ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 119

ไม่นาน เจ้าหน้าที่หนุ่มกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามาจากนอกประตู

เมื่อฟู่เยียนหรานเห็นเจ้าหน้าที่ ใบหน้าก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว รีบดึงฟู่ซานไปซ่อนตัวอยู่หลังบ่อน้ำ

จนกระทั่งแน่ใจว่าเจ้าหน้าที่เหล่านี้ไม่ได้มาตามหาพวกตน นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

กู้หว่านเยว่เองก็สังเกตเห็นเจ้าหน้าที่กลุ่มนี้เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาหาครอบครัวชาวนานี้เสียมากกว่า

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเตะถาดตากข้าวแล้วบอกว่า “รีบจ่ายค่าภาษีเดือนนี้มาเสีย”

ชายชราและครอบครัวยื่นเงินออกไปด้วยสีหน้าเศร้าโศก

“แค่ตำลึงเดียวเองหรือ?”

“เดือนที่แล้วก็ไม่ใช่แค่ตำลึงเดียวหรอกหรือ?...”

ลูกชายของชาวนาปากมากไปสักนิด เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจึงผลักเขาลงพื้น ทุบตีอย่างแรงทันที

“เดือนนี้ขึ้นแล้ว เป็นสองตำลึง รีบเอามา ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าก็ต้องกินไม่หมด แอบห่อพากลับ[footnoteRef:1]!” [1: เปรียบเทียบกับการ ก่อเรื่องไม่ดีหรือทำให้เกิดเรื่องไม่ดี จำต้องแบกรับ รับผลที่ตามมา มักจะใช้สำหรับตักเตือนคนว่า จะทำเรื่องอะไรอย่าลืมคำนึงถึงผลที่ตามมา]

สามีภรรยาคู่ชราร้องขอความเมตตาพลางเอาเงินออกมาหมดบ้าน ในที่สุด พวกเขาก็รีดเอาเงินสองตำลึงออกมาได้

“ดีขึ้นมาหน่อย ครั้งหน้าจ่ายเงินก็ซื่อตรงกว่านี้หน่อย!”

เจ้าหน้าที่รับเงินแล้วกำลังจะหันหลังกลับ แต่ถูกกู้หว่านเยว่ที่ยืนอยู่ในโรงเก็บฟางแห้งดึงดูด

ด้วยผิวขาวราวหิมะและรูปร่างเพรียวบาง ทั้งอำเภอหลานเจีย หาได้มีคนที่รูปงามได้เช่นนี้อีกแล้ว

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดตกตะลึง เดินเข้าไปหากู้หว่านเยว่อย่างอดไม่อยู่

“คนงามจากที่ใดกัน? เหตุใดไม่ไปสนุกกับพี่น้องข้าเล่า?”

“ไสหัวไป!”

ดวงตาของกู้หว่านเยว่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ใบหน้าของซูจิ่งสิงเองก็เย็นชาอย่างยิ่ง

ซุนอู่กังวลว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบเข้ามาเปิดเผยตัวตน

“สตรีนางนี้เป็นนักโทษในปกครองของข้าเอง ไม่ใช่คนของหมู่บ้านนี้

ข้าได้รับคำสั่งให้พาพวกเขาไปที่เจดีย์หนิงกู่ หวังว่าสหายทั้งหลายจะช่วยเปิดทาง”

“ที่แท้ก็เป็นแค่นักโทษคนหนึ่ง”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ เหล่าเจ้าหน้าที่ไม่เพียงแต่ไม่ควบคุมตัวเองเท่านั้น แต่ยังยกมือแตะคาง แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแทน

“ดี ดียิ่ง พวกคนสารเลวนี้สมควรถูกตีแล้ว!”

“ใช่แล้ว พวกเราถูกเอาเปรียบมานานแล้ว ในที่สุดก็มีคนกล้าต่อต้านบ้างแล้ว”

บางคนกังวลว่า “แต่ว่า เจ้าหน้าที่คนนั้น ไม่อาจยุ่งด้วยได้ง่ายๆ นะ...”

ใต้เท้าเหยียน เดิมทีก็ต้องการเข้าร่วมไปทุบตี ก็จนใจที่ตอนนี้ตนเองเป็นแค่นักโทษ อยู่ภายใต้การคุมตัวของทางการ

ตอนนี้เมื่อเห็นว่ามีคนออกหน้า ก็สะใจเป็นอย่างยิ่ง

ซุนอู่เองก็ยืนอยู่ข้างๆ เปิดตาข้างหนึ่ง ปิดตาข้างหนึ่ง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

จนกระทั่งกู้หว่านเยว่ตีพวกเขาจนเหนื่อย จึงเตะเจ้าหน้าที่ส่งท้ายอีกครั้ง

“ไสหัวไป!”

เจ้าหน้าที่หลายคนพยุงตัวขึ้นมาอย่างสะบักสะบอม ผู้นำเถียนจวิ้นด่าออกมาว่า

“นังสารเลว เจ้ากล้าตีข้า ข้าจำเจ้าเอาไว้แล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?

ข้าคือญาติผู้น้องของผู้พิพากษาอำเภอเถียน เถียนจวิ้น ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!”