บทที่ 81 ผู้ชายเอวไม่ดี ทุกอย่างล้วนเป็นศูนย์
โล่เฉินรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น การแสดงออกของหานหยู่ถิงผิดปกติไป
เขานึกไปถึงตนเองที่วางกล่องของขวัญไว้บนโต๊ะในตอนกลางวัน จากนั้นก็พุ่งเข้าไปห้องน้ำเสียก่อน
หรือว่า...
"มาแล้ว มาแล้ว! "
หานหยู่ถิงเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับกล่องของขวัญ ด้านหนึ่งรื้อมันออกส่วนอีกด้านเอ่ยพึมพำ: "ถ้าเป็นของขวัญบัดสีบัดเถลิงอะไรขึ้นมา นายเสร็จแน่”
หลิวเซียงหลันสองสามีภรรยาเองก็ยื่นหน้ามาดู ส่วนหานหยู่เยนไม่สนใจกินต่อไป
"อ๊าย!”
ทันใดนั้น หานหยู่ถิงก็อุทานออกมา
หานหยู่เยนเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "เล่นอะไรน่ะ"
“ พี่สาว นี่ ...”
ใบหน้าของหลิวเซียงหลันเปลี่ยนไป จากนั้นจึงหันไปมองโล่เฉินด้วยความโกรธ "นายสมควรจะอธิบายกับฉันหน่อยรึเปล่า!”
"มันคืออะไร? "
โล่เฉินคิดจะหยิบกล่อง แต่หานหยู่ถิงกลับปัดมือเขาออก
"ดีนี่โล่เฉิน มีคนถึงกับส่งของใช้ส่วนตัวแบบนี้มาให้นาย ยังกล้าบอกอีกว่าตนเองกับอีกฝ่ายไม่มีอะไรต่อกัน ต้องเป็นชู้กันแน่ๆ "
"ให้ฉันดู"
หานหยู่เยนคว้ากล่องของขวัญไป หลังจากดู สีหน้าก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน
โล่เฉินสีหน้างงงวยและชะโงกหน้าไปดู จากนั้นทั้งตัวก็นิ่งงันไปราวกับไก่ตาแตก
เขาเห็นเพียง
ภายในกล่องมีชุดชั้นในสีชมพูวางอยู่อย่างสงบเรียบร้อย
เกิดอะไรขึ้น?
"ยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ"
หานหยู่ถิงเปิดออก หลังจากมองดูก็ตะโกนว่า "จริงๆ ด้วย นายนอกใจพี่สาว"
“ หยู่ถิง บนนั้นเขียนว่าอะไร” หลิวเซียงหลันถามด้วยเสียงทุ้ม
"แม่ หนูจะอ่านให้พวกคุณฟัง"
หานหยู่ถิงกระแอมในลำคอและเริ่มอ่านขึ้น:
พี่โล่ ได้พบคุณในคืนนั้น คุณพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิตและอุดมคติกับฉัน ฉันมีความสุขมาก คุณชอบชุดชั้นในของฉันไม่ใช่หรือ ฉันให้คุณ พี่จำไว้ว่าอย่าลืมโทรกลับมาหาฉัน ครั้งหน้าฉันจะให้เสื้อผ้าส่วนตัวที่แนบสนิทเสียยิ่งกว่านี้ ลายเซ็น: หลิน
“แม่ คุณดู นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ทำกันหรือไง!”
หานหยู่ถิงตบจดหมายลงบนโต๊ะ สองมือเท้าสะเอว ราวกับแม่เสียตัวหนึ่ง เธอถลึงตาต้องโล่เฉิน “เกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิตและอุดมคติ ไปคุยกันที่ไหนกัน โรงแรมหรือไง? แถมยังไปชอบเสื้อผ้าแนบเนื้อของคนอื่นอีก นายมันไอ้โรคจิตแถมยังหน้าไม่อาย!”
ใบหน้าของโล่เฉินเป็นสีดำ
หลินชิงอี๋ไม่มีทางไร้มารยาทขนาดนี้ เห็นชัดว่า น้องเมียของตนเปลี่ยนของขวัญไปแล้ว
"แม่ แม่ดูสิดูเหมือนว่าบรานี่จะยังไม่ได้ซักด้วยซ้ำ มันถูกใส่มาแล้ว น่าขยะแขยงจริงๆ ไอ้โรคจิต แม่จะต้องสั่งสอนมันนะ!”
ใบหน้าของหลิวเซียงหลันมืดมน ในขณะที่หานเจี้ยนเย่ขมวดคิ้วไม่พูดไม่จา
หานหยู่เยนมองไปที่บราตัวนั้น จากนั้นจึงมองไปที่จดหมายและสุดท้ายก็เหลือบไปที่หานหยู่ถิง เธอกุมขมับ สีหน้าอ่อนใจ
“ลายเซ็นเป็นหลิน ไม่ใช่เซี่ย นี่หมายความว่านอกจากเซี่ยซือหานเมียน้อยนั่นแล้ว ยังมีเมียน้อยคนอื่นอีก คิดไม่ถึงเลยว่านายจะกล้าขนาดนี้ วันนี้ ถ้านายไม่ยอมรับออกมาดีๆ ฉันจะต้องรอดูนายไสหัวออกจากบ้านให้ได้! "
"พอได้แล้ว! "
ทันใดนั้น หานหยู่เยนก็เอ่ยเสียงเย็น
หานหยู่ถิงตกใจจนขวัญกระเจิง เธอเอ่ยเสียงอ่อน “พี่สาว พี่อย่าเพิ่งโกรธ ไอ้สารเลวคนนี้ให้แม่สั่งสอน! "
“ฉันหมายความว่าเธอก่อเรื่องพอแล้วหรือยัง!”
"หา? " ดวงตาของหานหยู่ถิงร้อนตัวขึ้นมาเล็กน้อย และพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ: "พี่ พี่เป็นอะไรเนี่ย มาด่าฉันทำไม”
“ ทำไมด่าเธอ ในใจเธอรู้ดีไม่ใช่หรือไง โตขนาดนี้แล้วยังเล่นสนุกกับเรื่องแบบนี้ มองดูลายมือบนกระดาษนั้น ไม่ใช่ลายมือเธอหรือยังไง!”
หลิวเซียงหลันหนังตากระตุก เมื่อมองดูดีๆ อีกครั้ง สีหน้าก็แปลกไปขึ้นมา
หานหยู่ถิงกระวนกระวายใจ เธอแอบกำมือเงียบๆ และทำปากมุ่ย “พี่ พี่ดูผิดไปแล้ว จะเป็นลายมือของฉันได้ยังไง! "
“แล้วบรานั่นล่ะ เธอกล้าพูดรึเปล่าว่าไม่ใช่ของเธอ?”
"ไม่ใช่ของฉัน."
หานหยู่เยนแค่นเสียง: "เมื่อวานฉันเก็บเสื้อผ้า ฉันยังจำบรานี่ได้แม่นดี ไซส์นี้ ไม่ใช่ของเธอแล้วจะเป็นของใคร จะต้องให้ฉันไปคุ้ยตู้เธอออกมาตอนนี้แล้วดูไหมว่ามีบราสีชมพูอยู่รึเปล่า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี