ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 292

ที่เชิงเขาด้านหน้ากระท่อมทรุดโทรมเรียงรายแถวหนึ่ง มีซากหมาป่าแขวนอยู่กว่าสามสิบตัวอย่างน่าประหลาด!

หมาป่าตายได้อย่างไร ที่ตายควรเป็นมนุษย์มิใช่หรือ?

ประตูเปิดออกดัง “เอี๊ยดอ๊าด” ซูจิ่นเอ๋อร์ถือถังน้ำร้อนถังหนึ่งออกมาด้วยความตกใจ

“พวกท่านมาทำอะไรกัน?”

“เก็บ เก็บศพให้พวกท่าน” สะใภ้สกุลโจวเอ่ยอย่างอ่อนแรง เมื่อเหลือบเห็นเหล่าหมาป่าที่แขวนอยู่กลางสายลมหนาว ก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

หมาป่าจำนวนมากเช่นนี้ถูกพวกเขาสังหารอย่างไม่น่าเชื่อ น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!

ต้องรู้ว่าหมาป่าที่อยู่หลังภูเขาหมู่บ้านสือหานกลุ่มนั้น ดุร้ายยิ่งกว่าหมาป่าที่อยู่ข้างนอกเสียอีก ลำพังขนาดร่างกายก็ยาวถึงสองเมตรแล้ว!

คนกลุ่มนี้เก่งกาจถึงเพียงไหน?

“พวกท่านมาเก็บศพหรือ? ขอบคุณพวกท่านมาก แต่เมื่อวานนี้พวกข้าไม่มีใครตาย”

กู้หว่านเยว่เดินยิ้มแย้มออกมาจากข้างใน

พลางชักกริชคมกริบออกมา ถลกหนังหมาป่าตัวหนึ่งด้วยมืออย่างคล่องแคล่ว

เมื่อเห็นหมาป่าที่ไร้ขนภายในชั่วพริบตา กลุ่มชาวบ้านก็กลืนน้ำลายถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ผู้ถูกเนรเทศที่มาใหม่ เห็นทีจะแหย่ไม่ได้

กู้หว่านเยว่ตากหนังหมาป่าไว้บนท่อนไม้เพื่อผึ่งลมให้แห้ง รอเอามาทำเสื้อคลุมหนังหมาป่า

สายตาจับจ้องไปที่เนื้อหมาป่าที่ถลกหนังออกแล้ว พลางโบกมือให้สะใภ้สกุลโจวอย่างใจดี

“เนื้อหมาป่าตัวนี้ให้พวกท่าน คนละครึ่งชั่ง พวกท่านแบ่งไปสิ”

“ให้ ให้พวกข้าหรือ?” สะใภ้สกุลโจวขยี้ตาด้วยความเหลือเชื่อ “ทำไมถึงให้พวกข้าล่ะ?”

“พวกท่านมาช่วยพวกข้าเก็บศพมิใช่หรือ ถือว่านี่เป็นค่าตอบแทนสำหรับความหวังดี”

กู้หว่านเยว่ลองนับดูแล้ว คนที่มามีไม่มากนัก หมาป่าตัวเดียวก็แบ่งกันเพียงพอแล้ว

ถึงอย่างไรผู้ที่ต้องการอาศัยอยู่ในหมู่บ้านสือหาน ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับชาวบ้านกลุ่มนี้ เพื่อให้สะดวกในการกระทำสิ่งต่าง ๆ ในอนาคต

ไม่นึกว่าความหวังดีเพียงชั่วครั้งชั่วคราวที่มาช่วยเก็บศพ จะสามารถนำเนื้อหมาป่ากลับไปได้หนึ่งชั่ง

แม้ว่าสกุลโจวจะไม่ขาดแคลนในเรื่องนี้ แต่สะใภ้สกุลโจวก็มีความสุขอย่างเหลือล้น