ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 107

ส่วนประกอบของยาชนิดนี้ก็คือหญ้าต้วนฉาง ในยุคโบราณหญ้าต้วนฉางหาได้ไม่ยาก ไม่ว่าเป็นร้านขายยาสมุนไพร หรือในภูเขาลึกก็สามารถพบเห็นได้ทั้งสิ้น

ครั้งก่อนละแวกใกล้เคียงกับยอดเขาที่พวกเขาหลบหนีน้ำท่วมก็มีหญ้าต้วนฉางโตอยู่ผืนหนึ่ง ดอกไม้น้อยสีเหลืองเบ่งบานอยู่ด้านบน เมื่อนั้นนางยังเตือนทุกคนมิให้เผลอกินเข้าไป

ไม่แน่ว่า มีคนเกิดเจตนาไม่ดีตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

เซิ่งจวินโมโหดุดัน “ข้ายังคิดว่าเป็นเพราะโจ๊กไส้กรอกไม่สะอาดเสียอีก คิดไม่ถึงมีคนวางยาพิษจริง

แม่นางกู้ เจ้ารีบบอกพวกเราสมควรทำเยี่ยงไร รอจนกระทั่งหาตัวคนวางยาพิษพบแล้ว ข้าจะทำให้เขาได้เห็นดีแน่!”

คนอื่นต่างพากันพยักหน้า “ใช่แล้ว แม่นางกู้ พวกเราจะให้ความร่วมมือเจ้าหาตัวคนร้ายวางยาพิษเอง”

หลี่ซือซือเห็นหมัดกระสอบทรายดังกรอบแกรบของเซิ่งจวิน ตัวสั่นทีหนึ่ง ลอบขยับถอยไปที่ด้านข้าง

“ทุกคนอย่าเพิ่งใจร้อนเลย ให้ข้าเตรียมก่อนเล็กน้อย”

ขณะเดียวกันกู้หว่านเยว่ให้ซูจิ่นเอ๋อร์ไปยกน้ำสะอาดเข้ามาหนึ่งอ่าง ใส่ยาน้ำหนึ่งขวดเข้าไปภายใน

“อันที่จริงอยากรู้ว่าใครเป็นคนวางยานั้นง่ายมาก หญ้าต้วนฉางสามารถผสมเข้ากับยาน้ำในน้ำได้ ในเมื่อคนผู้นั้นใช้หญ้าต้วนฉางมาวางยาพิษ มือจะต้องเปื้อนน้ำของหญ้าต้วนฉางเป็นแน่

ขอเพียงทุกคนจุ่มมือเข้าไปในอ่างน้ำสะอาดนี้ มือใครกลายเป็นสีเขียว คนนั้นก็คือคนวางยา”

ซูจิ่นเอ๋อร์ตั้งใจยกอ่างน้ำไปหยุดตรงหน้าหลี่ซือซือเป็นพิเศษ

“หลี่ซือซือ เจ้ามาลองก่อนเถอะ”

“เรื่องอะไรข้าต้องลอง ถือสิทธิ์อะไรต้องฟังกู้หว่านเยว่ นางเป็นคนยิ่งใหญ่มาจากที่ใดเล่า? พวกเจ้าให้ข้าลอง ข้าไม่มีวันลอง”

หลี่ซือซือเชิดจมูกขึ้นฟ้า ไม่ให้ความร่วมมือ

แน่นอน นางเองก็ร้อนตัวอยู่ภายในใจ ย่อมไม่กล้าลองเป็นคนแรก สามารถยื้อเวลานานมากเพียงใดก็นานมากเพียงนั้น ตรงข้ามกันนางไม่มีวันให้ความร่วมมือ

“เช่นนั้นข้าลองก่อน”

ขณะเดียวกันเซิ่งจวินขยับขึ้นมาหนึ่งก้าว ผินมองหลี่ซือซืออย่างดูแคลนแวบหนึ่ง จากนั้นจุ่มมือลงน้ำ

“เร็วเข้า ยังขวัญกล้าบ่นงึมงำข้าจะตีเจ้าให้ตาย!” เพียงซุนอู่ยกแส้ก็ฟาดลงบนตัวนางแล้ว

ลำไส้เขาปวดจนใกล้บิดรวมกันแล้ว รีบหาตัวคนร้ายออกมา รีบถอนพิษเสียที

ยังชักช้าร่ำไรต่ออีก เขาต้องปวดจนตายเป็นแน่

ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่กล้าลังเลอีก ร้องไห้โอดครวญทีหนึ่งแล้วจุ่มมือลงอ่างน้ำ

มีตัวอย่างของฮูหยินผู้เฒ่าซูแล้ว นางหลิวเองก็รีบพาลูกสาวจุ่มมือลงไปพร้อมกัน

“หลี่ซือซือ ถึงตาเจ้าแล้ว” ซูจิ่นเอ๋อร์เร่งหลี่ซือซืออีกครั้ง เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน คนอื่นเองก็มองหลี่ซือซือ

ร่างกายหลี่ซือซือแข็งทื่อ เหงื่อเย็นผุดบนแผ่นหลัง นางฝืนสุขุมสงบนิ่ง คลี่ยิ้มออกมา

ไม่ต้องกลัว คนวางยาพิษมิใช่นาง

ทว่าต่อให้คนวางยาพิษมิใช่ตนเอง หลี่ซือซือยังร้อนตัวเพราะทำเรื่องชั่ว ยามยื่นมือออกไปก็สั่นๆ เพียงครู่เดียวก็หดมือกลับแล้ว