ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 108

เห็นว่ามือไม่เปลี่ยนสี นางถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง

ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกสงสัยภายในใจเป็นเพราะมือของตนมิได้สัมผัสหญ้าต้วนฉางจริง ดังนั้นมือจึงไม่เปลี่ยนสี

หรือเพราะกู้หว่านเยว่หลอกพวกเขาตั้งแต่แรก

หลี่ซือซือหันมองฝ่ายหลัง กู้หว่านเยว่ไฉนเลยจะมีความสามารถนี้ ใช่ ต้องหลอกพวกเขาเป็นแน่

“ฮึๆ มือของข้าไม่เปลี่ยนสี นี่ก็พิสูจน์แล้วว่าคนวางยามิใช่ข้า กู้หว่านเยว่ เจ้าระดมคนมาให้ความร่วมมือเจ้า คงมิใช่กำลังเล่นละครตบตาหรอกกระมัง”

กู้หว่านเยว่ยิ้มน้อยๆ เป็นฝ่ายถืออ่างน้ำเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าซูหัวจวิ้นที่หดตัวในมุมหนึ่งอยู่ตลอด หรี่ตาลง

“รีบร้อนอะไร นี่มิใช่ยังมีซูหัวจวิ้นอีกหรือ ซูหัวจวิ้น เหลือเพียงเจ้าคนเดียวแล้ว”

ซูหัวจวิ้นตกตะลึงเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มศีรษะตั้งแต่แรกแล้ว โดยเฉพาะภายใต้สายตาที่กำลังมองมาของทุกคน ขาทั้งสองข้างสั่นเทา ร่างกายแข็งทื่อกลายเป็นเส้นตรง

แม้แต่สายตาที่หลี่ซือซือขยิบให้เขาก็มองไม่เห็น

“ท่านอาสี่ ท่านยังเหม่ออันใดอยู่อีก เร็วเข้าเถอะ! ใช่หรือไม่ท่านลองดูก็รู้แล้ว อย่าเสียเวลาเลย”

ซูจิ่นเอ๋อร์เองก็ตามมาเร่ง

“ข้า ข้า...”

ซูหัวจวิ้นตกใจจนหวุดหวิดจะหมดสติลงไปแล้ว ทำเช่นไรดี ใกล้จะถูกจับได้แล้วกระนั้นหรือ?

หากมือของเขากลายเป็นสีเขียวจริง จะต้องถูกนักการแห่งศาลาว่าการจับตัว ตีตายทั้งเป็นแน่แล้ว

“ว้าก!”

หลังดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ซูหัวจวิ้นก็เสียสติคว่ำอ่างน้ำแล้ว

“ข้าไม่ใช่คนวางยาพิษ ข้ามิได้อยากวางยาพิษ เป็นหลี่ซือซือให้ข้าทำ นางพูดว่าต้องการสั่งสอนกู้หว่านเยว่ ขอเพียงข้าช่วยนางสั่งสอนกู้หว่านเยว่ได้ นางจะคลอดลูกชายให้ข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า ข้าถูกบังคับ พวกเจ้าอย่าตีข้าเลย!”

ทุกคนโง่งมแล้ว

ไม่มีใครคาดคิดว่าซูหัวจวิ้นยังไม่ทันยื่นมือเข้าไป ก็ตกใจจนสารภาพออกมาทั้งหมดแล้ว

ทุกคนยังไม่คลายความโมโห ขึ้นไปทุบตีซูหัวจวิ้นอีกรอบ

....

“ทุกคนมารับยาถอนพิษเถอะ”

ขณะทุกคนกำลังสั่งสอนสองคนนั้น กู้หว่านเยว่นำยาสมุนไพรออกมา ต้มเป็นยาถอนพิษดีแล้ว หนึ่งชามต่อหนึ่งชามแจกจ่ายให้คนที่ถูกวางยาพิษ

ผ่านเรื่องครั้งนี้ไปแล้ว หลี่ซือซือไม่สามารถยุแยงความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ ตรงข้ามกันยังทำให้พวกเขาไว้ใจกู้หว่านเยว่มากยิ่งขึ้น

ล้วนมารับยาสมุนไพร ไม่พูดพร่ำก็ดื่มลงไปจนหมดแล้ว

สองวันต่อมา ทุกคนมีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็ไปทุบตีซูหัวจวิ้นและหลี่ซือซือ

หลังผ่านไปสองวัน จางเอ้อร์ที่ไปดูต้นทางที่หน้าถ้ำก็วิ่งกลับมาอย่างดีใจ

“ดียิ่งนักๆ ภูเขาไฟปะทุที่ภายนอกสงบลงแล้ว พวกเราใกล้จะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”