ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 387

หวังปี้ตัดสินใจว่าจะลองขอเจรจาดูก่อน หากไม่ใช่อาวุธก็จะดีมาก

“เจ้ามีเงินใช่หรือไม่?”

เมื่อเห็นหวังปี้ส่ายหน้า กู้หว่านเยว่จึงกล่าวถามอย่างรังเกียจและไม่พอใจว่า

“แล้วเจ้ายังจะกล้าขอต่อรองอีกหรือ? ขอสันติกับพวกโจร เจ้าใสซื่อเกินไปหรือเปล่า?”

“ก็ข้าคิดไม่ออก” หวังปี้เกาศีรษะ พวกเขาชินกับการใช้กำลัง ก่อนเปิดศึกก็ต้องเจรจาสักหน่อย

โจรที่อยู่ตรงข้ามถ่มน้ำลายอย่างหมดความอดทน

“ให้ตายเถอะ เจ้ากล้าเล่นลูกไม้กับข้านะ จับพวกเขาไว้!”

สิ้นสุดเสียงของโจรผู้นั้น ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังก็พากันกวัดแกว่งมีดเล่มใหญ่และเดินล้อมเข้ามา

“ช่วยด้วย!” สตรีและเด็ก ๆ ต่างกรีดร้องเสียงแหลม

“สตรีและเด็กที่ไร้ทักษะการต่อสู้ไปซ่อนตัวข้างใน ส่วนคนที่มีทักษะการต่อสู้เตรียมรับศึก ห้ามวุ่นวายเด็ดขาด!”

เสียงที่ค่อนข้างดุดันดึงดูดความสนใจของกู้หว่านเยว่ ทันทีที่หันไปก็พบว่าเป็นพระชายาหนานหยาง

นางสั่งให้สาวใช้ซ่อนตัวอยู่ข้างใน ส่วนที่เหลือก็หยิบอาวุธจากรถม้า จากนั้นก็เข้าสู้กับพวกโจรเหล่านั้น

“ท่านพี่ รับหอกไป”

กล่าวได้ว่าเป็นหอกพิฆาต ที่เสียงทะลุใครเป็นต้องตายสิ้น！

กู้หว่านเยว่หยิบหอกพิฆาตด้ามหนึ่งออกมาจากห้วงมิติ จากนั้นก็ยื่นให้ซูจิ่งสิง และเก็บไว้ที่ตัวเองด้ามหนึ่ง

สองสามีภรรยาเข้าปะทะกับพวกโจรที่พุ่งเข้ามา เสียง ‘เกร๊ง ๆ’ ดังขึ้น

“ให้ตายเถอะ ทำไมคนพวกนี้ถึงมีวิชาต่อสู้เช่นนี้?”

สีหน้าของรองหัวหน้าเริ่มเปลี่ยนไป บุรุษผู้มีท่าทีเฉยชาข้างกายของเขาสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า แต่สายตาคู่นั้นกลับจ้องเขม็งไปที่กู้หว่านเยว่

“สตรีผู้นี้ ช่างคุ้นหน้ายิ่งนัก”

ดูเหมือนว่าหลิวจ้งชางคนนี้จะเคยเห็นภาพวาดของนางมาก่อน มักถูกแปะอยู่บนเป้าปาลูกดอก นางคือศัตรูตัวฉกาจของเจ้านาย

“หรือว่าคนที่อยู่ถัดจากตัวนางจะเป็นเจิ้นเป่ยอ๋อง?”

“พี่ใหญ่ ท่านพึมพำอะไร? พวกเขาฆ่าพี่น้องของเราไปหมดแล้ว!”