ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 132

“เจ้ารู้สึกเช่นนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณชายซูต่างหากที่ต้องรู้สึกเช่นนี้!”

เมื่อได้ยินประโยคนั้นฟู่เยียนหรานกลับดีใจไม่ออก นางรู้สึกอัดอั้นตันใจอยู่ภายใน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าข้าจะสู้นักโทษคนหนึ่งไม่ได้ สักวันข้าจะทำให้คุณชายซูหวั่นไหวต่อข้า เขาจะต้องทิ้งกู้หว่านเยว่อย่างไร้เยื่อใย!”

นัยน์ตาของฟู่เยียนหรานเปล่งประกายวูบไหว ฟู่ซานถึงกับต้องรีบหดคอด้วยความหวาดกลัว

หลังจากที่ฟู่เยียนหรานได้รับบทเรียน ระหว่างเดินทางนางไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามกับพวกเขาโดยพลการอีก แต่นางกลับวางแผนอย่างเงียบ ๆ

สองวันต่อมา ขบวนนักโทษก็ได้เดินทางเข้าสู่อาณาเขตปิงโจว

ภาพแรกที่ประจักษ์แก่สายตาคือทรายสีเหลืองอร่ามที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ตลอดเส้นทางที่เดินเข้ามากลับไม่เห็นแอ่งน้ำเลยสักแห่ง เวลานี้ทุกคนต่างกระหายจนปากแห้งไปหมดแล้ว

“ถุย ทำไมลมพวกนี้ถึงเต็มไปด้วยทรายเช่นนี้”

ซูจิ่นเอ๋อร์ถ่มน้ำลายและทรายที่เข้าปากของนาง

“นั่นนะสิ อากาศแบบไหนกันเนี่ย?”

ซูจื่อชิงถูกเม็ดทรายที่ฟุ้งกระจายมากับสายลมปะทะหน้าจนปวดแสบไปหมด แม้แต่ดวงตาของเขาก็ลืมไม่ขึ้น

ลมทะเลทรายที่ฟุ้งกระจายทำให้ซุนอู่ที่นำขบวนอยู่ด้านหน้าเริ่มขมวดคิ้วแน่น เขาโบกแส้ให้ทุกคนเร่งฝีเท้าเดินทาง ออกจากทะเลทรายแห่งนี้ให้เร็วที่สุด หลังจากเดินทางมาหนึ่งวันเต็มโดยไม่มีการแวะพัก เท้าของทุกคนในเวลานี้ต่างแตกเป็นตุ่มน้ำอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนร้องด้วยความตกใจ

“พวกเจ้าดูนั่น นั่นมันคืออะไร?!”

เวลานี้ทุกคนเห็นเพียงลมทะเลทรายสีเหลืองที่อยู่ไม่ไกลนักกำลังไล่กวาดมัวฟ้ามัวดินเข้ามา ลักษณะนั้นดูเหมือนจะกลืนกินพวกเขาไม่ให้เหลือ

“พายุทะเลทราย!”

กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก พายุทะเลทรายที่สิบปีจะได้เห็นครั้งหนึ่งเวลานี้ได้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขาแล้ว!

“พายุทะเลทราย?” เมื่อได้ยินชื่อที่น่ากลัวเช่นนี้ ซุนอู่ก็รีบเอ่ยถามกู้หว่านเยว่ทันที ในช่วงเวลาสำคัญ นางจำต้องปกป้องครอบครัวของตัวเองก่อน

ทันทีที่อ้าปาก เขาก็ได้กินทรายไปหนึ่งคำใหญ่ สุดท้ายก็ต้องถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างบ้าคลั่ง

“ถุย ๆ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน