ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 26

ซุนอู่เป็นผู้นำ เขาเป็นคนแรกที่กิน ทำตามวิธีของกู้หว่านเยว่ ห่อเนื้อย่างด้วยใบโหระพาแล้วใส่เข้าใส่ทันที

ในตอนที่ได้กินเนื้อหมูป่า ไม่ว่าจะความขุ่นเคืองใดๆ ล้วนหายไปจนสิ้น

ซุนอู่พอใจจนตาหรี่เล็ก ใบหน้าเย็นชาเหลือไว้เพียงความเพลิดเพลิน

“อร่อยๆ อร่อยเหลือเกิน! เหล่าสหาย พวกเจ้าลองดูสิ”

หลังจากได้ยินคำสั่งของซุนอู่ ทุกคนที่หิวมานานก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว

ต่างก็หยิบมีดขึ้นมาแล่เนื้อหมูป่า ห่อด้วยใบโหระพาแล้วยัดเข้าปาก

หากบอกว่าก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่พอใจกู้หว่านเยว่อยู่เล็กน้อย แต่หลังจากกินเนื้อหมูป่าแล้ว ก็รู้สึกได้ทันทีว่า คุ้มค่ากับการรอคอย

เทียบกับการรอเพียงเล็กน้อยนั่น อาหารที่แสนโอชะอยู่ในปากนี้ ทำให้เวลาที่เสียไปตอนนี้ไม่สำคัญเลย

“แม่นางน้อยกู้ ท่านเก่งกาจเกินไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้ากินเนื้อย่างที่อร่อยขนาดนี้ แม้แต่ลิ้นข้าก็อยากจะกลืนลงท้องไปด้วยแล้ว”

กู้หว่านเยว่ยิ้มอย่างสุภาพ

เหตุผลที่เนื้ออย่างอร่อยเช่นนี้ ก็ต้องขอบคุณเครื่องปรุงรสของนาง โรยเครื่องปรุงรสเซาเข่า[footnoteRef:1]นี้ลงไป แม้แต่ผักป่าก็ยังมีกลิ่นหอม [1: บาร์บีคิว]

“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

กู้หว่านเยว่หันตัว เดินกลับไปยังบ้านสาม

นางหยางและคนอื่นๆ กินเนื้อย่างกันเสร็จแล้ว กำลังเก็บส่วนที่เหลือใส่รถเข็น

กู้หว่านสังเกตเห็นว่า คนจำนวนไม่น้อยต่างก็จ้องมองไปที่รถเข็น คอยกลืนน้ำลายไม่หยุด

แต่เพราะก่อนหน้านี้ พวกเขาซื้อยาทาจากกู้หว่านเยว่มาแล้ว จึงรู้ว่าหากระหว่างทางนี้เกิดป่วยขึ้นมา จะต้องรบกวนกู้หว่านเยว่อีกแน่

ดังนั้นทุกคนจึงทำได้เพียงมองดู มีใครกล้าทำอะไรเกินควร

“กู่หว่านเยว่” ยามนี้ ซูจิ่งสิงบนรถเข็นเรียกนางหนึ่งคำ

กู้หว่านเยว่ตระหนักได้ทันที “พวกเขาเป็นคนของท่าน”

ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสองครอบครัวถึงเก็บตัวเงียบมาตลอดทาง และเหตุผลที่พวกเขาไม่เข้ามาติดต่อกับซูจิ่งสิง อาจเป็นเพราะกังวลว่าคนของฮ่องเต้สุนัขจะพบเข้ากระมัง

อย่างไรเสีย พวกเขาก็จากมาได้เพียงไม่กี่วัน ตอนนี้ยังไม่ไกลจากเมืองหลวงเท่าใดนัก

“ท่านอยากให้ข้าทำอย่างไร?”

เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นได้ยิน กู้หว่านเยว่จึงโน้มตัวเข้าใกล้ แล้วถามด้วยเสียงต่ำ

ลมหายใจของนางกระทบกับใบหน้าของซูจิ่งสิง ใบหูของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

เขาอดทนต่ออาการคันยิบแปลกๆ บนใบหน้า พูดเบาๆ ว่า “เหตุผลที่พวกเขาถูกเนรเทศ ก็เพราะถูกหางเลขจากข้าไปด้วย

ก่อนนี้ข้าหมดสติไป อีกทั้งยังอยู่ใกล้เมืองหลวงเกินไป ไม่อาจสนใจพวกเขาได้ ตอนนี้ข้าไม่อาจนั่งมองไม่สนใจแล้ว

ตระกูลเซิ่งสตรีชรามากเด็กอ่อนแอ ตระกูลหลี่มีบุตรเยอะ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะทนไม่ไหว ตอนฟ้ามืดนี้ เจ้าช่วยส่งอาหารไปให้พวกเขาหน่อยได้หรือไม่?”