ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 349

“ทำไมพวกเจ้าไม่มัดข้าไว้ก่อนล่ะ เดี๋ยวข้าจะได้ไม่ทำให้พวกเจ้าบาดเจ็บ”

ซูจิ้งหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนด้วยความลังเล

นางหยางส่ายหัว “พี่ซาน ท่านจงเชื่อมั่นในตัวหว่านเยว่ หว่านเยว่ต้องรักษาท่านให้หายดีได้แน่นอน”

กู้หว่านเยว่กลับบอกว่า “เพื่อความปลอดภัยเป็นสำคัญ ควรมัดท่านพ่อไว้ดีกว่า”

ถึงอย่างไรหอแห่งโอสถก็ทำการวิจัยพัฒนายามนุษย์หมาป่าเป็นครั้งแรก นางยังกังวลเรื่องเหตุการณ์ไม่คาดฝันอยู่

แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่กู้หว่านเยว่ก็เป็นคนที่รอบคอบ

“ข้าทำเอง”

ซูจิ่งสิงหยิบเชือกป่านมา แล้วมัดซูจิ้งไว้เหมือนเมื่อวาน

นางหยางกำหมัดแน่นอย่างไม่เป็นสุข ซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงก็หยิบเรื่องตลกระหว่างทางที่ถูกเนรเทศมาเล่าให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

กู้หว่านเยว่เห็นว่ายังมีเวลาอยู่ จึงกลับไปที่ห้องของตัวเองและเข้าไปในมิติเพื่อซื้อวัสดุสำหรับสร้างเรือนกระจก

นางมียากล่อมประสาทอยู่ในมือ คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวข้างห้องอยู่ตลอดเวลา

หยิบกระดาษออกมาอีกหนึ่งแผ่น เขียนวิธีการปลูกฝ้ายและพืชผักลงไป

รอจนฝ้ายโตเต็มที่แล้ว นางยังจะสอนวิธีการทอผ้าและดีดฝ้ายให้เป็นปุยเพื่อกันหนาวให้กับกลุ่มคนงานด้วย

หลังจากเขียนคู่มือการใช้งานมาเป็นเวลาสองชั่วยามแล้ว กู้หว่านเยว่ก็กังวลว่าจะไม่เป็นผลดีต่อทารกในครรภ์ จึงกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนสักครู่ หูก็คอยเงี่ยฟังการเคลื่อนไหวข้างห้องไปด้วย

“หว่านเยว่”

พอรุ่งสาง ซูจิ่งสิงก็เข้ามาสะกิดไหล่ของกู้หว่านเยว่อย่างอ่อนโยน

เขาไม่ได้นอนทั้งคืน เวลานี้เบ้าตาดูหมองคล้ำ แต่กลับมีรอยยิ้มอยู่เต็มแววตา

“เมื่อคืนผ่านไปอย่างราบรื่น ตลอดคืนท่านพ่อไม่มีอาการคลุ้มคลั่ง เจ้าทำสำเร็จแล้ว”

“พาข้าไปดูหน่อย!”

กู้หว่านเยว่สำรวมอาการดีใจเอาไว้ ปล่อยให้ซูจิ่งสิงนำทางไปข้างหน้า

ทั้งสองมาถึงห้องที่อยู่ติดกัน เห็นนางหยางกำลังกอดซูจิ้งเอาไว้แน่น ร่ำไห้ด้วยความดีใจ