เพิ่งจะพูดออกไป โล่เฉินก็ดึงชายเสื้อของหานหยู่เยน ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“เห้อ จะมีความลับปิดบังอะไรพ่อแม่เล่า คนของตระกูลหานมีใครบ้างที่ไม่ได้กำไรจากบริษัท คุณทำสัญญากับบริษัทเฉิงหยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงBMW จะซื้อปอร์เช่ก็ไม่ดูมากเกินไปหรอก！”
หลิวเซียงหลันพูดขึ้น ก่อนจะเดินวนรอบBMW พลางมองไปทางโล่เฉินด้วยสายตาเย็นชา “ไสหัวออกไป รถนี้คุณเองก็ขับได้เหรอ สกปรกรถหรูของฉันหมด！”
หานหยู่เยนอายจนหน้าแดง
รถเป็นของโล่เฉิน คนที่โดนดูถูกก็คือโล่เฉิน แต่โล่เฉินไม่ให้เธอเปิดเผย หานหยู่เยนเลยกัดฟันไม่พูด
“หานหยู่เยน เอารถคันนี้ให้แม่ขับเถอะ ตัวคุณเองก็ซื้ออีกคัน โตโยต้าขับมาหกปีแล้ว ทุกครั้งที่ไปรวมญาติอายจะตาย ตอนนี้ได้แล้ว ก็จะได้โอ้อวดสักที！”
หลิวเซียงหลันนั่งบนที่คนขับ ก่อนจะเรียกให้หานเจี้ยนเย่ขึ้นมา แล้วขับออกไป
“แม่ พวกคุณจะไปไหน？”
“สนามบิน！”
หานเจี้ยนเย่พูดต่อ “น้องของคุณกลับมาแล้ว พวกเรากำลังจะไปรับเธอ ขับรถคันนี้ไป ดูดีไม่น้อยเลย น้องคุณจะต้องดีใจมากแน่ๆ”
“จริงเหรอ หยู่ถิงกลับมาแล้ว”
“ไปล่ะ”
รถเพิ่งจะเคลื่อนออกไป หลิวเซียงหลันก็โผล่หัวออกมา “โล่เฉิน รีบทำกับข้าวเร็ว หยู่ถิงนานๆ จะกลับมาที ทำอาหารอย่างน้อยยี่สิบอย่างเลยนะ”
“รู้แล้วแม่”
รถขับออกไป หานหยู่เยนพูดด้วยความขอโทษ “โล่เฉิน ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร กลับบ้านเถอะ ฉันจะทำกับข้าว”
“อือ ฉันจะช่วยคุณเอง”
เวลาประมาณทุ่มหนึ่ง สามีภรรยาหานเจี้ยนเย่กลับมาแล้ว คนที่ตามกลับมาด้วยนั้นเนผู้หญิงหน้าตาสะสวยอายุราวๆ ยี่สิบกว่าๆ
เธอชื่อหานหยู่ถิง เป็นน้องสาวแท้ๆ ของหานหยู่เยน
พี่น้องทั้งสองหน้าตาดี แต่หานหยู่เยนนั้นอ่อนโยน ส่วนหานหยู่ถิงนั้นต่างกัน ดูมีสง่าราศี
สามปีก่อน โล่เฉินเข้ามาในตระกูลหาน หานหยู่ถิงไม่ชอบเขา เอาแต่พูดจาแดกดัน จากนั้นไปเรียนต่างประเทศ ทุกปีจะกลับมาราวๆ สองครั้ง เลยไม่ค่อยได้เจอกัน
“หยู่ถิง”
“ทำไมคุณยังไม่ไปจากบ้านฉันอีก” หานหยู่ถิงมีสีหน้าไม่ดี น้ำเสียงก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปอีก
หานหยู่เยนมีสีหน้านิ่งลง ก่อนจะพูดว่า “หยู่ถิง ทำไมพูดแบบนี้ โล่เฉินเป็นพี่เขยของคุณ ทำตัวดีๆ หน่อย！”
“ฉันไม่มีพี่เขยกระจอกแบบนี้ พูดไปก็อายคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ให้กลับมา ฉันไม่กลับมาหรอก！”
“แม่ ให้หยู่ถิงกลับมาเหรอ？” หานหยู่เยนมีสีหน้าแปลกใจ
ขนาดหานเจี้ยนเย่เองก็แปลกใน เพราะไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย
หลิวเซียงหลันมีสีหน้าเกินคาดเดา เลยพึมพำออกมา “ลืมตอนงานวันเกิดครบเจ็บสิบปีของคุณย่าไปแล้วเหรอ การหาคู่ของตระกูลลึกลับนั้นน่ะ ตอนนั้นไม่ได้บอกว่าจะให้ใคร ตอนแรกอยากจะให้คุณกับโล่เฉินหย่ากัน แต่คุณไม่ยอม ฉันเลยทำได้เพียงให้น้องสาวกลับมา เพื่อลองให้เธอพยายามดู！”
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
โล่เฉินหัวเราะในใจเบาๆ แม่ยายดื้อดึงขนาดนี้เลยเหรอ
“แม่ มันคืออะไรกันแน่ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
หลิวเซียงหลันอธิบาย หานหยู่ถิงสวยมาก ก่อนจะตบหน้าอกตัวเองด้วยความมั่นใจ “น่าขำจริงๆ เลย หานหยุนซีกล้าบอกว่าตัวเองคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในตระกูลหาน หน้ามีแต่การเติมแต่ง จะไปผิวสวยเหมือนฉันได้อย่างไร สวยแบบธรรมชาติ”
“แม่ คุณวางใจเถอะ ฉันจะต้องแต่งเข้าบ้านร่ำรวยๆ แน่นอน เดี๋ยวให้คนอื่นๆ ในตระกูลหานอิจฉาพวกเรา แล้วดูเรามีหน้ามีตา！”
“สมกับเป็นลูกสาวแม่จริงๆ เลย ไม่เหมือนกับพี่สาวคุณ” หลิวเซียงหลันปรายตามอง “เอาไอคนไร้ประโยชน์มาเลี้ยง！”
โล่เฉินจัดตะเกียบเสร็จ ก็ตะโกน： “พ่อ แม่ หยู่ถิง กินข้าวแล้ว”
บนโต๊ะอาหาร หลิวเซียงหลัน หานหยู่ถิงแม่ลูกยังพูดเรื่องงานแต่งไม่หยุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี