ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 135

ทุกคนต่างเห็นด้วยกับคำกล่าวของกู้หว่านเยว่

ไม่มีใครรู้ว่าพายุใหญ่ลูกนั้นจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ อีกทั้งเม็ดทรายที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบตัวก็ทำให้ทุกคนหายใจไม่สะดวกนัก สู้หนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดน่าจะปลอดภัยกว่า

“ท่านนักการ ดูเหมือนว่าข้างหน้าจะมีจวนขุนนางอยู่หลังหนึ่ง”

จางเอ้อร์ที่ออกไปสำรวจเส้นทางกลับมาบอกข่าวด้วยสีหน้าดีใจ

“เยี่ยม เช่นนั้นเรารีบไปกันเถอะ ไปพักที่จวนขุนนางหลังนั้น” นัยน์ตาของซุนอู่เปล่งประกาย

กลุ่มนักโทษรีบเร่งฝีเท้าเดินทางไปจนถึงทางเข้าของจวนขุนนาง เพียงแต่เมื่อเห็นแผ่นสลักชื่อของจวนหลังนั้น ซุนอู่ถึงกับตกอยู่ในอาการลังเล

นี่คือจวนส่วนพระองค์แห่งหนึ่ง

ความหมายก็ตามชื่อ มันคือที่ดินทรัพย์สินส่วนพระองค์ ซึ่งไม่รู้ว่าพวกเขาจะขออาศัยที่แห่งนี้พักชั่วคราวได้หรือไม่

ทันทีที่เคาะประตู พ่อบ้านท่าทางเย่อหยิ่งคนหนึ่งก็เดินออกมา

“เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นนักการที่รับหน้าที่พานักโทษไปส่งให้หน่วยงานอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่ อากาศข้างนอกเลวร้ายมาก พวกเราไม่มีที่ไปจึงอยากจะขอพักที่นี่สักคืน ไม่ทราบว่าจะได้หรือไม่” น้อยนักที่ซุนอู่จะกล่าวอย่างสุภาพเช่นนี้

พ่อบ้านมองกลุ่มนักโทษแวบหนึ่ง เดิมทีเขาคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นซูจิ่งสิง นัยน์ตาของเขาก็เปล่งประกายอย่างคาดไม่ถึง

“พวกเจ้าโปรดรอสักครู่ ข้าขอไปถามนายท่านของข้าก่อน”

เขากล่าวพร้อมกับขยิบตาส่งสัญญาณให้ผู้คุ้มกันเข้ามาล้อมพวกเขาไว้ เพราะกลัวว่าซุนอู่จะจากไปเสียก่อน

ในกลุ่มคนเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย

“ดูเหมือนข้าจะรู้จักพ่อบ้านคนนั้น” กู้หว่านเยว่กล่าวเสียงเบา

ซูจิ่งสิงพยักหน้า “นี่คือจวนของมู่หรงอวี้

“มู่หรงอวี้?” กู้หว่านเยว่ร้องอุทานด้วยความตกใจอย่างอดไม่ได้ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

“ผู้คุ้มกันเหล่านั้นล้วนแต่งกายด้วยเครื่องแบบที่มีเอกลักษณ์ของทหารรักษาพระองค์จากจวนหวยหนาน

ซูจิ่งสิงถูปลายนิ้วกันเล็กน้อย เขายังมีความคิดที่เขาบอกไม่ได้

เมื่อครู่พ่อบ้านบอกว่าจะเข้าไปรายงงาน “นายท่าน” นายท่านคนนี้อาจจะเป็นมู่หรงอวี้ก็ได้

กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือเขาจะได้เจอกับศัตรูที่ไม่อยากเจอเข้าแล้ว

“ท่านนักการซุน เชิญตามข้ามา” พ่อบ้านลุกขึ้นยืนและเดินนำทาง

“จิ่งสิง”

นัยน์ตาของมู่หรงอวี้เปล่งประกายความชั่วร้าย ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าไปเก็บของเรียบร้อย ข้าจะรอดื่มกับเจ้าที่ลานด้านหน้า ถือว่าเป็นการฝึกเจ้าแล้วกัน”

“พี่ใหญ่!” ซูจื่อชิงกำหมัดแน่นอย่างร้อนใจ มู่หรงอวี้คนนี้จะต้องมีเจตนาไม่ดีอย่างแน่นอน

“ไปที่พักก่อนเถอะ” ซูจิ่งสิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซูจื่อชิงค่อนข้างเชื่อฟังซูจิ่งสิง เขาถลึงตาใส่มู่หรงอวี้และหมุนตัวเดินจากไป

กลุ่มนักโทษเดินมาถึงลานด้านหลัง พ่อบ้านจัดให้พวกเขาพักอยู่ห้องคนรับใช้

“พี่ใหญ่ ท่านไม่ไปหามู่หรงอวี้ได้หรือไม่”

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ซูจื่อชิงมองซูจิ่งสิงด้วยสายตาร้อนใจ