ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 121

เมื่อพิจารณาว่าเครื่องครัวเครื่องใช้ต่าง ๆ พังเสียหายระหว่างทางหมดแล้ว กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงจึงไปตลาดก่อนเพื่อซื้อของใช้จำเป็นเหล่านี้

“เราไปซื้อเสื้อผ้าฝ้ายเพิ่มกันเถอะ”

กู้หว่านเยว่ขยับแขนเข้าหาตัว ยิ่งเดินทางขึ้นเหนือ อากาศก็ยิ่งหนาวเหน็บขึ้นทุกที

หากไม่ซื้อเสื้อผ้าฝ้ายมาเตรียมไว้ กลัวว่าพออุณหภูมิลดลงจะไม่มีเสื้อผ้าใส่ ถ้าเกิดหนาวจนเป็นหวัดขึ้นมาคงจะลำบากแย่

“ตกลง ถึงอย่างไรเราก็ยังมีลาเทียมเกวียน ไม่ต้องกลัวว่าจะขนไม่พอ”

ซูจิ่งสิงย่อมไม่ปฏิเสธ

ดังนั้นกู้หว่านเยว่จึงพุ่งเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า ซื้อเสื้อผ้าฝ้ายหนา ๆ มาหลายชุด พร้อมกับซื้อปุยฝ้ายและผ้าฝ้ายมาอีกหนึ่งถุง ตั้งใจว่าจะใช้ทำรองเท้าปุยฝ้ายระหว่างทาง

สุดท้ายก็ซื้อผ้าห่มหนา ๆ อีกสองผืน ก็น่าจะครบถ้วนแล้ว

หลังจากซื้อของเสร็จ กู้หว่านเยว่ก็นึกถึงเรื่องสำคัญ นั่นคือถึงเวลาที่จะไป “เยี่ยมเยียน” ผู้ว่าการอำเภอเถียนคนนั้นแล้ว

นางลากลาเทียมเกวียนเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ต่อหน้าต่อตาซูจิ่งสิง ก็เก็บลาเทียมเกวียนทั้งคันเข้าไปในมิติ

ซูจิ่งสิง ...

แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็น แต่ทุกครั้งก็ยังรู้สึกตกตะลึง

“เอาละ ตอนนี้เราไปที่จวนผู้ว่าการอำเภอกันเถอะ”

ต้องไปรวมตัวกันที่ประตูเมืองก่อนฟ้ามืด คงไม่ทันได้ลงมือตอนกลางคืนแล้ว

ทั้งสองคนปิดบังใบหน้า แล้วเหาะเหินไปยังจวนผู้ว่าการอำเภอเถียนเฝิน

หลังจากระบุตำแหน่งของคลังสมบัติได้แล้ว กู้หว่านเยว่ก็พาซูจิ่งสิงหายตัวไปยังคลังสมบัติทันที

ทันทีที่ทั้งสองคนลงถึงพื้น ก็ถูกแสงสว่างวาบจากตรงหน้าทำให้ตาพร่า

กล่าวกันว่าผู้ว่าการอำเภอที่ซื่อสัตย์สุจริตมาสิบปี ก็มีเงินเก็บได้มากมาย แต่คลังสมบัติของเถียนเฝินผู้นี้ ทองคำและเงินแทบจะกองสูงเป็นภูเขาแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทรัพย์สมบัติอื่น ๆ อีกมากมายที่กองอยู่ตามมุมห้องจนนับไม่ถ้วน

“เถียนจวิ้นกล้ารีดไถประชาชนอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ คาดว่าคงได้รับคำสั่งจากผู้ว่าการอำเภอเถียนผู้นี้เป็นแน่ ทรัพย์สมบัติเงินทองมากมายขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเปื้อนเลือดผู้คนไปเท่าไรแล้ว”

ขณะที่ทั้งสองกำลังค้นหา ซูจิ่งสิงก็พบกลไกอยู่ด้านหลังชั้นวางของโบราณ เจ้าคอยอยู่ข้างนอก ข้าจะเข้าไปดูข้างใน”

กู้หว่านเยว่โบกมือ อาหารและสุราชั้นเลิศบนโต๊ะก็หายวับไป พร้อมกับของมีค่าและไม่มีค่าในห้อง ถูกกวาดไปจนเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

จากนั้น ก็เป่าผงยาไปยังร่างของเถียนเฝิน

ยาชนิดนี้จะไม่ทำให้เถียนเฝินตายในทันที แต่จะทำให้เขารู้สึกคันไปทั่วร่างกายจนทนไม่ไหว ผิวหนังจะขึ้นเป็นผื่นพิษ ทรมานอย่างแสนสาหัส

เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ เถียนเฝินที่อยู่บนเตียงก็เริ่มเกาตัวเอง

“แปลกจัง เหตุใดถึงคันตัวเช่นนี้?”

“ใต้เท้าคันตรงไหนหรือเจ้าคะ บ่าวจะเกาให้ท่านเอง~”

“คันที่หลัง แล้วก็ที่ขา ไม่สิ แขนก็คันเหมือนกัน”

เถียนเฝินยิ่งเกาก็ยิ่งแรงขึ้น เขารู้สึกแปลก ๆ ในใจ ราวกับมีลมเย็น ๆ พัดมา จากนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกคันยุบยิบไปทั่วตัว

“เร็วเข้า ไปตามหมอมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

สาวงามถูกเถียนเฝินเตะตกเตียง เมื่อเห็นสภาพห้องอย่างชัดเจนก็กรีดร้องเสียงดังลั่น