ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 112

โชคดีที่กู้หว่านเยว่ฉลาด หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ขับรถเทียมลาได้อย่างชำนาญ

ทุกคนหิวท้องกิ่ว ตอนนี้มีอาหารแล้ว ก็ต้องอิ่มท้องให้เร็วที่สุด

หลังจากพบที่โล่งแล้ว ซุนอู่ก็สั่งให้คาราวานหยุดพัก กินข้าวกันอยู่แถวนั้น

กู้หว่านเยว่นำอาหารปรุงสุกที่เน่าเสียง่ายออกมาทั้งหมด แล้วแจกจ่ายให้กับตระกูลอื่น

ค่าตอบแทนคือช่วยพวกนางซักเสื้อผ้า ปะชุนเสื้อผ้า รองเท้า และถุงเท้า

เรียกได้ว่าเป็นการช่วยเหลือแบบพึ่งพากันแล้ว โดยทั่วไป ทุกตระกูลล้วนแต่ก็เห็นด้วย กระทั่งว่าญาติผู้หญิงของหลายตระกูลเริ่มช่วยกันหาฟืนมาจุดไฟ

สักพัก ควันสีขุ่นก็ลอยฟุ้งอยู่ในค่าย กลิ่นหอมของอาหารคละคลุ้งอยู่ในอากาศ

ผู้หิวโหยทั้งหลาย ถืออาหารชิ้นใหญ่ไว้ในมือ

กู้หว่านเยว่หยิบเป็ดย่างออกมาสองตัว ใช้ใบมีดเล็กๆ หั่นเป็นชิ้นๆ แล้วแบ่งให้ซูจิ่นเอ๋อร์และหยางซื่อ

หลายคนไม่มีตะเกียบ ดังนั้นจึงจับมันด้วยมือเปล่า ยัดเนื้อชิ้นใหญ่เข้าปากอย่างมูมมาม ดูสะใจอิ่มเอมไม่น้อย

“ท่านแม่ ท่านอย่าหวงอาหารนะเจ้าคะ บนเทียมลายังมีเหลืออยู่”

กู้หว่านเยว่กลัวว่าหยางซื่อจะเก็บอาหารไว้ให้พวกเขา จะไม่เต็มใจกินอีกครั้ง นางจึงต้องเตือนเอาไว้ก่อน

หยางซื่อหัวเราะคิกคักสองครั้งแล้วพยักหน้า จากนั้นก็หยิบขาเป็ดที่ใหญ่ที่สุดออกมา แล้วยื่นไปให้กู้หว่านหยู

“หว่านเยว่ กิน กิน เจ้าเหนื่อย…”

“เฮ้อ!” กู้หว่านเยว่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก หยางซื่อแม่สามีคนนี้ ทึ่มทื่อยิ่งนัก

คนของตระกูลซูเก่าที่อยู่อีกฟากหนึ่งกลับไม่ค่อยชอบใจนัก พวกเขาไม่ได้มองอยู่ในขอบเขตการดูแลของกู้หว่านเยว่อีกต่อไป โชคดีที่ซุนอู่แบ่งอาหารให้ แบ่งขนมปังข้าวโพดออกมาสองสามชิ้น พอจะกินให้อยู่ท้องได้

แต่กินให้อยู่ท้อง ไหนเลยจะมีกลิ่นหอมอย่างเนื้อย่างได้?

ทุกคนในตระกูลซูเกือบถูกความโลภปลิดชีพ เมื่อเห็นบ้านสาวเพลิดเพลินกับอาหารอย่างโอชา

หลิ่วซื่อรู้สึกเสียใจ พึมพำว่า “ตอนนั้นที่แยกบ้าน คิดผิดไปแล้วหรือเปล่า? ตอนที่ยังไม่ได้แยกกันตอนนั้นพวกเรายังพอจะมีอะไรกินบ้าง แต่พอแยกแล้ว เหตุใดจึงร้ายลงเรื่อยๆ เช่นนี้?”

ตายได้ตาย ป่วยได้ป่วย เจ็บได้เจ็บ กินอาหารไม่อิ่มท้องด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน