จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 85

บทที่ 85 ฉากน้ำเน่า

หึ่งหึ่งหึ่ง

รถบัสกำลังวิ่งไปตามปกติ นี่คือรถบัสขนาดใหญ่ที่มีตู้โดยสารสองตู้ เนื่องจากมีผู้คนอยู่เป็นจำนวนมาก และโล่เฉินก็ขึ้นไปจากด้านหลัง ดังนั้นยังคงอยู่ห่างจากหญิงสาวไปห้าหรือหกเมตร

ชายสามคนอยู่ใกล้เธออย่างยิ่ง หนึ่งในนั้นกำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอ

คล้อยตามการสั่นสะเทือนของรถบัส ขณะนี้ชายที่อยู่ด้านหลังหญิงสาวคนนั้นกำลังแนบสนิทไปกับตัวหญิงสาวและมีสีหน้าสุขสม

“ไอ้เวร"

โล่เฉินรู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่ง แต่คนก็แน่นขนัดจนเขาไม่สามารถผ่านไปได้

หญิงสาวคล้ายจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างผิดปกติจากด้านหลัง สีหน้าหญิงสาวแดงก่ำไม่กล้าเอ่ยร้อง ในใจหวาดกลัวขีดสุด น้ำตาไหลรินลงมา

ที่ทำให้โล่เฉินรู้สึกชื่นชมก็คือ หญิงสาวยังนับว่าฉลาดไม่น้อย เมื่อรถบัสจอดลงที่ป้าย หญิงสาวก็ลงจากรถทันที

ชายสามคนตามลงมาด้วย

โล่เฉินรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดาขนาดนั้นจึงตามไปอย่างเงียบ ๆ คิดไม่ถึงว่าแทนที่หญิงสาวจะวิ่งเข้าหาฝูงชนแต่เธอกลับดันวิ่งเข้าไปในซอยเล็กๆ แทน

"โธ่เว้ย สมองจมน้ำไปแล้วหรือไง”

"ไม่มีสัญชาตญาณในการป้องกันตัวเอาซะเลย”

"สาวน้อยสมัยนี้ ช่างน่าเป็นห่วงจริงๆ "

โล่เฉินด้านหนึ่งพึมพำด้านหนึ่งตามเข้าไป จากนั้นจึงได้ยินการสนทนาดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งอย่างรวดเร็ว

"พวกนายกำลังทำอะไรกันแน่! "

หญิงสาวกำลังร้องไห้น้ำเสียงลนลานทำอะไรไม่ถูก

"ทำอะไร? ง่ายมากๆ พี่ชายของเธอเป็นหนี้เรา 50000 หยวน คนหนีไปแล้ว พวกเราก็ได้แต่มาหาเธอ"

“คนหายไปแล้วนายก็ไปหาสิ มารังแกผู้หญิงตัวคนเดียว พวกนายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า!”

"ไอ้เด็กนั่นมันกะล่อนเสียยิ่งกว่าปลาไหล ใครจะไปรู้ว่ามันแอบหนีไปอยู่ไหน”

"หนี้บิดาบุตรชำระ หนี้ของพี่ชายน้องสาวแบกรับ แบบนี้ก็สมเหตุสมผลดีนี่”

หญิงสาวสะอื้นไห้ "ไม่สมเหตุสมผล ไม่เลยสักนิด"

"ฉันรู้ว่าครอบครัวของเธอยากจน ได้ยินมาว่าเธอยังคงอาศัยอยู่ในพื้นที่ยากจนของเมืองเจียง พวกเราสามคนก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร ขอแค่เธอยอมอยู่เป็นเพื่อนพวกเราอย่างว่าง่าย พวกเราจะพิจารณาปล่อยเธอไป! "

"ฝันไปเถอะ"

ชายสามคนเย้าหยอกหัวเราะขึ้น

"ชื่อของเธอคือส้งเชี่ยงใช่ไหม รูปร่างหน้าตามีน้ำมีนวลเสียจริง ส้งหลงไอ้โง่นั่นทำไมถึงได้มีน้องสาวที่หน้าตาสวยขนาดนี้ได้ รู้อย่างนี้พวกฉันก็จัดการเธอไปตั้งนานแล้ว!”

