ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 131

ในขณะเดียวกับที่มุมปากกระตุกยิ้มนั้น ในใจเขากลับรู้สึกจนปัญญา สองสามีภรรยาคู่นี้ยังคงทำตัวเหมือนเขาเป็นคนของตน มั่นใจว่าเขาจะปกป้องพวกเขาได้

ต้องพูดว่าพวกเขาอ่านใจของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เดิมทีเขาอยากสั่งสอนนักการหลี่ให้รู้จักสำนึก ตอนนี้นักการหลี่ได้ถูกพวกเขาจัดการแล้ว เขาจึงไม่ซักไซ้ไล่ถามให้มากความ

“เอาเถอะ หามเขาออกไป”

ซุนอู่ล้วงหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา จากนั้นก็ขีดฆ่าชื่อของนักการอย่างเลือดเย็น ไม่เอ่ยถึงการตายของนักการหลี่แต่อย่างใด

ทุกคนก็ไม่ได้คัดค้าน การเสียชีวิตระหว่างทางเป็นเรื่องปกติ ทุกคนต่างชินชาไปแล้ว

หลังจากจัดการกับศพเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมากินอาหารเช้าในค่ายตามเดิม

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทุกคนก็ออกเดินทางต่อ ถึงแม้ว่าเมื่อวานนี้ฟู่เยียนหรานทำเรื่องน่าอับอายไปแล้ว แต่วันนี้นางยังคงบังคับเกวียนตามหลังพวกเขามาอย่างไร้ยางอาย

ขณะที่กู้หว่านเยว่ไปตักน้ำ ฟู่เยียนหรานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้โอกาสนี้เข้าไปคุยกับซูจิ่งสิงอย่างใกล้ชิด

ซูจิ่งสิงไม่สนใจนาง แค่รู้สึกว่านางน่ารำคาญเท่านั้น

“คุณชายซู ทำไมท่านถึงไม่สนใจข้า?” แววตาของฟู่เยียนหรานฉายแววหดหู่

เมื่อเห็นซูจิ่งสิงไม่สนใจนาง นางจึงพยายามขยับเข้าไปใกล้ซูจิ่งสิงมากขึ้นกว่าเดิม

“ข้าแค่อยากคุยกับท่าน ระหว่างเดินทางข้าไม่รู้จักใครเลย รู้จักเพียงท่านคนเดียว....คุณชายซู!”

นางกล่าวพลางแสร้งทำเป็นขาพลิก จากนั้นก็ล้มเซมาบนตัวของซูจิ่งสิง

เมื่อซูจิ่งสิงเห็นฟู่เยียนหรานกำลังล้มตัวลงมา เขากลับไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ แต่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และถอยหลังหนึ่งก้าว

“ตึง” เสียงล้มกระแทกดังขึ้น

ฟู่เยียนหรานล้มหกคะเมนตีลังกาไปบนพื้น

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่ขยายมาจากปากของนาง นางรีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันที

ในเวลานี้นางได้พบว่าฟันซี่หนึ่งร่วงลงมาบนฝ่ามือของนาง

“ฟันของข้า ฟันของข้าหักแล้ว！”

กู้หว่านเยว่พูดจาเหน็บแนมซูจิ่งสิง

เดิมทีฟู่เยียนหรานจะต้องตกหลุมกับมู่หรงอวี้ แต่นางกลับมาชอบซูจิ่งสิงเสียก่อน

กู้หว่านเยว่ไม่รู้เลยว่าหากวันข้างหน้าฟู่เยียนหรานได้เจอกับมู่หรงอวี้อีก นางจะชอบเขาหรือไม่

“พี่ใหญ่ ท่านไม่ตามไปอธิบายให้พี่สะใภ้ฟังหน่อยหรือ เดี๋ยวพี่สะใภ้ก็เข้าใจผิดพวกท่านหรอก! ซูจิ่นเอ๋อร์เอ่ยเตือน

ซูจื่อชิงพยักหน้า “ใช่ พี่ใหญ่ ท่านอย่าไปยุ่งกับสตรีคนอื่นดีกว่า หากทำให้พี่สะใภ้เสียใจขึ้นมา ท่านนะถูกกล่าวหาว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษเอานะ”

ใบหน้าของซูจิ่งสิงเคร่งขรึมลง เขาไปยุ่งกับสตรีคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่ถึงอย่างนั้นในใจเขาก็กลัวว่ากู้หว่านเยว่จะเข้าใจผิดเช่นกัน จึงรีบไล่ตามไป เพียงแต่เมื่อเขาเดินมาถึงหน้ากู้หว่านเยว่ ปากของเขากลับเหมือนอมน้ำเต้าอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะอธิบายถึงการกระทำของฟู่เยียนหรานอย่างไร ทำได้แค่ช่วยกู้หว่านเยว่ทำงานเท่านั้น

ฟู่เยียนหรานที่อยู่ไม่ไกลนักมองภาพนี้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าซูจิ่งสิงเคยช่วยนางให้รอดพ้นจากอุ้งตีนหมีมาก่อน แต่เขากลับเย็นชากับนางเช่นนี้

“ข้าสู้กู้หว่านเยว่ไม่ได้ตรงไหน?”

“พี่หญิง พี่เป็นอะไร?” ฟู่ซานมองนางอย่างไม่เข้าใจ “พี่ไม่ได้สู้คนอื่นไม่ได้ พี่หญิงดีที่สุดในใจของข้าเสมอ”