จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 81

บทที่ 81 ผู้ชายเอวไม่ดี ทุกอย่างล้วนเป็นศูนย์

โล่เฉินรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น การแสดงออกของหานหยู่ถิงผิดปกติไป

เขานึกไปถึงตนเองที่วางกล่องของขวัญไว้บนโต๊ะในตอนกลางวัน จากนั้นก็พุ่งเข้าไปห้องน้ำเสียก่อน

หรือว่า...

"มาแล้ว มาแล้ว! "

หานหยู่ถิงเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับกล่องของขวัญ ด้านหนึ่งรื้อมันออกส่วนอีกด้านเอ่ยพึมพำ: "ถ้าเป็นของขวัญบัดสีบัดเถลิงอะไรขึ้นมา นายเสร็จแน่”

หลิวเซียงหลันสองสามีภรรยาเองก็ยื่นหน้ามาดู ส่วนหานหยู่เยนไม่สนใจกินต่อไป

"อ๊าย!”

ทันใดนั้น หานหยู่ถิงก็อุทานออกมา

หานหยู่เยนเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "เล่นอะไรน่ะ"

“ พี่สาว นี่ ...”

ใบหน้าของหลิวเซียงหลันเปลี่ยนไป จากนั้นจึงหันไปมองโล่เฉินด้วยความโกรธ "นายสมควรจะอธิบายกับฉันหน่อยรึเปล่า!”

"มันคืออะไร? "

โล่เฉินคิดจะหยิบกล่อง แต่หานหยู่ถิงกลับปัดมือเขาออก

"ดีนี่โล่เฉิน มีคนถึงกับส่งของใช้ส่วนตัวแบบนี้มาให้นาย ยังกล้าบอกอีกว่าตนเองกับอีกฝ่ายไม่มีอะไรต่อกัน ต้องเป็นชู้กันแน่ๆ "

"ให้ฉันดู"

หานหยู่เยนคว้ากล่องของขวัญไป หลังจากดู สีหน้าก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน

โล่เฉินสีหน้างงงวยและชะโงกหน้าไปดู จากนั้นทั้งตัวก็นิ่งงันไปราวกับไก่ตาแตก

เขาเห็นเพียง

ภายในกล่องมีชุดชั้นในสีชมพูวางอยู่อย่างสงบเรียบร้อย

เกิดอะไรขึ้น?

"ยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ"

หานหยู่ถิงเปิดออก หลังจากมองดูก็ตะโกนว่า "จริงๆ ด้วย นายนอกใจพี่สาว"

“ หยู่ถิง บนนั้นเขียนว่าอะไร” หลิวเซียงหลันถามด้วยเสียงทุ้ม

"แม่ หนูจะอ่านให้พวกคุณฟัง"

หานหยู่ถิงกระแอมในลำคอและเริ่มอ่านขึ้น:

พี่โล่ ได้พบคุณในคืนนั้น คุณพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิตและอุดมคติกับฉัน ฉันมีความสุขมาก คุณชอบชุดชั้นในของฉันไม่ใช่หรือ ฉันให้คุณ พี่จำไว้ว่าอย่าลืมโทรกลับมาหาฉัน ครั้งหน้าฉันจะให้เสื้อผ้าส่วนตัวที่แนบสนิทเสียยิ่งกว่านี้ ลายเซ็น: หลิน

“แม่ คุณดู นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ทำกันหรือไง!”

หานหยู่ถิงตบจดหมายลงบนโต๊ะ สองมือเท้าสะเอว ราวกับแม่เสียตัวหนึ่ง เธอถลึงตาต้องโล่เฉิน “เกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิตและอุดมคติ ไปคุยกันที่ไหนกัน โรงแรมหรือไง? แถมยังไปชอบเสื้อผ้าแนบเนื้อของคนอื่นอีก นายมันไอ้โรคจิตแถมยังหน้าไม่อาย!”

ใบหน้าของโล่เฉินเป็นสีดำ

หลินชิงอี๋ไม่มีทางไร้มารยาทขนาดนี้ เห็นชัดว่า น้องเมียของตนเปลี่ยนของขวัญไปแล้ว

"แม่ แม่ดูสิดูเหมือนว่าบรานี่จะยังไม่ได้ซักด้วยซ้ำ มันถูกใส่มาแล้ว น่าขยะแขยงจริงๆ ไอ้โรคจิต แม่จะต้องสั่งสอนมันนะ!”

ใบหน้าของหลิวเซียงหลันมืดมน ในขณะที่หานเจี้ยนเย่ขมวดคิ้วไม่พูดไม่จา

หานหยู่เยนมองไปที่บราตัวนั้น จากนั้นจึงมองไปที่จดหมายและสุดท้ายก็เหลือบไปที่หานหยู่ถิง เธอกุมขมับ สีหน้าอ่อนใจ

“ลายเซ็นเป็นหลิน ไม่ใช่เซี่ย นี่หมายความว่านอกจากเซี่ยซือหานเมียน้อยนั่นแล้ว ยังมีเมียน้อยคนอื่นอีก คิดไม่ถึงเลยว่านายจะกล้าขนาดนี้ วันนี้ ถ้านายไม่ยอมรับออกมาดีๆ ฉันจะต้องรอดูนายไสหัวออกจากบ้านให้ได้! "

"พอได้แล้ว! "

ทันใดนั้น หานหยู่เยนก็เอ่ยเสียงเย็น

หานหยู่ถิงตกใจจนขวัญกระเจิง เธอเอ่ยเสียงอ่อน “พี่สาว พี่อย่าเพิ่งโกรธ ไอ้สารเลวคนนี้ให้แม่สั่งสอน! "

“ฉันหมายความว่าเธอก่อเรื่องพอแล้วหรือยัง!”

"หา? " ดวงตาของหานหยู่ถิงร้อนตัวขึ้นมาเล็กน้อย และพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ: "พี่ พี่เป็นอะไรเนี่ย มาด่าฉันทำไม”

“ ทำไมด่าเธอ ในใจเธอรู้ดีไม่ใช่หรือไง โตขนาดนี้แล้วยังเล่นสนุกกับเรื่องแบบนี้ มองดูลายมือบนกระดาษนั้น ไม่ใช่ลายมือเธอหรือยังไง!”

หลิวเซียงหลันหนังตากระตุก เมื่อมองดูดีๆ อีกครั้ง สีหน้าก็แปลกไปขึ้นมา

หานหยู่ถิงกระวนกระวายใจ เธอแอบกำมือเงียบๆ และทำปากมุ่ย “พี่ พี่ดูผิดไปแล้ว จะเป็นลายมือของฉันได้ยังไง! "

“แล้วบรานั่นล่ะ เธอกล้าพูดรึเปล่าว่าไม่ใช่ของเธอ?”

"ไม่ใช่ของฉัน."

หานหยู่เยนแค่นเสียง: "เมื่อวานฉันเก็บเสื้อผ้า ฉันยังจำบรานี่ได้แม่นดี ไซส์นี้ ไม่ใช่ของเธอแล้วจะเป็นของใคร จะต้องให้ฉันไปคุ้ยตู้เธอออกมาตอนนี้แล้วดูไหมว่ามีบราสีชมพูอยู่รึเปล่า”