ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 309

ปรมาจารย์แพทย์เบ้ปากกลับไม่พูดอะไร เขาและยัยเด็กตัวเหม็นคนนี้มีความแค้นต่อกัน ผลแพ้ชนะในวันนี้ถูกกำหนดไว้แล้ว

กู้หว่านเยว่เองก็ปวดหัวมาก นางต้องเก็บหญ้าทารกกำสรวลไว้หนึ่งต้น ส่วนที่เหลือยกให้ใครกลับยังตัดสินใจไม่ได้

“มิสู้ผู้อาวุโสทั้งสองท่านแข่งขันกันเพื่อความยุติธรรมดีหรือไม่?

ใครสามารถแย่งหญ้าทารกกำสรวลไปจากมือข้าได้ก่อน ก็เป็นของคนนั้น”

ดวงตาปรมาจารย์แพทย์ทอประกาย ยื่นมือออกไปแล้ว

ระหว่างกำลังประชันขันแข่งกันอยู่นั้น หวงเหล่าช้าไปหนึ่งก้าว กล่องหยกตกอยู่ในมือปรมาจารย์แพทย์หวงแล้ว

“วะฮ่าๆ ข้าชนะแล้วๆ!” ปรมาจารย์แพทย์ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

หวงเหล่าส่ายหน้าอย่างนึกเสียดาย ภายในก้นบึ้งของสายตาสะท้อนอารมณ์ตามใจวูบหนึ่ง

“โกงแล้วๆ เจ้าลงมือเร็วกว่าข้า”

“ฮึ แพ้ก็คือแพ้ รีบเรียกข้าว่าท่านพ่อสามครั้งเร็วเข้า”

“ไม่เรียกๆ”

“นี่ เหตุใดพูดไม่เป็นคำพูดเล่า?”

ทั้งสองคนอยู่บนพื้นหิมะนานราวสองวันแล้ว มือเท้าล้วนถูกความเย็นกัด ปรึกษากันดีแล้วก็ตัดสินใจไปขอความอบอุ่นที่บ้านกู้หว่านเยว่

พวกเขาเพิ่งลงเขา กู้หว่านเยว่ก็ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล

ฝีเท้าช้าลง หันหน้าส่งสายตากล่าวเตือนซูจิ่งสิง

ท่ามกลางค่ำคืนหิมะตก เสียงเดินย่ำหิมะดังเป็นระยะ ค่อยๆ เข้าใกล้เรือนทรุดโทรมหนึ่งแถวที่บริเวณตีนเขา

“แหม มีแมวขโมยเสียด้วย ข้ากำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี!”

ปรมาจารย์แพทย์เพิ่งชนะเดิมพัน อารมณ์ดีไม่เลว ต้องการหาสักสองสามคนลองยาพิษอยู่เชียว

พูดจบเขาก็ใส่กล่องหยกไว้ในใต้วงแขน ฝีเท้าว่องไวปานเหินบินหายไปจากตรงหน้ากู้ว่านเยว่และซูจิ่งสิงแล้ว

หวงเหล่าตบขา “อย่าฆ่าคนตายเป็นอันขาด!” รีบตามไปแล้ว

กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงปาดเหงื่อ ประหยัดแรงได้พอดี ไล่ตามหลังไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไปนัก

“มีโจร!”

เสียงอุทานอย่างตกตะลึงดังขึ้นอย่างฉับพลันภายในเรือนทรุดโทรม ต่อด้วยเสียงอาวุธปะทะกัน

ซูจื่อชิงที่กำลังรอพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ของตนปล่อยพลุให้สัญญาณอันหนึ่ง พลอยทำให้ทุกคนตกใจตื่นแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน