ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 133

ไม่ต้องให้ซุนอู่ออกคำสั่ง ทุกคนก็พร้อมใจกันวิ่งไปยังทิศตรงข้ามอย่างบ้าคลั่ง

พายุลูกนั้นได้กวาดเม็ดทรายบนพื้นดินหมุนวนขึ้นมา แบ่งท้องฟ้าเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งสดใสอีกฝั่งกลายเป็นสีแดงฉาน

พายุใหญ่ลูกนั้นมีลักษณะคล้ายกับกระแสน้ำวน และกำลังเคลื่อนตัวมาทางพวกเขา

ต้นไป๋หยางเพียงต้นเดียวในทะเลทรายถูกพายุพัดถอดรากถอนโคลนและดูดเข้าไปในวังวนที่น่ากลัว

ยิ่งเห็นพายุที่น่ากลัวเช่นนี้ ก็ยิ่งไม่มีใครกล้าหยุดวิ่ง ทุกคนต่างวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง

แม้แต่ฟู่เยียนหรานก็ยังยกชายกระโปรงและวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องไปตลอดทาง

กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วแน่นขณะบังคับเกวียน ยิ่งเผชิญหน้ากับช่วงเวลาเช่นนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งต้องใจเย็นมากขึ้นเท่านั้น ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ลืมที่จะกำชับซูจิ่นเอ๋อร์

“จิ่นเอ๋อร์ ใช้แส้ฟาดก้นลา จะทำให้มันวิ่งเร็วขึ้น!”

“แส้ แส้อยู่ไหน?”

ซูจิ่นเอ๋อร์หันกลับไปมองพายุใหญ่มหึมาลูกนั้นแล้วตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

นางคลำหาแส้อยู่นานก็ยังไม่เจอ

กว่าจะหาแส้เจอ มือไม้ก็อ่อนไปหมด

“ถอยไป ข้าเอง!”

เวลานี้ เมี่ยชิงหว่านที่เงียบมาตลอดทางได้ผลักนางออก จากนั้นก็กระโดดขึ้นมาบนเกวียนลาและแย่งแส้ไป แล้วฟาดก้นของลาเสียงดัง ‘เผียะ’

“พี่ลา ชีวิตของเราขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”

เมี่ยชิงหว่านอยู่ในชุดสีแดงที่ดูองอาจห้าวหาญ กู้หว่านเยว่อดมองหลายครั้งไม่ได้ สมแล้วที่จะเป็นพี่น้องกันในภายภาคหน้า นางเป็นหญิงสาวที่องอาจห้าวหาญที่สุด!

ซูจิ่นเอ๋อร์กอดนางหยางไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ขอโทษ ข้าคงกลัวเกินไป”

นางเองก็คาดไม่ถึงว่าจะกลัวจนตัวสั่นและควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นนี้

“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าทำได้ดีมาก”

ทันทีที่ปลายแส้บังเหียนของเมี่ยชิงหว่านฟาดลงมา พี่ลาตัวนั้นก็พุ่งตัวออกไปด้วยความเจ็บปวด

ความสามารถในการระเบิดพลังของลาคงจะสู้ม้าไม่ได้ แต่ความเร็วก็ไม่ถือว่าช้านัก พวกเขาสามารถทิ้งห่างขบวนหลักได้ในทันที

“ฮูหยิน เจ้าจะทำอะไร!” นายท่านหลี่ตะโกนไล่หลังเสียงดัง เขามองหลี่ฮูหยินด้วยความตกใจ

“ขาของข้าเจ็บเช่นนี้ ข้าวิ่งไม่ไหวแล้ว ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าเหนื่อย”

น้ำตาสองสายหลั่งรินออกมาจากดวงตาของหลี่ฮูหยิน แล้วนางก็กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว

“ฟู่จวิน ดูแลลูกของเราให้ดี”

นางกล่าวพลางหลับตาและวิ่งไปทางพายุลูกนั้น

“ฮูหยิน!” นายท่านหลี่โกรธมาก เขาวางเด็กที่แบกลงบนพื้นและเตรียมจะวิ่งไปหาหลี่ฮูหยิน

เมื่อเห็นหลี่ฮูหยินกำลังจะถูกพายุลูกนั้นดูดเข้า กู้หว่านเยว่ก็บินเข้าไปคว้าหลี่ฮูหยินและช่วยนางกลับมา

“แม่นางกู้ เหตุใดเจ้าถึงช่วยข้า สู้ปล่อยให้ข้าตายไปเสียดีกว่า”

หลี่ฮูหยินมองขาที่เต็มไปด้วยเลือด แล้วร้องไห้

“ฮูหยิน เจ้าพูดอะไรของเจ้า หากเจ้าตาย ข้าและลูกจะอยู่อย่างไร” ดวงตาของนายท่านหลี่แดงก่ำ เขากอดนางไว้ในอ้อมกอดแน่นราวกับกลัวนางหายไปอีก