ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 122

“ใต้เท้า ของ ของหายไปหมดแล้วเจ้าค่ะ!”

“พูดบ้าอะไร?” เถียนเฝินเปิดม่านเตียงอย่างหงุดหงิด แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าทั้งห้องเหลือแค่เตียงนอนเท่านั้น ของอื่น ๆ นอกจากนั้นหายเกลี้ยง!

แม้แต่เสื้อผ้าที่เขาโยนไว้บนพื้นก็หายไปด้วย

“คันเหลือเกิน ตัวข้าคันไปหมด คันจนจะตายอยู่แล้ว” เถียนเฝินคันจนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ไม่สนใจที่จะสืบหาสาเหตุแล้ว

เล็บที่แหลมยาวของเขา เกาตัวเองจนเลือดออกในทันที

“ใต้เท้า ท่านหยุดเกาได้แล้ว น่ากลัว ข้าจะหนีแล้ว!” สาวงามกลัวว่าจะติดโรค จึงจับชายกระโปรงแล้ววิ่งหนีไป

“สมน้ำหน้า คันให้ตายไปเลย!”

ถ้าเถียนเฝินยังเกาแบบนี้ต่อไป ไม่นาน ผื่นพิษก็จะลามไปทั่วร่างกายเขา

กู้หว่านเยว่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น นางก็อารมณ์ดีขึ้นมาก

ซูจิ่งสิงเห็นดังนั้น ก็ยกยิ้มมุมปากเช่นกัน

หลังจากมองอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าคนกำลังจะมาแล้ว ทั้งสองก็รีบไปที่ห้องหนังสือของเถียนเฝิน

“เถียนเฝินกล้าเหิมเกริมขนาดนี้ เบื้องหลังต้องมีคนคอยหนุนหลังแน่ ๆ เราไปหาเบาะแสที่ห้องหนังสือกันเถอะ”

“อืม”

ซูจิ่งสิงมีความสามารถในการสืบสวนที่ยอดเยี่ยม ในไม่ช้าเขาก็พบจดหมายติดต่อในกล่องใส่ภาพวาด

ทั้งสองเปิดจดหมายอ่านจนจบ ถึงได้รู้ว่าเถียนเฝินเป็นคนของมู่หรงอวี้

ที่แท้เถียนเฝินมีพี่สาวคนหนึ่ง เป็นสาวใช้อุ่นเตียงของมู่หรงอวี้ และเป็นที่โปรดปรานของมู่หรงอวี้อย่างมาก

เถียนเฝินอาศัยพี่สาวเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์กับมู่หรงอวี้ หลังจากได้ขึ้นเป็นผู้ว่าการอำเภอประจำอำเภอหลานเจียแล้ว ก็คอยรีดไถเงินทองเพื่อส่งให้มู่หรงอวี้

เงินทองที่รีดไถมาจากประชาชน ก็เป็นเพียงแค่การฝากไว้ที่เขา สุดท้ายแล้วก็ต้องส่งเข้ากระเป๋าของมู่หรงอวี้อยู่ดี

นางไม่ลืมสิ่งที่นักฆ่าพวกนั้นพูดตอนที่สอบสวนพวกเขาในป่าเมื่อคราวก่อน พวกเขาบอกว่าที่ปลอมตัวเป็นโจรเพื่อไล่ฆ่าพวกเขา นั่นก็เป็นความคิดของเว่ยเฉิง

เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิง เว่ยเฉิงก็รีบพูดขึ้นทันที “แม่นางกู้ พี่ซู พวกท่านฟังข้าอธิบายก่อน ข้าทำแบบนี้เพราะมีเหตุผล”

“มีเหตุผลงั้นหรือ? มีใครบังคับให้เจ้าวางแผนให้กับมู่หรงอวี้หรือไร?”

คำพูดของกู้หว่านเยว่เต็มไปด้วยการถากถาง นางไม่มีทางเชื่อคำโกหกของเว่ยเฉิง

ในขณะเดียวกัน นางคิดว่าในเมื่อเว่ยเฉิงได้เริ่มช่วยมู่หรงอวี้จัดการพวกเขาแล้ว เช่นนั้นก็ถือเป็นศัตรูของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องเก็บเขาไว้

นางดึงมีดสั้นออกมา ตั้งใจจะจัดการเว่ยเฉิงให้จบ ๆ

“ช้าก่อนแม่นางกู้ ตอนที่พวกนักฆ่าไล่ล่าพวกเจ้า พวกเจ้าไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรเลยหรือ พวกเขาล้วนถูกวางยา!”

ในช่วงเวลาที่สำคัญ เว่ยเฉิงรีบตะโกนเสียงดัง