"พวกนายอย่าเข้ามานะ ฉันจะโทรเรียกตำรวจ"

"เป็นหนี้ต้องจ่ายถือเป็นเรื่องถูกต้อง ตำรวจเองก็ยังจับพวกเราไม่ได้ ตามกฎ หนึ่งครั้งห้าหมื่น เงิน 50000 หยวนอย่างนั้นก็... ห้าสิบครั้ง"

ทันใดนั้นใบหน้าของส้งเชี่ยงก็ซีดลง

ห้าสิบครั้ง

ถ้าตนต้องถูกชายสามคนนี้กระทำไปมาถึง 50 ครั้ง เธอยังจะมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือ? ไม่

ต่อให้แปดเปื้อนแค่ครั้งเดียว เธอก็ไม่อยากอยู่แล้ว

ส้งเชี่ยงร้องไห้คุกเข่าอ้อนวอน แต่เธอกลับไม่รู้ว่าท่าทางน่าสงสารของเธอกลับยิ่งทำให้เหล่าชายพวกนั้นตื่นเต้นมากขึ้น

"มาเถอะ ที่รัก! "

“ไสหัวไป ที่รัก”

ทันใดนั้นจู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงเย็นเยียบดังขึ้นมา จากนั้นชายคนหนึ่งก็กระเด็นลอยออกไปหลายเมตรและกระแทกเข้าบนผนังจนหัวแตก

“ อุ๊ย!”

"ใคร? "

เมื่อชายทั้งสองเห็นโล่เฉิน ก็คุ้นตาอยู่เล็กบ้าง

“ไอ้หนุ่มหน้าขาวบนรถบัสนั่นนี่หว่า”

"ดีนี่ คิดไม่ถึงว่าจะตามมาถึงตรงนี้” ชายคนหนึ่งหยิบมีดสั้นขึ้นมาโชว์และหัวเราะอย่างเย็นชา "อยากทำตัวเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ดูหนังมากไปหรือไง”

“พี่ใหญ่ ช่วยผมจัดการมันที” ชายที่หัวแตกเอ่ยตะโกน

"ได้ ฉันจะให้ไอ้หน้าขาวนี่ได้รู้ว่าผลของการปรากฏตัวมั่วซั่วมันเป็นยังไง "

ชายสองคนพุ่งเข้ามาพร้อมกันและตวัดมีดสั้นในมืออย่างดุเดือด

มองดูแล้วดุดันมาก แต่อันที่จริงในใจของพวกมันกลับตื่นตระหนกอย่างยิ่ง

โล่เฉินไม่ได้หันไปมอง เขาแค่ผิวปากเบาๆ ก็ตบคนทั้งสองจนลงไปกองอยู่ที่พื้น ฟันหลายซีกหลุดออกมา

"โอ๊ย - ฟันฉัน"

"ฮืออ เจ็บจะตายอยู่แล้ว"

ชายสามคนรวมกันเป็นกลุ่ม ราวกับหนูสามตัวที่กำลังโอดโอยกลิ้งไปมา

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

โล่เฉินช่วยสาวน้อยขึ้นมา

“พี่ชาย เป็นคุณ” ส้งเชี่ยงดีใจมาก

จากเดิมที่คิดว่าตนกำลังตกอยู่ในหายนะแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับฮีโร่เข้ามาช่วย ส้งเชี่ยงอดไม่ได้ที่จะพุ่งเข้าไปในอกของโล่เฉินและร่ำไห้

“ พี่ชาย ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว”

“วางใจเถอะ มีฉันอยู่”