ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 134

เมื่อกู้หว่านเยว่เห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้วก็หมดคำพูด นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ไอหยา...

แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้ต่อว่าหลี่ฮูหยินแต่อย่างใด คนที่สามารถเสียสละตนเพื่อครอบครัวได้ไม่ใช่ใครก็ทำได้

“ให้เด็ก ๆ นั่งบนเกวียนของข้า แล้วให้นายท่านหลี่แบกเจ้าไป”

เมื่อสิ้นสุดประโยค กู้หว่านเยว่ก็อุ้มเด็กทั้งสองคนของสกุลหลี่และบินไปบนเกวียนลาของตัวเอง

ซูจิ่งสิงบังคับลาอยู่ด้านหน้า เมื่อเห็นนางกลับขึ้นมาอย่างปลอดภัย เขาก็รีบบังคับเกวียนลาออกไปทันที

หลี่ฮูหยินเกาะอยู่บนหลังของนายท่านหลี่พร้อมเสียงสะอื้น

“ท่านพี่ ขอบคุณท่านมาก และก็แม่นางกู้...ไว้มีโอกาสข้าจะตอบแทนพระคุณของนางอย่างแน่นอน”

“ไอหยา จะพูดเรื่องนี้ทำไม ข้าไม่มีวันทิ้งเจ้าแน่นอน” นายท่านหลี่ทอดถอนใจ จากนั้นก็ใช้กำลังภายในเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ภาพที่หลี่ฮูหยินกำลังจะตายอย่างสิ้นหวังยังคงฝังรากลึกอยู่ในใจของเขา

หากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้น้อยองค์นั้น ครอบครัวของพวกเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่อับจนหนทางเช่นนี้ได้อย่างไร!

หากภายภาคหน้ายังมีโอกาส เขาจะต้องชำระหนี้แค้นครั้งนี้ให้จงได้

แม้ว่าพายุนั้นจะน่ากลัวมาก แต่มันก็มีวงโคจรในการเคลื่อนที่ ขอบเขตในการเคลื่อนที่ของมันก็ไม่ถึงกับใหญ่มากนัก

ขอแค่วิ่งไปตามทิศทางของลมที่เคลื่อนตัวเป็นเส้นตรงนำหน้าพายุ ถึงจะหลุดพ้นจากวงโคจรการเคลื่อนที่ของพายุ และไม่ถูกมันดูดเข้าไป

กู้หว่านเยว่นำทางอยู่ด้านหน้า ทุกคนวิ่งตามหลังอย่างสุดชีวิต โดยไม่รู้เลยว่าตนนั้นวิ่งไปนานแค่ไหนแล้ว เวลานี้รองเท้าของทุกคนต่างหลุดหายไประหว่างทาง เท้าทั้งสองข้างแตกและมีเลือดซึม

ในขณะที่พวกเขากำลังเหนื่อยล้ากับการวิ่งนั้น พายุที่อยู่ไกล ๆ ก็ได้เคลื่อนตัวไปอีกทางหนึ่ง เสียงคำรามที่สะเทือนเลื่อนลั่นในอากาศก็อันตรธานหายไปเช่นกัน

“สุดยอดไปเลย รอดพ้นจากภัยพิบัติได้ ภายภาคหน้าก็ย่อมมีโชค”

ทุกคนต่างทรุดนั่งกับพื้นทรายอย่างหมดแรง บนตัวของพวกเขาเต็มไปด้วยเม็ดทราย แม้แต่บนหัวก็เต็มไปด้วยเม็ดทรายที่เกาะกลุ่มเป็นก้อนดูคล้ายกับกำลังใส่หมวก หน้าตาของทุกคนมอมแมมไม่เหลือชิ้นดี

แต่ทว่าทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจ รักษาชีวิตได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว

“ตัวตัว ต่อไปเจ้าเหลือเพียงแม่แล้ว...”นางหลิวกอดบุตรสาวตัวน้อยพร้อมกับสายตาที่โล่งใจ

ทางฝั่งของซุนอู่ เขารอให้ทุกอย่างสงบ และเริ่มนับจำนวนคน

หลังจากนับได้หนึ่งรอบ ก็พบกว่าในขบวนนั้นขาดไปสามคน นักการหนึ่งคนและนักโทษสองคน

คนแรกคือซูหัวจวิ้น อีกคนคือหลานชายของสกุลเซิ่ง

ทุกคนในสกุลเซิ่งต่างทรุดลงนั่งกับพื้น ด้วยสภาพจิตใจที่แย่สุดขีด

กู้หว่านเยว่เองก็จนปัญญา นักโทษในขบวนนี้มีจำนวนมาก นางคงช่วยทุกคนไม่ได้

เวลานี้นางต้องเตือนทุกคน

“แม้ว่าพายุลูกนั้นจะไปแล้ว แต่พายุทรายยังกระจายอยู่รอบตัวของเรา ดังนั้นเราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แล้วหาจุดพัก”