ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 136

“เห็นได้ชัดว่ามู่หรงอวี้มีเจตนาที่ไม่ดี หากท่านไปอาจจะไม่ได้กลับมาอีก”

ซูจิ่นเอ๋อร์กล่าวอย่างเหนื่อยล้า “แต่ตอนนี้พวกเราอยู่ในอาณาเขตของเขา จะไปหรือไม่ไปก็ดูเหมือนค่าเท่ากัน”

ซูจื่อชิงถึงกับสำลัก แล้วถลึงตาใส่ซูจิ่นเอ๋อร์อย่างเอือมระอา

“ทำอย่างไรดี?” หลายคนเริ่มเป็นกังวล

ซูจิ่งสิงเหลือบมองพวกเขา นัยน์ตาเคร่งขรึมเล็กน้อย หากมู่หรงอวี้ทำการบุ่มบ่ามขึ้นมาจริง ๆ เขาคงต้องชิงเปิดเผยคนในความลับก่อน

“ข้าจะไปเป็นเพื่อนท่านเอง”

ทันใดนั้น กู้หว่านเยว่ก็คว้ามือของเขา และฉีกยิ้มพลางกล่าว

“แค่กินข้าวมื้อเดียว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ท่านวางได้ มู่หรงอวี้ไม่กล้าทำอะไรท่านอย่างเปิดเผยหรอก”

แต่ถ้าเขาคิดจะแทงข้างหลังก็ไม่แน่

ถึงต่อให้เขาจะแทงข้างหลัง กู้หว่านเยว่ก็มีวิธีต่อกรกลับไป

ซูจิ่งสิงมองนางอย่างซาบซึ้ง “หว่านเยว่ ขอบใจเจ้ามาก”

“อย่าใช้สายตาชวนขนลุกเช่นนี้มองข้าเชียว” กู้หว่านเยว่ไอกระแอมหนึ่งเสียง ก่อนจะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เหตุใดคำขอบคุณของบุรุษผู้นี้ถึงได้ลึกซึ้งเช่นนี้?

หลังจากที่ทั้งสองคนเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ก็เดินตามไปยังลานด้านหน้า

ระหว่างทาง เด็กรับใช้คนนั้นได้เหลือบมองพวกเขาด้วยสายตาคลุมเครือ แล้วกล่าวเตือนว่า “ทั้งสองท่าน โปรดระวังอาหารมีพิษ”

“ว่าอย่างไรนะ?” กู้หว่านเยว่ตะลึงเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะถามว่าเหตุใดเด็กรับใช้คนนั้นถึงบอกพวกเขา ก็เห็นพ่อบ้านเข้ามาต้อนรับพวกเขาพอดี

นางรีบปิดปาก จากนั้นก็มองเด็กรับใช้คนนั้นด้วยสายตาใคร่สงสัย ในใจของนางตอนนี้พยายามคิดหาหนทางรับมือในขั้นต่อไปแล้ว

ไม่นานทั้งสองคนก็เดินมาถึงห้องอบอุ่น

มู่หรงอวี้ออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกกู้หว่านเยว่ที่แต่งตัวสะอาดสะอ้านดึงดูดสายตาไป

“ท่านนี้คือ?”

กู้หว่านเยว่หยุดชะงัก “เนื้อเป็ดย่างชิ้นนี้...”

“เป็ดย่างมันทำไมหรือ?” มู่หรงอวี้กล่าวถามอย่างกังวลเล็กน้อย

กู้หว่านเยว่คลี่ยิ้มเย็นเยือก นางมั่นใจว่าเป็ดย่างจานนี้ต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ พอเห็นเป็ดย่างจานนี้แล้วข้าตื่นเต้นไปหน่อย ท่านอ๋องท่านรู้หรือไม่ว่าตั้งแต่โดนเนรเทศออกมาข้าไม่ได้กินเป็ดย่างเลย”

นางกล่าวพลางคีบขาเป็ดหนึ่งชิ้นเข้าปาก แต่ความจริงแล้วนางโยนเป็ดย่างชิ้นนั้นเข้าไปตรวจสอบในห้วงมิติ

กู้หว่านเยว่กินขาเป็ดที่ถูกสับเปลี่ยนในห้วงมิตินั้นอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากกินเสร็จแล้วนางก็เหลือบไปมองในห้วงมิติแวบหนึ่ง จนกระทั่งพบว่าขาเป็ดชิ้นนั้นถูกวางยาพิษจริง ๆ

อีกทั้งยังเป็นพิษที่ไม่แสดงอาการด้วย แต่มันค่อย ๆ รู้สึกชาตามเส้นประสาท เป็นพิษที่ทำให้คนพิการและตายในที่สุด

ขาของซูจิ่งสิงเพิ่งจะหายดี แต่มู่หรงอวี้กลับวางยาพิษชนิดนี้ เขาโหดเหี้ยมจริง ๆ ! สมแล้วที่เป็นพระอนุชาของฮ่องเต้น้อย

“จิ่งสิง เจ้าก็กินด้วยสิ” มู่หรงอวี้นั่งไม่ติด ถึงขั้นรีบเลื่อนจานเป็ดย่างมาตรงหน้าของซูจิ่งสิง