ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 109

เพียงได้ยินว่าสามารถออกจากถ้ำได้แล้ว ทุกคนดีใจอย่างบ้าคลั่ง

“ในที่สุดก็สามารถออกจากสถานที่บ้านี้ได้แล้ว”

“ติดอยู่สามวัน มิหนำซ้ำยังไม่มีต้นไม้ใบหญ้าให้ข้าเก็บ เกือบทำข้าหิวตายแล้ว!”

ปกติทุกคนไม่มีเสบียงอาหาร ก็มีเกี๊ยวที่นักการแห่งศาลาว่าการแจกจ่าย

แต่ครั้งนี้ภูเขาไฟปะทุอย่างกะทันหัน เสบียงอาหารของนักการแห่งศาลาว่าการเองก็หายไปแล้ว ย่อมไม่มีเสบียงอาหารเหลือแบ่งให้นักโทษ

ดังนั้นทุกคนทำได้เพียงดื่มลมพายัพร่วมกัน หากมิใช่กู้หว่านเยว่ช่วยทุกคนอีกสองสามวัน จะต้องหิวตายไปแล้วเป็นแน่

ทว่ากู้หว่านเยว่ไม่สามารถนำเสบียงอาหารออกมาแจกจ่ายตลอดเวลาได้ หาไม่แล้วจะเรียกความสงสัยจากผู้อื่น ดังนั้นในตอนสุดท้าย นางเองก็ให้ครอบครัวของตนดื่มน้ำข้าว

“ทุกคนรีบลุกขึ้น เก็บของให้เรียบร้อย ออกไปหาของกินสักหน่อย”

ทุกคนรีบตามซุนอู่ นักการแห่งศาลาว่าการสองคนอยู่เฝ้าทางข้างหลัง

หลังซูหัวจวิ้นและหลี่ซือซือถูกตี ก็นอนใกล้ตายบนพื้น

ลงท้ายนางหลิวก็มิอาจทนให้ลูกขาดพ่อไปได้ ก่อนจากไปยังพาซูหัวจวิ้นไปด้วย

หลี่ซือซือก็น่าสงสารแล้ว ไม่มีใครสนใจนางตั้งแต่แรก

นักการแห่งศาลาว่าการก็ไม่สนใจนาง ถือแส้ฟาดนางปลุกให้ตื่น “เลิกแกล้งตายได้แล้ว รีบลุกขึ้นเดินทาง”

“เจ็บ ข้าเจ็บ...”

“เจ้าเจ็บก็สมน้ำหน้าแล้ว ใครให้เจ้าวางยาพิษเล่า”

หลี่ซือซือดิ้นรน ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น ลากร่างกายแหลกสลายของตนตามหลังขบวนคนอยู่ไกลๆ

กู้หว่านเยว่หันกลับไปมองแวบหนึ่ง

ร่างกายหลี่ซือซือเขียวม่วงเป็นจ้ำๆ สายตาเหม่อลอย อาการนี้มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสองวันแล้ว

“หลี่ซือซือเองก็น่าสงสารเกินไปแล้ว ดีร้ายอย่างไรก่อนนี้ก็เคยเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ ถึงขั้นมีจุดจบเช่นนี้” ซูจิ่นเอ๋อร์พูดอย่างเสียดาย

“เก็บความสงสารเห็นใจของเจ้าไว้เถอะ อย่าลืมเล่าว่าเมื่อสองวันก่อนนางยังวางยาพิษพวกเราอยู่เลย”

“ยังดีฟังคำพูดของแม่นางกู้ หลบเข้าไปในถ้ำ หาไม่แล้วพวกเราต้องตายเป็นแน่!”

“ใช่แล้ว ขี้เถ้าภูเขาไฟนี้เพียงมองดูก็รู้ว่ามีพิษ สูดหายใจเข้าร่างกายยังไม่รู้จะเป็นเช่นไร”

“อย่าเพิ่งพูดเลย พวกเราเร่งออกไปหาของกินเถอะ หาไม่แล้วจะต้องหิวตายเป็นแน่!”

ทุกคนพูดไปก็รีบเดินทางหาของกิน เพียงแต่หาอยู่พักหนึ่งแล้ว กลับไม่ได้อะไร

“ละแวกใกล้เคียงถูกทำลายกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว แม้แต่หญ้าก็ไม่มี พวกเราจะไปหาของกินจากที่ใดกันเล่า?”

“พวกเรากำลังอยู่ที่กลางเขาหู่หลาง

ไม่ว่าเดินไปข้างหน้า หรือเดินไปข้างหลัง ล้วนต้องใช้เวลาเกินสองวัน”

ทว่าบัดนี้พวกเขาขาดเสบียงอย่างหนัก ถุงน้ำที่เหลือในมือยังเต็ม แต่ก็ประทังต่อไปได้ไม่เกินสองวัน

“ข้าไม่อยากกลายเป็นวิญญาณหิวโหย!” นางหลิวมีสีหน้าสิ้นหวัง