ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 120

“ได้ ข้ารับฝากเอาไว้แล้ว”

กู้หว่านเยว่กำลังกังวลว่าจะไม่หาคนมาลองมือ ในเมื่อพวกเขามาส่งถึงหน้าประตูเช่นนี้ ก็อย่าโทษนางที่ลงมือหนักเกินไปแล้วกัน

เดิมทีก็คิดว่าจะสั่งสอนพวกเขาสักหน่อยแล้วค่อยปล่อยไป แต่อีกฝ่ายกลับยังกล้าขู่ออกมาได้อีก เช่นนั้นก็ต้องกำจัดทิ้งเสีย

กู้หว่านเยว่โปรยผงพิษใส่พวกเขาไปแล้ว ไม่นานจากนี้ คนเหล่านี้ก็จะไม่ตายดี

เมื่อมองดูรอยยิ้มแปลกๆ ของผู้หญิงคนนั้น เถียนจวิ้นก็มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าเขาพูดอะไรผิดไป ทั้งยังรู้สึกว่าตนเองกำลังจะสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป ดังนั้นจึงรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับลูกน้องใต้บังคับบัญชา

กู้หว่านเยว่จึงเดินกลับมาที่คาราวานเนรเทศ

“แม่นางน้อยกู้ ทำได้ดีมากเลย!”

“แม่นางน้อยกู้ ทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ ท่านสุดยอดมากเลย!”

หลายคนยกนิ้วให้

ในเวลานี้ จู่ๆ ฟู่เยียนหรานก็เดินเข้ามาหานาง ขมวดคิ้วและพูดว่า

“กู้หว่านเยว่ เจ้าเป็นแค่นักโทษยังกล้าโอหังอวดดี ทุบตีเจ้าหน้าที่ของทางการ ถ้าทำให้ทุกคนเดือดร้อนจะทำอย่างไร?”

ไม่แน่ว่านั่นอาจจะพลอยเปิดเผยตัวตนของนางไปด้วย

“ความหมายของเจ้าคือ ข้าควรยืนเจ้าหน้าที่พวกนั้นลวนลามหรือ?”

กู้หว่านเยว่แค่นเสียงหัวเราะ

คนประเภทนี้มีชีวิตยืนยาวจนถึงตอนจบของหนังสือต้นฉบับได้อย่างไร?

ฟู่เยียนหรานขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น เจ้าอย่าได้โยนความผิดมาไว้บนหัวข้า อีกอย่าง ที่พวกเขาจ้องจะลวนลามเจ้า ไม่ใช่เพราะเจ้าแต่งตัวฉูดฉาดเกินไปหรอกหรือ? ไม่เช่นนั้น เหตุใดเจ้าหน้าที่พวกนั้นถึงไม่ไปลวนลามรังแกคนอื่นแทนเล่า?”

เสื้อผ้าของกู้หว่านเยว่นั้นดีกว่าของคนอื่นๆ จริงๆ แต่ทั้งหมดล้วนทำจากผ้าฝ้ายธรรมดา ดีไม่ถึงความว่าฉูดฉาดคำนั้นเลย

“แม่นางท่านนี้ ท่านกับพวกเราดูท่าว่าจะไม่ใช่คนทางเดียวกันกระมัง?”

ซูจิ่นเอ๋อร์พูดด้วยความโกรธว่า

“ต่อให้จะเดือดร้อนก็เดือดร้อนไปไม่ถึงตัวเจ้านี่!”

“นั่นสิ เรื่องของพวกข้า เจ้าจะมากังวลใจทำอะไร?”

คนอื่นๆ เองก็ทนไม่ไหว เริ่มดุใส่ฟู่เยียนหราน

เมื่อซูจิ่งสิงเห็นท่าทางเช่นนั้นของภรรยา เขาก็รู้ได้ทันทีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงยิ้มละไมด้วยความรัก และตัดสินใจ “ทำเรื่องชั่วร้าย” กับนาง

เพราะต้องเข้าเมืองไปซื้อเสบียง ซุนอู่จึงจ่ายออกไปห้าเหวิน แต่นักการและนักโทษที่เหลือยังคงรออยู่ด้านนอก

อย่างไรเสีย คนเยอะเช่นนั้น เข้าไปแล้วก็ไม่มีเงินอยู่ดี

“พี่ใหญ่ซุน พวกข้าก็อยากเข้าเมือง ไปซื้อของด้วยหน่อยเจ้าค่ะ”

กู้หว่านเยว่จ่ายออกไปสิบเหวิน

“ได้ เข้าเมืองไปแล้วพวกท่านก็ซื้อของตามอัธยาศัยเถอะ เจอกันที่ประตูเมืองก่อนฟ้ามืดเป็นพอ”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ซุน”

คำพูดของซุนอู่ ทำให้นางเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น

กู้หว่านเยว่ขับลาเทียมเกวียน ติดตามซุนอู่เข้าไปในอำเภอหลานเจีย

“เสี่ยวซาน พวกเราก็เข้าเมืองไปซื้อของกันเถอะ”

ฟู่เยียนหรานป้ายบางอย่างบนใบหน้า มั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครจำนางได้