ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 312

“ข้าจะไปชำระแค้นกับเขาตอนนี้เลย”

ปรมาจารย์แพทย์มีนิสัยโผงผาง อารมณ์ไม่แน่นอน ถูกด่าสักหน่อยก็เกือบลงมือฆ่าคน ไหนเลยจะทนให้คนอื่นมาวางแผนกับตนได้?

ผู้เฒ่าหวงเป็นคนที่ห้ามเขาเอาไว้ก้อน “ช้าก่อนๆ ดึกๆ ดื่นๆ ไปชำระแค้นอะไรเล่า?”

ปรมาจารย์แพทย์ได้แต่นั่งเกาหัวด้วยความเขินอาย

“ขอโทษนะนางหนู ที่ก่อนหน้านี้เข้าใจผิด คิดวางยาพิษเจ้า”

กู้หว่านเยว่กับซูจิ่งสิงมองหน้ากันยิ้มๆ พวกเขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับปรมาจารย์แพทย์

ตอนนี้ ความเกลียดชังแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องยึดติดกับมันอีกต่อไป

“ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องเสียใจไปหรอกเจ้าค่ะ ท่านเองก็เป็นไปเพราะถูกหลอก”

“ไม่ได้ๆ” ปรมาจารย์แพทย์ทึ้งผมอย่างฉุนเฉียว “ข้าปรมาจารย์แพทย์ แต่ไหนแต่ไรก็แบ่งแยกบุญคุณความแค้นชัดเจน ในเมื่อข้าเข้าใจเจ้าผิด ย่อมต้องขอโทษเจ้า”

ยิ่งไปกว่านั้น กู้หว่านเยว่ยังเคยช่วยพวกเขาตอนอยู่ในหุบเขาด้วย

“นางหนู เจ้ารีบพูดมา เจ้าต้องการอะไร?”

“เอ่อ นี่…” กู้หว่านเยว่เกาหัว ตอนนี้นางคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

“ช่างเถอะๆ เช่นนั้นเจ้าค่อยๆ คิดไปแล้วกัน ไม่ต้องรีบร้อนหรอก”

ปรมาจารย์แพทย์พูด ก่อนที่กู้หว่านเยว่จะคิดสิ่งที่ต้องการออก เขาก็จะอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ อย่างไรเสีย บ้านหลังนี้ก็อบอุ่นกว่าข้างนอกมาก

กู้หว่านเยว่พูดว่า “ท่านเป็นถึงปรมาจารย์แพทย์ เหตุใดถึงยากจนข้นแค้น ถึงขั้นต้องไปอยู่ในป่าด้วยเล่าเจ้าคะ?”

รักษาอาการให้ขุนนางชั้นสูงสักคน ก็ได้เงินมาใช้ไปทั้งปีแล้ว

“ฮึ่ม ข้าไม่อยากไปจับเท้าส่งกลิ่น[footnoteRef:1]หรอกนะ” [1: เป็นคำที่นิยมในอินเทอร์เน็ต แสดงถึงการเยินยอสรรเสริญผู้อื่น แม้ว่าจะรู้ว่าคนที่ถูกชมนั้นเป็นคนผิด (เท้ามีกลิ่นเหม็น) แต่ก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะบอกว่าคนที่ถูกชมนั้นเป็นฝ่ายถูก]

ปรมาจารย์แสดงสีหน้าค่อนข้างดูถูกเหยียดหยาม แต่ไหนแต่ไรเขาก็รักษาโรคตามอารมณ์มาตลอด

ปรมาจารย์ตาเฒ่าคนนี้เป็นคนสบายๆ แต่กับผู้เฒ่าหวงคนนี้ต้องปรนนิบัติให้ดีหน่อย โชคดีที่ที่บ้านมีผ้าห่มอยู่หลายผืน ดังนั้นกู้หว่านเยว่จึงแบ่งผ้าห่มให้ผู้เฒ่าทั้งสองไปสองผืน

ทั้งยังหยิบผ้าห่มอีกสองผืนออกมาให้เซิ่งจวินและนายท่านหลี

ทว่าพวกโจรอนาถนัก ถูกมัดหันหลังติดกัน ตัวสั่นระริกเหมือนอยู่ในน้ำแข็งหิมะก็มิปาน

ชายพวกยนั้นที่ไม่สามารถควบคุมตัวเอง ทั้งยังถูกผู้อื่นรังเกียจ เห็นได้ชัดว่าต่างก็ได้รับบทเรียนแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน