ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 27

พูดหมดคำภายในลมหายใจเดียว ซูจิ่งสิงมองกู้หว่านเยว่ด้วยความกังวล

อย่างไรเสีย นางก็เสี่ยงชีวิตหาอาหาร หากเขาขอให้นางแบ่งอาหารให้ผู้อื่น เขาก็กลัวว่ากู้หว่านเยว่จะเครียดขึ้นมา

ผู้ใดจะรู้ว่ากู้หว่านเยว่ดีใจยิ่งนัก

“ได้สิเจ้าคะ”

นางก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ที่แท้ก็เป็นเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้

“รอทุกคนหลับไปแล้ว ข้าก็จะส่งเนื้อหมูป่าไปให้พวกเขา”

“ขอบคุณ” ซูจิ่งสิงสีหน้าซับซ้อน

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรเสียข้าก็รื้อห้องใต้ดินของท่านเสียว่างเปล่าแล้ว”

เนื้อหมูป่านี้เล็กน้อยนัก เทียบไม่ได้กับสิ่งที่อยู่ในห้องใต้ดินของซูจิ่งสิง

ดวงตาของซูจิ่งสิงขยับเล็กน้อย

“ความจริง ข้าอยากรู้มาตลอดว่าเจ้าเอาในห้องใต้ดินไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว?”

เขาพอจะเดาออกว่า กู้หว่านเยว่มีบางอย่างที่ผิดแผก แต่ไม่อาจอธิบายอย่างละเอียดได้

กู้หว่านเยว่หรี่ตา ส่งรอยยิ้มอาบยาพิษออกไป

“ไม่บอกท่านหรอก ให้ดีที่สุดท่านก็อย่าถามเลยเจ้าค่ะ”

แม้ว่าตอนนี้นางจะมีความรู้สึกดีๆ ให้ซูจิ่งสิง แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองยังไม่เพียงพอให้นางกล้าเสี่ยง เปิดเผยเรื่องมิติ

นอกจากว่า สักวันหนึ่ง ซูจิ่งสิงได้รับการยอมรับจากนางอย่างแท้จริง

ซูจิ่งสิงเองก็ไม่ต้องการสอดรู้เรื่องความลับของนาง เขารู้ว่าทุกคนมีความลับเป็นของตัวเอง

แต่เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่ปฏิเสธอย่างห่างเหินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าในใจกำลังสูญเสีย

“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ถามเจ้าอีกแล้ว”

เพิกเฉยต่อความรู้สึกอึดอัดที่เกิดจากความแปลกแยกในใจ ซูจิ่งสิงก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงเลือกที่จะหลับตาลง

กู้หว่านเยว่ก็รีบปีนขึ้นไปบนรถเข็นอย่างคล่องแคล่ว แล้วนอนลงข้างๆ เขา

นางไม่ระวัง ไม่ระวังอย่างยิ่งยามที่เคลื่อนกาย ทำให้ซูจิ่งสิงต้องเกร็งแผ่นหลัง กลัวว่าจะชนกับบางสิ่ง

แม้ว่าเส้นทางเนรเทศจะยากลำบากอย่างยิ่ง แต่ซูจิ่งสิงยังคงคิดถึงพวกเขา นี่พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้ติดตามผิดคน

กู้หว่านเยว่พูดขึ้นมาอย่างจงใจ “สามีถูกลดขั้นเป็นสามัญชนแล้ว จากนี้ไปก็ไม่ใช่ท่านอ๋องแล้วเจ้าค่ะ”

“ในใจของผู้น้อย ท่านอ๋องจะยังคงเป็นท่านอ๋องตลอดไป สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน” น้ำเสียงของนายท่านหลี่มั่นคงอย่างยิ่ง

กู้หว่านเยว่พยักหน้าเบาๆ ดูท่าว่าแม้ว่าตระกูลหลี่จะถูกซูจิ่งสิงทำให้พลอยเดือดร้อนไปด้วย ในใจยังคงภักดีต่อเขาอย่างยิ่ง

เวลามีไม่มากนัก นางไม่ได้พูดอะไรกับนายท่านหลี่มากนัก หลังจากมอบเนื้อหมูป่าให้แล้ว ก็หันหลังไปหาครอบครัวเซิ่งอย่างเงียบๆ

สถานการณ์ของตระกูลเซิ่งแย่กว่าของตระกูลหลี่เล็กน้อย

ตระกูลนี้มีบุตรีอายุห้าหนาว ไม่ทันระวังเลยถูกหมูป่ากัดไปหนึ่งคำ แม้ว่าจะรอดพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด แต่อวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บอย่างชัดเจน ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก

ฮูหยินผู้เฒ่าเซิงอุ้มหลานสาวพลางเช็ดน้ำตาให้ นางไม่กล้าร้องไห้ออกมา

กู้หว่านเยว่เดินไปหาฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่ง ตัดสินใจว่าในเมื่อมาแล้ว ก็ทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้นไป

นางกระซิบ “ฮูหยินผู้เฒ่า ข้ารู้วิชาแพทย์นิดหน่อย ให้ข้าดูอาการหนูน้อยสักหน่อยนะเจ้าคะ”