ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 293

กู้หว่านเยว่เบิกตากว้าง “ช่าง...”

“เจ้ารู้สึกว่ามันแพงไหม?”

หวังต้าโก่วรีบถาม

กู้หว่านเยว่จะกล้าพูดได้อย่างไรว่ามันถูก นี่มันเป็นราคาของทาสผิวดำชัด ๆ

หมู่บ้านสือหานเป็นหมู่บ้านที่ยากจนที่สุดในเจดีย์หนิงกู่ ค่าแรงย่อมต่ำที่สุดเป็นธรรมดา

“ไม่อย่างนั้น เก้าแผ่นทองแดงต่อวันก็ได้”

กว่าจะมีงานทำได้ไม่ใช่ง่าย ๆ จะปล่อยให้หลุดลอยไปไม่ได้

“เอ่อ สิบแผ่นทองแดงแล้วกัน”

กู้หว่านเยว่ใจดำทำนาบนหลังคนไม่เป็น

“ท่านช่วยไปหาแรงงานประมาณสามสิบคนให้ข้าที ขอที่ซื่อสัตย์และเชื่อใจได้”

หวังต้าโก่วสะดุ้งโหยง

“ซ่อมแซมเรือนแค่ห้าหรือหกคนก็พอแล้วล่ะมั้ง สามสิบกว่าคนไม่มากเกินไปหรือ?”

“ไม่มาก ไม่มาก” กู้หว่านเยว่ส่ายหัว ดูมีเลศนัย “ไม่ใช่แค่ซ่อมแซมเรือนเท่านั้น”

หวังต้าโก่วเกาศีรษะ “ตกลง แม่นางกู้ ข้ามั่นใจว่าเจ้าเชื่อถือได้ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อสอบถามให้เจ้า”

“เรื่องนี้ไม่เร่งด่วน”

กู้หว่านเยว่แจกเนื้อหมาป่าให้กับทุกคน ด้วยความคิดที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ดี

หวังต้าโก่วรีบร้อนออกไป

กู้หว่านเยว่หยิบสมุดบันทึกที่ลงทะเบียนไว้เมื่อวานออกมา

ใครก็ตามที่ฆ่าหมาป่า ก็ให้พวกเขาแต่ละครอบครัวลากไป ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้เอง

หวังปี้เดินเข้ามาบอกว่า “แม่นางกู้ เมื่อวานนี้ข้าฆ่าหมาป่าไปสองตัว หมาป่านี้ข้าได้ไปก็ไม่มีประโยชน์ เห็นแม่นางซูน่าสงสาร ก็เลยจะยกหมาป่าสองตัวนั้นให้นาง”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ท่านตัดสินใจเองแล้วกัน”

หวังปี้ลากหมาป่าสองตัวออกไป ซูหรานหร่านถือยารอเขาอยู่ที่ประตู “พี่ใหญ่หวัง ท่านมีแผลที่แขน ต้องทำความสะอาดและพันแผล”