ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 32

กลับมองเห็นข้างครัวอาหารเลิศรสมีหอการค้าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งหลัง ทั้งหลังนั้นมีเพียงหนึ่งหน้าจอใหญ่

บนหน้าจอแสดงเงินทองและสมบัติล้ำค่าที่นางเก็บไว้ในระยะนี้ทั้งหมด

“หอการค้ามีไว้ใช้ทำอันใด?” กู้หว่านเยว่ศึกษาอยู่นาน แต่กลับไม่พบว่าตกลงของสิ่งนี้มีไว้ใช้ทำอันใดกันแน่

ผู้ดูแลระบบรีบอธิบาย “หอการค้าก็คือช่องทางขายสินค้าอย่างหนึ่ง เจ้านายสามารถวางสินค้าที่กักตุนไว้ในมิติวิเศษบนช่องทางขายสินค้านี้ได้”

กู้หว่านเยว่คิดคล้อยตาม ฟังดูแล้วไม่เลว

นางปล้นของมามากเกินไป ของบางอย่างใช้ไม่ได้ขายก็ไม่ได้ สามารถวางขายบนช่องทางขายสินค้านี้ได้พอดี

กู้หว่านเยว่แตะหน้าจอแสดงผล พบว่านี่คล้ายช่องทางการขายสินค้าออนไลน์เสียนอวี๋ ผู้ใช้งานทั้งหมดบนหน้าจอล้วนคือผู้เดินทางทะลุมิติมาพร้อมระบบวิเศษหลากหลายรูปแบบ

สิ่งของบนนั้น มากมายละลานตา นับไม่หวาดไม่ไหว

กู้หว่านเยว่สมัครใช้งานบัญชีก่อน จากนั้นเลือกวางเก้าอี้ไม้หลีฮวาจากกองสินค้าที่กักตุนไว้เข้าไปหนึ่งตัว

ทว่าหลังวางลงไปแล้ว เก้าอี้ของนางมิได้ถูกขายไปในทันที

กู้หว่านเยว่เองก็ไม่รีบ เปิดหอการค้าดู จากนั้นก็กลับออกจากมิติวิเศษ

ภายในหอการค้า นางพบว่าผักป่าและผลไม้ป่าเหล่านี้เองก็สามารถขายได้ ดังนั้นจึงรีบเก็บผักป่าเร็วขึ้น

ซูจิ่นเอ๋อร์เห็นแล้ว ก็รีบเข้ามาช่วยเหลือ

ทั้งสองคนช่วยกันอยู่พักหนึ่ง ก็เก็บผักป่าได้เต็มตะกร้า

“มื้อกลางวันพร้อมแล้ว”

กู้หว่านเยว่กลับไปหยุดอยู่ข้างเกวียนอย่างเบิกบานใจ

จากนั้นพวกเขายิ่งเดินก็ยิ่งเข้าไปลึกมากขึ้น นกสัตว์แมลงรอบข้างเองก็มากขึ้น

แสงแดดร้อนจัดในฤดูร้อน เพราะเพิ่งผ่านฝนมา ภายในอากาศจึงมีกลิ่นเหม็นเน่าอับชื้นเจืออยู่สายหนึ่ง

เมื่อคืนฟ้ามืดมิได้ตรวจดูให้ละเอียด บัดนี้ภายใต้แสงแดดเจิดจ้า กู้หว่านเยว่ถึงมองออกอย่างชัดเจนว่าฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งอายุราวหกสิบแล้ว

เพราะเหตุนี้จึงทนไม่ไหว

เห็นซุนอู่เดินเข้ามา เซิ่งจวินรีบเอ่ย “ท่านนักการ ขอร้องท่าน หยุดพักสักครู่เถอะ ระหว่างเดินทางพวกเราล้วนไม่เป็นภาระ แต่ผ่านเข้าป่ามาแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงเวียนหัวเพียงนี้”

ซุนอู่มองฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งบนพื้นแวบหนึ่ง ขมวดคิ้ว

เขาน่าจะเห็นใจ แต่เขาอยู่ในฐานะหัวหน้านักการแห่งศาลาว่าการ มีภารกิจติดตัว

หากมีใครเป็นลมหมดสติระหว่างทาง แล้วเขายอมให้หยุดพักทั้งหมด เช่นนั้นก็ไม่ต้องเดินทางแล้ว

“ลุกขึ้น ลุกไม่ขึ้นเจ้าก็แบกนางเดิน อย่าได้ถ่วงเวลาเป็นอันขาด!”

ซุนอู่พูดอย่างโหดเหี้ยมดุดัน

เซิ่งจวินมองเขาอย่างจนใจ ขอบตาแดงก่ำ เห็นว่าซุนอู่เริ่มหยิบแส้แล้ว รีบค้อมตัวลงต้องการแบกฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งขึ้นหลัง