ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 228

“แต่ว่า...”

“คงจะไม่ปล่อยให้พวกเขาพาไปในซ่องโสเภณีจริง ๆ หรอกนะ”

จิ่นเอ๋อร์คิดดูแล้ว ก็พบว่าเป็นอย่างนี้จริง ๆ

ถ้าไปถึงซ่องโสเภณีจริง ๆ หญิงสาวบริสุทธิ์อะไรก็คงจะไม่มีแล้ว

ทั้งสองคนจึงหลับตาลง เพื่อพักผ่อนเอาแรง

พอตกค่ำ ก็มีคนนำอาหารเย็นเข้ามาให้

ซูจิ่นเอ๋อร์และเมี่ยชิงหว่านกลัวว่าในอาหารจะใส่ยาอะไรลงไป จึงปล่อยให้ท้องหิวแต่ไม่กล้ากิน

เมื่อไม่เห็นกู้หว่านเยว่มา เมี่ยชิงหว่านจึงกดกลไกที่อยู่บนกำไลข้อมือของนาง ปล่อยใบมีดเล็ก ๆ ออกมา แล้วตัดเชือกป่านที่มัดมือออก

จากนั้นก็ไปหาซูจิ่นเอ๋อร์ ช่วยแกะเชือกที่มัดตัวนาง

มือเท้าของทั้งสองคนเป็นอิสระแล้ว ก็คลานไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก

“น้องจิ่นเอ๋อร์ เจ้าฟังข้านะ ที่เรือนนี้คงจะมีคนเฝ้าอยู่ไม่เยอะ เดี๋ยวพอออกไปแล้ว เราไปหาม้าตัวหนึ่งก่อน จากนั้นหนีออกทางประตูหลัง”

“ได้”

ซูจิ่นเอ๋อร์กลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว เมื่อหันไปมองข้างหลัง คิดในใจว่าพอนางหลบหนีออกไปแล้ว จะไปแจ้งทางการให้มาช่วยหญิงสาวพวกนี้ด้วย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่ทั้งสองคนปีนออกไปทางหน้าต่าง หญิงสาวชุดเขียวที่คุยกับพวกนางเมื่อตอนกลางวันก็ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เห็นทั้งสองคนกำลังจะหลบหนี ก็กลอกตา แล้วตะโกนเสียงดัง

“มีคนจะหนี มีคนคิดจะหนี!”

“เจ้าเป็นอะไร?” ซูจิ่นเอ๋อร์ตกตะลึง เหตุใดหญิงสาวคนนี้ถึงหักหลังพวกนางแล้ว

“สมควรตายนัก!” เมี่ยชิงหว่านหันกลับมาแล้วถีบนางอย่างแรง ก่อนจะจับมือของซูจิ่นเอ๋อร์แล้ววิ่งออกไปข้างนอก

เสียงตะโกนของหญิงสาวคนนั้นทำให้แม่เล้าและพวกอันธพาลมาแล้ว

“ดีจริง ๆ กลางวันข้าก็เตือนพวกเจ้าแล้วว่าอย่าหนี ยังจะกล้าหนีอีก!”

แม่เล้าโมโหจนกระทืบเท้า

“พวกเจ้าสองคนไม่เป็นไรนะ โดนรังแกหรือไม่?”

กู้หว่านเยว่ลูบหัวของซูจิ่นเอ๋อร์ เมื่อเห็นทั้งสองคนสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย สีหน้าก็ปกติดี คิดว่าพวกนางคงไม่ได้ถูกรังแก จึงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นกล่าวอธิบาย

“ระหว่างทางบังเอิญเจอคนรู้จัก จึงเสียเวลาไปหน่อย ไม่เช่นนั้นคงมาถึงนานแล้ว”

“คนรู้จัก?”

ซูจิ่นเอ๋อร์กระพริบตาสองสามครั้ง “คนรู้จักอะไรหรือ?”

กู้หว่านเยว่ยิ้มให้นางอย่างร่าเริง จงใจปิดบังไว้

“เจ้ามองไปที่ประตูสิ ดูว่าเป็นคนรู้จักของเจ้าหรือไม่”

ซูจิ่นเอ๋อร์จึงมองไปที่ประตูตามสายตาของกู้หว่านเยว่ ก็เห็นว่ามีกลุ่มทหารกรูกันเข้ามาข้างในอย่างกะทันหัน จากนั้นก็มีชายหนุ่มผู้สง่างามคนหนึ่งเดินเข้ามา

ภายใต้แสงจันทร์ ซูจิ่นเอ๋อร์มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นอย่างชัดเจน ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“ใต้เท้าฟู่?”