ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 117

“ไม่มีทาง พวกเราหนีออกมาได้แล้ว ไม่มีใครจะจับพวกเรากลับไปได้อีก”

ฟู่เยียนหรานขมวดคิ้วและพูดว่า

“กลับไปข้าจะไปสืบหาตัวตนของพวกเขาทีหลัง พวกเขาอาจจะไม่ได้มาที่นี่เพราะพวกเราก็ได้”

“พี่หญิง ข้าก็ยังกลัวอยู่ดี…” ฟู่ซานก้มหัวลง

“เจ้ากลัวอะไร? เจ้าลืมไปแล้วว่าตอนที่ข้าเกิดมา ร้อยวิหคก่อเฟิ่งหวง นี่คือสัญลักษณ์ของผู้สูงศักดิ์ ข้าจะต้องก้าวไปข้างหน้าให้ได้ และเหลือเพียงโอกาสนี้โอกาสเดียวเท่านั้น”

…

เมื่อกู้หว่านเยว่ที่อยู่นอกประตูได้ยิน ดวงตาก็แสดงความประหลาดใจอย่างสุดซึ้ง จากนั้นก็ยกยิ้มออกมา

นี่ไม่ใช่นางเอกหรอกหรือ?

ผู้ที่ถือกำเนิดพร้อมนิมิตหมายอันดีจากท้องฟ้า ไม่ใช่ได้รับนิมิตจากท้องฟ้าเมื่อเธอเกิดมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากภรรยาของมู่หรงอวี้ ฟู่เยียนหราน ฮองเฮาแห่งต้าฉีในอนาคต!

ไม่คิดว่าในหมู่บ้านที่ไร้ชื่อแห่งนี้ จะพบนางเข้าได้ ฟู่เยียนหรานคนนี้เป็นตัวละครที่โหดเหี้ยมคนหนึ่ง นางเป็นลูกที่เกิดจากอนุของอ๋องหนานหยาง ถูกผู้เป็นป้าหมั้นหมายไว้กับผู้บัญชาการที่รับใช้ข้างกายบิดา

เสียเพียงที่ผู้บัญชาการคนนั้นนิสัยเลวทราม วันแต่งงานจึงหนีไปกับน้องชายแท้ๆ แต่ได้รับการช่วยเหลือจากมู่หรงอวี้ระหว่างทาง

ทั้งสองเจอกันก็จุดประกายความรักอันดุเดือด ฟู่เยียนหรานวางยาพิษอ๋องหนานหยางจนตาย จากนั้นก็อุทิศตัวเพื่อสร้างอำนาจทหารให้กับมู่หรงอวี้

วางยาบิดาให้ตาย หาใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้

เมื่อคิดได้ว่าเมื่อครู่นี้ตนเองคล้ายจะทำให้นางไม่ชอบใจ กู้หว่านเยว่ก็ขมวดคิ้ว รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าการเดินทางข้างหน้าจะไม่ราบรื่นแล้ว หวังว่าหลังฝนตก พวกนางจะแยกทางกันไปทางใครทางมัน

หลังจากไตร่ตรองตลอดทางจนเดินมาถึงห้องครัว กู้หว่านเยว่ก็มอบเงินให้กับชาวนาเฒ่าครึ่งตำลึง

“ท่านปู่ ขอยืมครัวของท่านไปต้มน้ำร้อนสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ท่านปู่รีบโบกมือ “เพียงแค่ฟืนไม่กี่อันเท่านั้น ไม่มีค่าหรอก ข้ารับไว้ไม่ได้”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ รบกวนพวกท่านก็ควรให้เงินบ้าง สมควรแล้วเจ้าค่ะ”

ได้เจอกับคนที่ใจดีและเรียบง่าย กู้หว่านเยว่ก็ยังคงพูดง่ายเช่นนี้

“เฮ้อ ขอบคุณเจ้ามากแม่นางน้อย เจ้าใจดีมาก” ท่านปู่ปฏิเสธไม่ได้ จึงต้องรับเงินนั้นมา

แต่หลังจากรับเงินมาแล้ว เขาก็เรียกภรรยาและลูกสะใภ้มาช่วยต้มน้ำให้กู้หว่านเยว่อย่างรู้งาน

“ถึงว่าถึงได้จนเช่นนี้ ไม่รู้จักปรับตัวเลยสักนิด!”

ฟู่เยียนหรานโกรธมาก นางกระทืบเท้าออกไปอย่างโมโห

“ค่อยๆ เดิน ไม่ส่งนะ” รอยยิ้มของกู้หว่านเยว่ทำให้ฟู่เยียนหรานโกรธจนเจ็บอก

นางจับหน้าอกของตนเอง เกิดอะไรขึ้นกัน? รู้สึกเหมือนกู้หว่านเยว่มาที่นี่เพื่อเอาชนะนางโดยเฉพาะเลย?

กู้หว่านเยว่รอให้น้ำเดือด จากนั้นก็ไปที่โรงเก็บหญ้าแห้ง ดึงหยางซื่อและซูจิ่นเอ๋อร์ที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา แล้วส่งเสื้อผ้าสะอาดสองชุดให้พวกนาง

ในขณะเดียวกันก็บอกกับทุกคนว่าให้เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดที่สะอาดที่สุด ป้องกันไม่ให้ผิวหนังพุพองจากฝนกรด

ไม่นานหยางซื่อและซูจิ่นเอ๋อร์ก็กลับมาจากอาบน้ำ ซูจิ่นเอ๋อร์เตือนกู้หว่านเยว่พลางเช็ดผม

“พี่สะใภ้ใหญ่ท่านระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ ข้าเพิ่งผ่านตรงนั้นมา ได้ยินลุงสี่พึมพำชื่อของท่านด้วย

ดูเหมือนว่ากำลังพยายามจะทำร้ายท่าน”

กู้หว่านเยว่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องไปสนใจเขา”