ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 227

“ท่านป้า ปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราเป็นนักโทษ หากทางการรู้เข้า ท่านต้องเดือดร้อนแน่ ๆ”

ซูจิ่นเอ๋อร์พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แล้วเลียนแบบท่าทางยามปกติของพี่สะใภ้ เพื่อเจรจากับอีกฝ่าย

“ท่านเป็นนักธุรกิจ ก็แค่ต้องการเงินมิใช่หรือ?

แค่ท่านส่งพวกเรากลับไป ท่านจะเอาเงินเท่าไหร่ก็ได้”

แม่เล้าเหลือบมองซูจิ่นเอ๋อร์ แล้วส่งเสียงจุ๊ ๆ

“เด็กดี ดูสิเจ้าร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว

แม่น่ะต้องการเงินจริง ๆ แต่ดูเจ้าสิ หน้ากลม ตาโต น่ารักขนาดนี้เชียว

ถึงแม้ใบหน้าจะคล้ำแดด แต่ถ้าบำรุงดี ๆ ก็หายแล้ว

แล้วก็คนที่อยู่ข้าง ๆ เจ้า ท่าทางเย็นชาแบบนี้ จะเป็นหญิงคณิกาอันดับหนึ่งก็ถือว่าไม่เกินไป

เพราะงั้นเก็บพวกเจ้าไว้ ถึงจะหาเงินได้มากกว่า!”

ยิ่งแม่เล้ามองพวกนางสองคนก็ยิ่งพอใจ จะยอมปล่อยพวกนางกลับไปได้อย่างไร

“พวกเจ้าเลิกคิดที่จะหนีไปได้เลย ไม่อย่างนั้นถ้าถูกจับกลับมา พวกเจ้าจะต้องเจอบทลงโทษที่สาสม!”

แม่เล้าขู่พวกนางเอาไว้

ซูจิ่นเอ๋อร์เห็นว่าตัวเองพูดดี ๆ แล้ว แต่แม่เล้ากลับไม่ฟัง จึงเริ่มรู้สึกโมโห

“ข้าคุยกับท่านดี ๆ ท่านรีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ปล่อยข้า พอพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ของข้ามาตามหา จะต้องถลกหนังพวกท่านแน่!”

“โอ้ เช่นนั้นก็ให้พวกเขามาถลกหนังข้าสิ”

แม่เล้าเป็นคนในวงการ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางทำลายหญิงสาวดี ๆ ไปไม่น้อย แล้วคำขู่แบบไหนที่นางจะไม่เคยได้ยิน?

คำขู่แค่นี้ มันก็แค่จั๊กจี้เท่านั้น

อีกอย่าง แม่นางที่จ่ายเงินก็บอกแล้วว่า พวกนางเป็นนักโทษเนรเทศ กำลังจะไปทางเหนือ

แล้วจะตามมาเอาตัวคนกลับไปได้อย่างไร?

“พวกเจ้าสองคนเลิกคิดไปได้เลย อยู่เฉย ๆ รอให้ถึงที่หมาย ข้าจะปล่อยพวกเจ้าเอง แล้วก็จะพาพวกเจ้าไปกินของอร่อย ๆ”

แม่เล้าพูดไปสองสามประโยค เห็นซูจิ่นเอ๋อร์ถลึงตามองนาง ก็ขี้เกียจพูดไร้สาระกับนางอีก เปิดประตูแล้วออกไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน