ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 113
นักการหลายคนหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าซู
“เจ้าจะตะโกนทำไม? หุบปากเดี๋ยวนี้”
“นาง... ซือซือนางตายแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าซูชี้ไปยังหลี่ซือซือที่อยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว
พูดขึ้นมาแล้ว หลี่ซือซือก็น่าสงสารไม่น้อย นางเพียงอยากกินอาหารมื้อสุดท้ายก่อนออกเดินทาง แต่ก็ถูกด่ากลับมาหนึ่งบท
ใบหน้าชราของฮูหยินผู้เฒ่าซูกระตุก
“นางคงไม่มาหาข้าตอนกลางดึกกระมัง?”
“ไม่หรอก นางจะไปกล้าเช่นนั้นได้อย่างไร? ท่านเป็นย่าของนางนะเจ้าคะ” หลิวซื่อเม้มปาก ไม่สงสารหลี่ซือซือเลยสักนิด
หญิงแพศยาที่ล่อลวงคนของนาง ตายไปแล้วก็ดี
ฮูหยินผู้เฒ่าซูกลับแอบคิดว่า เพราะนางที่เป็นย่าไม่สนใจชีวิตเป็นตายของนาง นางจึงกังวลว่าอีกฝ่ายจะกลับมาหาตอนกลางดึก
สองวันนี้ ทุกครั้งที่หลี่ซือซือขอให้นางป้อนน้ำให้ นางก็ปฏิเสธด้วยความรังเกียจ
นักการสองคนนั่งลง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าหลี่ซือซือไม่หายใจแล้ว จึงหันไปรายงานซุนอู่
“ให้ตระกูลซูเก่าจัดการกันเอง”
ใบหน้าของซุนอู่ไร้อารมณ์ หลี่ซือซือทำเรื่องชั่วช้าไว้มาก ตายไปคงจะดีเสียกว่า
แน่นอนว่า คนตระกูลซูเก่าไม่มีใครกล้าจัดการกับเรื่องนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคนที่ดีกับนางอย่างซูหัวจวิ้นที่ตอนนี้อาการร่อแร่ไม่แน่ว่าจะรอด แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ยังคิดว่าเป็นโชคร้าย รีบย้ายไปนั่งพักที่อื่นแทน
ดังนั้น เมื่อคาราวานใหญ่ออกเดินทางอีกครั้ง ร่างของหลี่ซือซือก็ยังคงถูกทิ้งเอาในพื้นที่โล่งแห่งนั้น
คาดว่าอีกไม่นาน คงถูกหมาป่าและสัตว์ร้ายกัดกิน
“อย่าขี้เกียจ เดินให้มันเร็วๆ หน่อย!”
ซุนอู่กลัวว่าภูเขาไฟจะปะทุอีกครั้ง จึงสั่งให้ทุกคนเร่งความเร็ว พยายามออกจากภูเขาหู่หลางโดยเร็วที่สุด
ซูจิ่นเอ๋อร์และหยางซื่อไม่มีความสุข ใบหน้าโศกเศร้าไม่ผ่อนคลาย
“ก็ไม่รู้ว่าจื่อชิงเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“นั่นสิ ไม่รู้ว่าพี่รองจะกลับมาเมื่อไร?”
ในเวลานี้ ซุนอู่ที่อยู่ตรงหน้าก็พูดขึ้นมาว่า
“ทุกคน เร่งฝีเท้าเข้า พยายามออกจากเขาหู่หลางให้ได้ก่อนคืนพรุ่งนี้ ไปพักผ่อนที่อำเภอหลานเจียที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน” ซูจิ่งสิงจึงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อำเภอหลานเจียเป็นอำเภอเดียวที่อยู่ใกล้กับที่นี่ ถ้าจื่อชิงคิดจะหนีไป เขาจะต้องหนีไปที่อำเภอหลานเจียแน่นอน พวกเราลองดูว่าจะได้พบเขาอีกครั้งที่อำเภอหลานเจียหรือไม่?”
“หวังว่าพี่รองจะยังมีชีวิตอยู่ แล้วพวกเราก็ได้พบเขาที่อำเภอหลานเจีย” ซูจิ่นเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ เช็ดน้ำตา พลางขับรถเทียมลา
หยางซื่อตบหลังนางเบาๆ “ใช่แล้ว เขาจะต้องมีชีวิตอยู่...”
ทุกคนเดินทางจนมืดสนิท จึงเริ่มหาบริเวณที่มีแม่น้ำสายลำเล็กๆ เพื่อทำการพักผ่อน
หลังจากทานอาหารกันแล้ว ทุกคนก็ทรุดตัวลงกับพื้น หลับไปอย่างง่วงงุน
บนท้องฟ้ากว้างใหญ่ ปรากฏเมฆดำมืดมน ไร้แสงดวงดาวหรือดวงจันทร์ มีเพียงลมหนาวที่พัดผ่านหุบเขาให้สะท้านกาย
ในเวลานี้ จู่ๆ ซูหัวจวิ้นก็กรีดร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว
“กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว!”
“เจ้าพูดเพ้ออะไรอยู่กัน?” ทุกคนถูกเสียงร้องปลุกจนตื่น หลิวซื่อพูดอย่างไม่อดทน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาแพทย์พลิกชะตา
ใช้บัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...
เติมเงินด้วยบัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...